Το κοινό που δέχτηκε με αγάπη το γέννημα In the Woods… 30 χρόνια πίσω μάλλον άλλαξε στην πορεία των δικών του χρόνων. Κάποιοι σταμάτησαν το διάβα τους στις αλλαγές. Κάποιοι άλλοι συνοδοιπόροι παρέλκυσαν στο millennium. Υπάρχουν όμως και αυτοί που παρέμειναν εδώ, στο τώρα αυτής της θρυλικής μπάντας.
Το Diversum, είναι αυτό που συμβαίνει τώρα. Και απλά οι Νορβηγοί βρήκαν τελικά τον τρόπο να ανοίξουν μια τρύπα στον πάγο που τους κρατούσε εγκλωβισμένους τα τελευταία χρόνια.
Αλλαγές και διαφοροποιήσεις. Αλλαγές και ανασυγκροτήσεις. Κι άλλες αλλαγές στην επίτευξη τού ιδανικού, για μια μπάντα που κουβαλάει βαρύ όνομα στο χώρο τού avant-garde, progressive black rock & metal -όπως υφίσταται τώρα τουλάχιστον.
Στο μέλλον που τραβάμε, αφήνουμε την εξέλιξη να διαλέξει την δική της τύχη και που ξέρεις, ίσως να είναι και καλύτερα, προοδευτικότερα. Κάτι που θα βρει ο καθένας μας μια στιγμή για να ακουμπήσει.

Το βήμα εδώ των ITW, είναι μεγάλο, θορυβώδες, επικό. Αφήνει αποτύπωμα χαρακτηριστικό -μπορεί όχι ηχητικά πια στον βαθμό τού ‘τότε’, αλλά βαθιά κάπου ο λυρισμός και ο συναισθηματισμός που βγάζει, σε βάζει σε μια διαδικασία αναπόλησης.
Γνωρίζοντας την διαδρομή αυτής τής υπέροχης μπάντας, άκουσα τα πάντα της, με όλες τις αλλαγές που υπέστη. Χωρίς ποτέ να διαμαρτύρομαι, επέλεγα σιωπηρά τι θα ακούσω που να με “πιάσει”. Έτσι η αναμονή την τελευταία τετραετία για ένα επερχόμενο μεγαλειώδες άλμπουμ είχε πάρει την μορφή παράκλησης.
Το άλμπουμ έχει καταγραφεί στον εγκέφαλο γιατί απλά οι συνθέσεις είναι τόσο μα τόσο καλές. Το ξαναγράφω… ΕΠΙΚΕΣ.

Η μεγάλη διαφορά όμως έρχεται με την παρουσία τού νέου τραγουδιστή Bernt Fjellestad που κατά την γνώμη μου ανοίγει μια νέα προοπτική στην ακουστική τής μπάντας. Μια νέα ελπίδα -θέλω να πιστεύω- μονιμότητας που οδηγεί σε ένα πιο σταθερό σημείο. Ο ίδιος πιστεύει πως αν και το στυλ τού ήταν κάπως άγνωστο τελικά βγήκε αυτό που ακούμε σήμερα. Τουλάχιστον αξίζει η προσπάθεια, ακόμα κι αν πρόκειται για κάποιο άγνωστο έδαφος.
Η φωνή του είναι αυτή ακριβώς που ταιριάζει στους In the Woods… τού σήμερα. Υπάρχει όμως κι ένας άλλος λόγος που το Diversum θα γίνει το άλμπουμ που θα με καθηλώνει συνέχεια, ξανά και ξανά. Τρία κομμάτια στη σειρά ανέστησαν τον μεγάλο κι αλησμόνητο Warrel Dane. Εκείνη τη φωνή που ακόμα δεν μπορώ να δεχτώ πως έχει αφήσει τα επίγεια. Κι ο Fjellestad έχει αυτό το κάτι. Την προσωπική χροιά που στιγματίζει. Τα φωνητικά (καθαρά και μη), μελωδίες και συνθέσεις μαζί με την εκπληκτική ομάδα των μουσικών κάνουν σίγουρα το Diversum, όχι μόνο ένα ακόμα άλμπουμ των ITW, όχι έναν ακόμα metal δίσκο στην χρονιά που φεύγει, αλλά μπορεί να γίνει το άλμπουμ τής αλλαγής και της διαφοράς. Στην επόμενη μέρα λοιπόν, με τόλμη για την απαγκίστρωση τού παρελθόντος.

Eleni Liverakou Eriksson