Γιατί να ξεγελάμε τους εαυτούς μας με θεωρίες και κανόνες; Η αντικειμενικότητα στη μουσική δεν υπάρχει, τέλος. Στην θέση της θα βρούμε συγκινήσεις, απογοητεύσεις, ενθουσιασμούς, ανατριχίλες και άπειρα συναισθήματα που μεταδίδονται από ήχους και μεταφράζονται από τις δικές μας υποκειμενικότητες. Για αυτό το λόγο οι λίστες με τα καλύτερα που ακολουθούν δεν επιθυμούν να ορίσουν την χρονιά που σε λίγες μέρες αφήνουμε πίσω, παρά να δώσουν κάποια σημαντικά στίγματα της από την προσωπική θέαση του καθενός/καθεμιάς μας. Εξάλλου ήταν τέτοιος ο όγκος των ενδιαφέροντών και κάτι παραπάνω δίσκων φέτος, που το να συμπυκνωθεί αυτή η χρονιά σε έναν οποιοδήποτε κατάλογο φαντάζει κάτι το μάταιο.
Όσον αφορά το against the silence και την οριακή χρονιά που διένυσε, είμαστε στην ευχάριστη θέση να παραμένουμε στο πόστο μας χάρη στη στήριξη του κόσμου που μας διαβάζει και των μουσικών και labels που συμμερίζονται την επίμονη προσπάθεια μας. Η συνέχεια παραμένει ανοικτή μετά και την έκδοση του μηνιαίου ψηφιακού περιοδικού μας. Την ίδια στιγμή οι δημιουργίες που μας παραδίδει η νέα γενιά (και η ημεδαπή σκηνή) μας κάνουν να πιστεύουμε ότι και το 2023 θα είναι γεμάτο με μουσικές άμυνες απέναντι σε αυτό που μας πνίγει στην καθημερινότητα μας!
Ακολουθούν οι επιλογές των Μ.Μ., Eleni Liverakou Eriksson, Grinning Mouth και Μπάμπη Κολτράνη αντίστοιχα… Καλή ακρόαση!
“Ακραίος ήχος”, Σωτήριο έτος 2022
από τον Μ.Μ. (Hardcore Mutation Distro)
Αν κάποιος μου έλεγε πριν χρόνια ότι το 2022 θα ήταν η πιο δύσκολη χρονιά για τη σύνταξη του ετήσιου top10 κυκλοφοριών θα του έλεγα ότι είναι τρελός, αλλά η πραγματικότητα πολλές φορές ξεπερνάει τη φαντασία και πραγματικά το 2022 με δυσκόλεψε αφάνταστα στο να καταρτίσω τη λίστα μου. Ένα τοπ20 θα ήταν πολύ πιο δίκαιο πιστεύω. Άφησα έξω αρκετούς φανταστικούς δίσκους όπως το “Broken spirit” των Σουηδών Dream warriors (το οποίο κυκλοφόρησε πρώτα ως pro-tape το 2021 αλλά σε βινύλιο το 2022) ή το εκπληκτικό “Ira” των Ruidosa Inmundicia. Το πιθανότερο είναι πως σε δέκα μέρες αν μου ξαναζήταγαν να γράψω ένα τοπ10 μπορεί να άλλαζα 3-4 δίσκους σε σχέση με τις γραμμές που διαβάζετε τώρα. Η σειρά είναι random:
1. Bombardement – Le Futur Est La
Κυκλοφόρησε στις αρχές του χρόνου και ήδη μου φαντάζει ότι έχει βγει εδώ και 3-4 χρόνια. Ο δίσκος που έπαιξε πιο πολύ τη φετινή χρονιά για μένα σε συνεχόμενα repeat. Μια μπάντα που συνδυάζει την dbeat μανιέρα των Discharge με μεγάλες δόσεις κιθαριστικου ροκ και απίστευτα γυναικεία φωνητικά. Το μέλλον είναι τώρα λοιπόν.
Για όσους είχαν την τύχη να τους δουν live κάνα δυο μήνες πριν ξέρουν για τι πρόκειται. Hardcore punk από Στοκχόλμη με μια δόση death Rock στις κιθάρες, κυρίως mid tempo τύμπανα και ίσως τη καλύτερη front woman που έχω δει τα τελευταία χρόνια.
