“Where no hope is left, is left no fear.” — Milton

Η μουσική δεν έχει πάψει ποτέ να αποτελεί τον πυρήνα τής ανθρώπινης ύπαρξης. Πάντα θα υπάρχει μουσική και μουσικοί που θα δίνονται ολόψυχα στην ανάλυση της, την αποθέωση και τον κατακερματισμό της. Ευτυχώς που εμφανίζονται σαν επισκέπτες στη ζωή μας κάποιοι, που έχουν τη δυνατότητα και την ικανότητα να μας πολιορκήσουν με την τέχνη τους. Μουσικοί γεμάτοι πάθος, έμπνευση και ταλέντο. Νότες που βγάζουν έναν ακράτητο συναισθηματισμό κι εκεί πάνω μάς κερδίζουν.

Στην ιστορία του Anthropocene, το καινούργιο άλμπουμ των Γερμανών Behind Your Fear, έχουμε μια αφηγήτρια την Stefanie, που η φωνή της δεν έχει να συγκριθεί με κάτι. Ίσως να μπορέσω την τοποθετήσω τόσο ψηλά όσο την Jennie-Ann Smith (Avatarium). Γιατί μιλάμε για τέτοιο επίπεδο φωνής. Εκείνη που κρέμεσαι από κάθε της λέξη / στίχο. Σου μιλά μεθυστικά, απαλά σχεδόν με έναν σκοτεινό ερωτισμό που συνοδεύεται ιεροτελεστικά από αργόσυρτα κιθαριστικά riffs, μια αλυσίδα που σε τραβά χωρίς έλεος αλλά με πάθος στους πιο αθέατους φόβους σου.

Κι εσύ κρύβεσαι πίσω από αυτούς. Κρύβεσαι πίσω από μια μάσκα, αλλά παραμένεις πάντα ίδιος. Κλείνεις τα μάτια ερμητικά και βλέπεις ξεκάθαρα τους ύστατους φόβους σου. Φοβάσαι την αλήθεια και την πνίγεις. Για μια στιγμή από το άπειρα χτυποκάρδια σου ξεπροβάλει μόνο η αδυναμία, το θάρρος που σου λείπει. Πες ναι, πες όχι, διάλεξε την ηθελημένη τύφλωση ή την θαρρετή αποκάλυψη τού εσωτερικού σου χάους. Πίσω από τον κάθε φόβο σου κρύβεσαι μόνο εσύ. Σπάσε τον τοίχο και βγες στην ελευθερία σου. Κάνε θρύψαλα την φοβισμένη σου καρδιά και πέσε αποκαμωμένος πάνω σε ένα αύριο χωρίς φόβο.

Σε όλο αυτό το υπέροχο δημιούργημα μόνο dark rock / metal μουσική θα ταίριαζε. Τα έγχορδα, τα φωνητικά και ένα πιανιστικό πέρασμα γεμάτο σπαραγμό, είναι ικανά να σε βγάλουν μπροστά από τους φόβους σου. Κι αυτό μόλις το έκαναν με μεγάλη επιτυχία οι Behind Your Fear. Υπέροχο άλμπουμ, απλά.

Eleni Liverakou Eriksson