Δημοσιογράφος: Τι σας κάνει να βαριέστε;

Ρομπέρτο Μπολάνιο: Ένας κενός λόγος του Underground. Θεωρώ δεδομένο τον κενό λόγο του Mainstream.

Θα μπορούσαμε να παραφράσουμε την δεικτική απάντηση του αγαπημένου συγγραφέα που αφορούσε το δίπολο Αριστερά-Δεξιά έχοντας μπροστά μας αυτό που συμβαίνει με τη σύγχρονη μουσική. Σε ένα κόσμο που καίγεται όχι τόσο αργά όσο φαίνεται, οι φωνές που προβάλλονται από παντού κάνουν πως μιλάνε για όλα, αλλά τελικά δεν μιλούν για τίποτα. Αν εμβάθυναν σε αυτό που εξέφραζαν θα καταλάβαιναν ότι αφορά μόνο τους ίδιους τους εαυτούς τους και την σωτηρία τους απέναντι στις βραδυνές τύψεις, καθώς δεν αμφισβητούν την ιεραρχία του συστήματος που υπηρετούν και τον διαχωρισμό σε ένα κόσμο που γεννήθηκε για να τα έχει όλα και σε έναν άλλο που δεν έχει τίποτα.

Τι συμβαίνει όμως στην άλλη πλευρά; Μια συνθηματολογία, μια αίσθηση του να περνάμε απλώς καλά και ένα όνειρο για αλλαγή, θολό και στείρο. Οι SMA από την Νέα Υόρκη διαφέρουν από την μέση diy μπάντα, αν σημαίνει κάτι αυτός ο όρος πια, μιας και καταπιάνονται σε κάθε τους δίσκο με ένα πολιτικό ζήτημα και το ανοίγουν όχι μόνο στιχουργικά, αλλά και μουσικά. Για παράδειγμα, το ντεμπούτο τους πριν δύο χρόνια μιλούσε για την φονικότητα της δυτικής αποικιοκρατίας και την παράδοση της εκμετάλλευσης στην κοινωνία που ζουν, ενώ στο νέο τους άλμπουμ μιλούν για το ρήμαγμα της φύσης από τον σύγχρονο καπιταλιστικό τρόπο ζωής. Η προσθήκη σε καίρια σημεία του άλμπουμ φωτεινών ορχηστρικών θεμάτων παρουσιάζει μια όψη του πώς θα μπορούσε να είναι ο κόσμος αν δεν είχαμε ακολουθήσει τις εξουσιαστικές νόρμες και η μελαγχολική και ηπιότερη από το προηγούμενο τους συνθετική διάθεση εκφράζει την στοργικότητα της ίδιας της φύσης.

Δεν λείπουν και οι στιγμές όπου η οργή δίνει ενέργεια, με αρκετά εμπνευσμένο τρόπο κιόλας, οι οποίες θυμίζουν με γόνιμο τρόπο τους Fugazi. Πάνω απ’ όλα, όμως, μιλάμε για ένα ισορροπημένο και μεστό στα μηνύματα του άλμπουμ. Δεν ακούγονται καθαροί μόνο οι στίχοι, αλλά και η ίδια η μουσική. Αμφότερα έχουν πολλά να πουν!

Μπάμπης Κολτράνης