Δε θα μπορούσε να αποδοθεί καλύτερα στα ελληνικά ο τίτλος του τρίτου άλμπουμ των Ιρλανδών παρά με την φράση «Η κατάρα της ξενιτιάς!» Και όχι τυχαία καθώς το άλμπουμ που κυκλοφόρησε φέτος, δύο χρόνια μετά την μετεγκατάστασή τους από το Δουβλίνο στο Λονδίνο, καταπιάνεται με τα συναισθήματα που βιώνουν ως μετανάστες και εξωτερικοί παρατηρητές των προβλημάτων που μαστίζουν την πατρίδα τους.

Με την πρώτη ματιά στο εξώφυλλο του δίσκου, ένα ελάφι τοποθετημένο σε ένα δωμάτιο, οι Ιρλανδοί αποδίδουν με τον πιο παραστατικό τρόπο την αλλαγή από το Δουβλίνο στο Λονδίνο με την τεχνική του ανοίκειου.

Οι απόψεις τους διαμορφώνονται υπό το πρίσμα της εξωτερικής παρατήρησης της χώρας τους αλλά και του νέου περιβάλλοντος που έρχονται σε επαφή.

Τα τραγούδια τους αμφιταλαντεύονται μεταξύ ρομαντισμού και ρεαλισμού. Η αγάπη για την πατρίδα και την ιδιαίτερη γλωσσική τους ταυτότητα έρχεται σε αντίθεση με το ρατσισμό και τις απαγορεύσεις που υφίστανται υπό τον φόβο πολιτικών συγκρούσεων.

Ήδη με το πρώτο τραγούδι “In ár Groíthe go deo”, οι Fontaines D. C. ανοίγουν την αυλαία και μάς εισαγάγουν στην ιρλανδική διάλεκτο. «Στην καρδιά μας για πάντα» μεταφράζεται ο γαελικός τίτλος, και αφορά μία φράση που απαγορεύτηκε να τοποθετηθεί στα γαελικά από την Εκκλησία της Αγγλίας στην ταφόπλακα της μητέρας μιας οικογένειας στο Κόβεντρι υπό το φόβο μήπως εκληφθεί ως πολιτική δήλωση. Το τραγούδι αρχίζει με μία σταθερή μπασογραμμή μαζί με χορωδιακά φωνητικά, ενώ στη συνέχεια κορυφώνεται με τα ντραμς και τις κιθάρες.

Με την εναλλαγή των τραγουδιών στο δίσκο διαπιστώνουμε την αλλαγή στον ήχο   σε σύγκριση με τα δύο προηγούμενα άλμπουμ του συγκροτήματος καθώς φαίνεται να απουσιάζει σε μεγάλο βαθμό ο post-punk χαρακτήρας τους.

Η αλληλεπίδραση μεταξύ του μπάσου και της κιθάρας είναι υπνωτική, τα φωνητικά του Chatten είναι έντονα, σκοτεινά και καταπιεσμένα, που μαζί με τον μεγάλο «ήρωα» του άλμπουμ, τον ντράμερ Tom Coll, αποτυπώνουν το μουντό περιβάλλον του Δουβλίνου.

Καθώς ο δίσκος παίζει στο πικάπ, αφηνόμαστε στο έβδομο τραγούδι The Couple Across the Way. Αργό. Μελαγχολικό. Ένα ακορντεόν και η φωνή του Chatten. Ένα ζευγάρι. Μία σχέση που κοιτά το παρελθόν της. Νοσταλγία.

Και ενώ οι αισθήσεις παραλύουν στιγμιαία, έρχεται το όγδοο κομμάτι να μας ξεσηκώσει. “Skinty Fia” και darkwave, post-punk με μια μικρή δόση από krautrock.

“I Love You”, αναφωνούν οι Fontaines με τον παραπλανητικό ρομαντικό τίτλο του ένατου τραγουδιού για να διακηρύξουν την αγάπη τους για την πατρίδα τους και να καταδείξουν τα προβλήματα της χώρας τους με μία έντονη κριτική απόχρωση.

Το άλμπουμ κλείνει με το “Νabokov”, ένα τραγούδι που μοιάζει να ανήκει ηχητικά σε δίσκο των παλιών Verve. Τα συναισθήματα της ξενιτιάς κυριαρχούν σε ένα τραγούδι γεμάτο αντιθέσεις και πόνο.

Εν κατακλείδι, οι καλλιτέχνες από την Ιρλανδία ρίσκαραν με την κυκλοφορία του τρίτου τους άλμπουμ αλλάζοντας ήχο, αλλά πέτυχαν να αποδώσουν με τον πιο παραστατικό τρόπο τα αντικρουόμενα συναισθήματα για την πατρίδα τους. Τι άραγε μάς επιφυλάσσουν στη συνέχεια; Darkwave, shoegaze ή παραδοσιακή ιρλανδική μουσική με ένα βιολί και ένα ακορντεόν;

Grinning Mouth