Ήταν βαθύ σκοτάδι όταν βρέθηκα έξω από την πόρτα στο σημείο που μένει. Εκείνο το σκοτάδι που δεν σου αφήνει περιθώρια εξακρίβωσης φωτός. Ούτε μια ακτίνα αλλά ούτε και μια σκιά. Τίποτα. Εκεί έμενε. Ούτε σε υπόγειο, ούτε σε ανώγειο. Ίσια, ευθεία. Όπως η προσωπικότητα που έχει.
Χτύπησα. Δεν είχα ειδοποιήσει αλλά με περίμενε. Έτσι, απλά.

Η Sonja άνοιξε την πόρτα. Δεν συστηθήκαμε. Δεν με ξέρει. Μπορεί να μην με μάθει και ποτέ. Εγώ όμως την ξέρω. Και θα σταθώ σε αυτό.

(Ξέρω και γνωρίζω χρόνια την παρουσία της στον σκληρό ήχο. Και να δεις πως τα φέρνει η ζωή. Η Sonja τελικά αποδεικνύεται περίτρανα πιο σκληρή και δυνατή από κάθε δήθεν μούσκουλο Τεξανό μεταλλάκι.

– Ήθελα πολύ να σε συναντήσω -της είπα-, πες μου μόνο αν θες να σε φωνάζω Sonja ή Melissa. Χαμογέλασε και μου είπε με μια υπεροχή: “Sonja, έτσι θα με μάθει πια όλος ο κόσμος, και το όνομα αυτό μπορεί να γίνει και εφιάλτης -ίσως- όλων των ομοφοβικών”.

Της ανταπέδωσα το χαμόγελο σαν να ενέκρινα αυτό που μου είπε. Μπήκα, έκατσα. Χωρίς να υπάρχει πλάνο συζήτησης από τη μεριά μου, είπαμε τα πάντα. Για τη ζωή της. Αυτό που λέμε δυο ζωές, ίσως και περισσότερες. Για τη μουσική της, πριν τους Sonja, και τώρα. Μιλήσαμε για το μπαρούτι που σιγοκαίει χρόνια και τώρα ήρθε η στιγμή της έκρηξης, φτάσαμε στο φυτίλι.

– Loud Arriver λοιπόν λέω, στην κυριολεξία.

Μου έδωσε την αίσθηση του νικητή, του “ανθρώπου” νικητή, όχι του άντρα ή της γυναίκας, του ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Και αυτό έχει δύναμη. Tη δύναμη της απόφασης, της πάλης, της προδοσίας, του φόβου και της αποδοχής. Της μεγάλης εξόδου. Ορμά κατά της προκατάληψης, της πνευματικής μιζέριας, και όλων αυτών που τα περισσότερα χρόνια της ζωής της την πίεσαν ασφυχτικά. Το κουράγιο της να εμφανιστεί πια ο πραγματικός εαυτός της. Αυτά κι άλλα τόσα τραγουδά και παίζει στο ντεμπούτο της Loud Arriver, με έναν ντράμερ κι έναν μπασίστα. Και κάνουν φασαρία, πίστεψε με.
Heavy rock/metal, post-punk με ένταση, ρυθμούς, συνθέσεις που σε κρατούν σε εγρήγορση. Εκπληκτικές catchy μελωδίες που θα σε φανατίσουν εύκολα.

Η Sonja “κλείδωσε κι όπλισε”, κι όπως μου είπε, ήρθε πια η στιγμή να ανατρέψει ένα τεράστιο βασίλειο με την παρέα της. Και κάτι μου λέει πως δεν θα είναι πια μόνη.

Την ρώτησα διστακτικά αν έχει τελειώσει όλη αυτή η ιστορία με την προηγούμενη μπάντα, κι αν υπάρχει περίπτωση να ακούσει κάτι από αυτούς ξανά. Κι εκείνη μου απάντησε ήρεμα με ένα πολλά υποσχόμενο χαμόγελο.
“Ναι, θα ακούσεις την φασαρία που θα κάνουν πέφτοντας στη θάλασσα”.

(Υ.Γ Οι διάλογοι είναι φανταστικοί, αλλά αν υπήρχε περίπτωση να είναι αληθινοί, σίγουρα κάπως έτσι θα ήταν.)

Eleni Liverakou Eriksson