Παίρνοντας επιρροές από τις anarcho/post/punk σκηνές της Αγγλίας της δεκαετίας του 80 αυτό το duo από τη Νέα Υόρκη συνδύασε διάφορα εφέ με υπολογιστή και πλήκτρα και παρέδωσε ένα μάθημα πως το σύγχρονο post punk μπορεί να είναι φρέσκο και πρωτοποριακό.
4. Symdrome 81 – Prison Imaginere
Για πολλούς ο δίσκος της χρονιάς. Ενώ στα λάιβ οι συμπαθής κάτοικοι της πόλης της Βρέστης ακούγονται πιο hardcore/oi!, στους δίσκους έχουν μια πιο ήπια παραγωγή που βοηθάει στην ανάδειξη της μελωδίας σε κάθε τραγούδι. Νιώσατε την ανάγκη να ξεκινήσετε φροντιστήριο γαλλικών όπως και εγώ?
5. HELLSHOCK – Self titled
Ο απόλυτος μέταλ. δίσκος της χρονιάς. Έχοντας ένα τεράστια παρελθόν στο diy punk/crust κίνημα του Πόρτλαντ, ο χρόνος τα έφερε έτσι που στο 4ο τους άλμπουμ οι hellshock είναι πραγματικά στη καλύτερη τους φόρμα. Επίσης, θεωρώ πως καμία μεταλ μπάντα δε κατάφερε να ακουστεί τόσο κοντά στους Bolt Thrower αλλά και τόσο ξεχωριστή ταυτόχρονα.
6. Savageheads – Service To Your Country
Από τη στιγμή που βγήκε δε μπορώ να σταματήσω να ρίχνω τη βελόνα του πικάπ μου στα αυλάκια αυτού του μαύρου βινυλίου. Η Βοστόνη φημίζεται για την αναβίωση του pogo-punk τα τελευταία χρόνια και αν μπάντες όπως οι GBH, ONE WAY SYSTEM, PARTISANS είναι του γούστου σας αυτός ο δίσκος είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει στο είδος.
7. Sumerlands – Dreamkiller
Αν και προτιμώ τον πρώτο τραγουδιστή, ο οποίος έβγαζε μια πιο συναισθηματική/doomy πλευρά μπορώ να πω πως το καινούργιο album των sumerlands είναι 100% αμερικάνικο παραδοσιακό heavy metal στα καλύτερα του.
8. Long knife – Curb Stomp Earth
Ίσως ο δίσκος της χρονιάς και όχι άδικα. Εξελίσσοντας τη μανιέρα “Poison Idea” που τους έκανε γνωστούς και πλέον έχοντας τη τη στάμπα του “Long Knife” ήχου ως trademark οι επίσης από Πόρτλαντ ορμώμενοι LK μας έδειξαν πως το hardcore punk μπορεί να είναι επιθετικό αλλά συνάμα φοβερά catchy.
9. Verdict – Time To Resign
Σαν τεράστιος οπαδός του σουηδικού hardcore δε θα μπορούσα να αφήσω έξω αυτό το θηρίο (των 50 ετών μέσο όρο) που ακούει στο όνομα Verdict. Μέλη των Disfear, Totalitar, No security, Warcollapse και πολλών ακόμη παραδίδουν μαθήματα γρήγορου Discharge-ικου kängpunk. Φοβερό.
10. Bleakness – Life At A Standstill
Μπορω να πω ότι δεν είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός του σύγχρονου post-punk αλλά αυτό που ξεχωρίζει τους Γάλλους Bleakness – όπως και τους δικούς μας Chain Cult – είναι οι σχετικά γρηγορότεροι ρυθμοί στα τύμπανα και το αρκετό γρέζι στα φωνητικά. Επίσης το “life at a standstill” δεν ειναι φλατ, με καθε τραγούδι να εχει διαφορετικές δυναμικές που σε κάνουν να το ακούς και να το ξανα ακούς.
Kudos: Blood trace & Rampage – split 12″. Δυο καινούριες μπάντες από Αθήνα που αξίζει να αγοράσετε τον δίσκο τους, τον οποίο τύπωσαν τελείως μόνοι τους σε μαύρο βινύλιο (αρκεί ένα μήνυμα στις σελίδες των συγκροτημάτων σε instagram ή Facebook). Οι Bloodtrace παραδίδουν ένα hardcore punk κυρίως δομημένο σε mid-tempo φόρμες με τις κιθάρες μπροστά ενώ οι Rampage χαρίζουν σούπερ γρήγορο hardcore όπως παιζόταν στην Αμερική τη δεκαετία του 80.
