Αν με το προηγούμενο άλμπουμ της Ιταλίδας δημιουργού νιώσαμε να πραγματοποιεί το μεγάλο άλμα προς τα ενδότερα, εδώ με το νέο της πόνημα κάθε τοιχίο που συγκρατούσε το τελευταίο στοιχείο του εσώτερου εαυτού της συνθλίβεται. Κατά την διάρκεια του γκρεμίσματος αυτού παρακολουθούμε ένα καλλιτεχνικό και προσωπικό ξεγύμνωμα όπου κάθε σύνθεση προκαλεί μια ανατριχίλα για αυτό που μεταδίδει και αυτό που αφήνει ως το τέλος.

Χρειάζεται ένταση στην ακρόαση αυτού που περνά μπροστά μας ως εύθραυστη οβίδα γιατί η μετατόπιση της σε ακόμη πιο απύθμενα συναισθηματικά βάθη απαιτεί τόλμη. Ταυτόχρονα χάνονται τα σύνορα μεταξύ μηχανών και φωνής/φυσικών οργάνων καθώς κλείνοντας τα μάτια ο στροβιλισμός των δυο τους γίνεται ένα μάγμα. Επίσης, δύσκολα να ξεχωρίσουν στιγμές σε ένα τόσο συνεκτικό άλμπουμ αν και κατά μόνας οι συνθέσεις  λειτουργούν εξαίσια. Έχω την εντύπωση, όμως, ότι αυτή την ωριαία εμπειρία την αποζητάς στο τέλος ως όλον, όπως επάξια της αξίζει!

Μπάμπης Κολτράνης