Λίγα γεγονότα προκαλούν τόσο ακαριαία την καχυποψία όσο η επιστροφή μίας επικής (με το επίθετο να χρησιμεύει ως μέτρο μέτρησης της δικαιολογημένης απήχησης μίας μπάντας) μετά από δέκα και πλέον χρόνια μουσικής απραξίας.

Με τελευταία full-length κυκλοφορία το Strange In Stereo του 1999, οι In The Woods… είχαν κατά τα φαινόμενα ( βλ. την αποχαιρετιστήρια συναυλία τους στη γενέτειρα πόλη, Kristiansand) λήξει την καριέρα τους σε ένα σημείο όπου η απογοήτευση δεν είχε προλάβει να εμφανιστεί καν στον ορίζοντα. Τα Heart Of The Ages και Omnio αποτέλεσαν από μόνα τους σταθμούς στη metal στρατόσφαιρα όπου αναπνέουν οι πιο απαιτητικοί ακροατές αυτού του πλανήτη. Το Strange In Stereo ήρθε για να προσθέσει ένα στρώμα πεσιμιστικού πειραματισμού που άφησε μία αινιγματική νότα ως προς το τι ακόμα θα είχαν να προσφέρουν, αν το είχαν θελήσει.

Κι ενώ αυτό το κεφάλαιο θεωρείτο κλειστό και οι In The Woods… είχαν περάσει στο απυρόβλητο των σχημάτων που μεσουρανούσαν τη δεκαετία του 90, έρχονται τα νέα της κυκλοφορίας νέου album. To Pure -αν μη τι άλλο κοσμημένο με μία λέξη που επιτρέπει ερμηνείες σε συμβολικό επίπεδο κυκλοφορεί στα μέσα του Σεπτέμβρη και προκαλεί… διχασμό. Ο δίσκος ξεκινά με το ομότιτλο κομμάτι σε ένα ύφος ξεκάθαρα απομακρυσμένο από τις περασμένες κυκλοφορίες, ξενίζοντας αναπόφευκτα τον παθιασμένο ακροατή των «πρώιμων» In The Woods. Ήδη όλοι ψυλλιαζόμαστε ότι πρόκειται για έναν δίσκο που για να εκτιμηθεί πρέπει να αποσυνδεθεί στο μυαλό και τη ψυχή μας από το παρελθόν. Διαφορετικά είναι καταδικασμένο.

Ένα μήνα και γύρω στις τριάντα ακροάσεις μετά (μετρήθηκαν για να προκαλέσουν το απαραίτητο ψευδο-αποδεικτικό τους ρόλο στο παρόν κείμενο) ο στόχος επετεύχθη. Το Pure, κατά προσωπική εκτίμηση, δεν είναι (προφανώς) ένας κακός δίσκος· επίσης, δεν είναι ένας μέτριος δίσκος. Ίσα ίσα είναι ό,τι πρέπει, αν οι υπαρξιακές σου αγωνίες έχουν βαρέσει κόκκινο και θες μία γνώριμη φωνή να ενσταλάζει λόγια σοφίας στο αυτί σου ενώ η εξωτερική παράσταση που δίνεις είναι αυτή του «μεταλλά» που ηδονίζεται με percussion.

Το εισαγωγικό Pure προσφέρει άφθονα δείγματα τέτοιας σοφίας («Our world has become tainted/With ghosts of distant times/Problematic entities and/Esoteric crimes») και μιλά για την ψυχική μας αποξένωση από τους άλλους και τους εαυτούς μας, καλύτερα από κάθε βιβλίο αυτοβελτίωσης στην αγορά, ενώ άλλα κομμάτια όπως τα “Cult Of Shining Stars“ και “Mystery Of The Constellations” αποτελούν ένα άξιο απόηχο του παρελθόντος που θα παρηγορήσει τους πιο «κλασικούς».

Στην καρδιά, πάντως, του Pure δε βρίσκεται η ανάγκη να αποδείξει τον εαυτό του άξιο συνεχιστή του οτιδήποτε –άλλωστε δε θα μπορούσε να έχει τέτοιο ρόλο· είναι αυθύπαρκτο, προκαλεί προβληματισμούς σε όσους μπουν στον κόπο να διαβάσουν στίχους και στέκεται σε ένα σημείο μετάβασης προς κάτι νέο («Take us to another place/To another mind, another way/A different time and space).

Βικτώρια Λαμπροπούλου