Κάποια ακόμα άλμπουμ που θα άξιζαν να μπουν στο τοπ10: Manic Ride – A new low, Foreseen – Untamed Force, Kial? – Gen De Violencia, Ruidosa Inmundicia – Ira 12″, Rotten Mind – Unflavored, Nightfeeder – Cut all your face off
Από την Eleni Liverakou Eriksson:
1. Ashenspire – Hostile Architecture
2. White Ward – False Light
8. Oak – The Quiet Rebellion Of Compromise
10. Lost In Kiev – Rupture
Από τον Grinning Mouth
High Vis – Blending
Straw Man Army – SOS
Danger mouse / Black Thought – Cheat Codes
Mamaleek – Diner Coffee
Cult Of Luna – The Long Road North
Oiseaux Tempete – What On Earth (Que Diable)
Messa – Close
Aspenspire – Hostile Architecture
Chat Pile – God’s Country
Kudos/Debut: Thus Love – Memorial
Τραγουδι της χρονιάς ( αυτό που άκουσα περισσότερο) Chat Pile – Why
Επανακυκλοφορία της χρονιάς και πρώτη φορά σε βινύλιο (επιτέλους, το cd είχε λιώσει )
Cerberus Shoal – Homb
Από τον Μπάμπη Κολτράνη:
Υπάρχει μια αίσθηση αρτιότητας και μελαγχολίας που κάνει το τρίτο άλμπουμ της πλασμένο για κάθε εποχή.
Και κάπως έτσι με νίκησαν” φέτος οι δίσκοι που ήταν απλοί στη σύλληψη, αλλά καταιγιστικοί στο πέρασμα τους! Παλαιάς κοπής αριστούργημα πάντως το συγκεκριμένο.
Κολλητικό όπως η χυμένη μπύρα στο πάτωμα κάποιας υπόγας και τόσο όμορφο που θες να γελάσεις και να κλάψεις την ίδια στιγμή!
Σουρεαλιστικό καθώς ταιριάζει και για μουσική δείπνου,αλλά και ως σπουδή πάνω στη σύγχρονη τέχνη. Ο τέλειος συνδυασμός αντιθέσεων που δεν γνωρίζαμε ότι είχαμε ανάγκη!
Fontaines DC – Skinty Fia
Μπορεί να έχει τα ψεγάδια του, αλλά αναδεικνύεται ως φάρος που προειδοποιεί το τι μπορεί να κάνει και που μπορεί να φτάσει αυτή η μπαντάρα.
“Χόρεψε πάνω στο χάος κι αυτό θα χορέψει μέσα σου, μια για πάντα”.
Caterina Babrieri – Spirit Exit
Ίσως το πιο ανθρώπινο της άλμπουμ και συνάμα και το πιο διαστημικό της.
Εκεί που μπορεί να ακούγεται μελό κάποιο σημείο του, έρχεται το επόμενο και εκρήγνυται μια βόμβα συναισθημάτων. Μπράβο και πάλι μπράβο για αυτό το καλλιτεχνικό κατόρθωμα.
Messa – Close
Μπορεί κάτι να ακολουθεί μια φόρμα σπάζοντας την ταυτόχρονα; Η απάντηση δόθηκε εδώ με εμφατικό τρόπο κάνοντας τον σκληρό αυτό δίσκο τόσο ελκυστικό στα αυτιά που αποτελεί αποκάλυψη ως γεγονός!
Από τις καταλήψεις, τη συμμετοχή σε μια παλιά συλλογή μας και τα βινύλια με ελεύθερη συνεισφορά πριν δέκα χρόνια μέχρι το magnus opus τους φέτος, η απόσταση που έχει διανυθεί μπορεί να είναι μεγάλη, αλλά τίποτα δεν έχει αλλάξει στον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο γύρω τους και μέσα τους οι συγκεκριμένοι.
Kudos/Debut: Elaine Howley – The Space Between Heart And Mouth
Ανεπαίσθητα εθιστικό, χαλαρωτικό όχι ως κάτι το ράθυμο, αλλά το εγκεφαλικό, το ντεμπούτο αυτό ακούγεται σαν μια σκέψη φευγαλέα που επανέρχεται τις ώρες που νιώθεις μοναξιά, με παρέα ή μη.
Against the silence 