Ακούγεται κοινότυπο, αλλά ισχύει ότι υπάρχουν δίσκοι που τους πιάνεις με τη μια και άλλοι που θέλουν τον χρόνο τους. Στην περίπτωση του ντεμπούτου των Θεσσαλονικέων Low Texture, βέβαια συμβαίνουν περιέργως και τα δύο ταυτόχρονα! Προσωπικά, άργησα χαρακτηριστικά να εισέλθω με άνεση στο μουσικό τους σύμπαν, αλλά όταν αυτό συνέβη προβληματίστηκα γιατί απαιτήθηκε τόσος χρόνος! Η αμεσότητα του, εξάλλου, είναι τέτοια που λογικά οι ψυχεδελικές του παρενέργειες θα όφειλαν να λειτουργούν αστραπιαία.

Ίσως το «πρόβλημα» να βρίσκεται στους όρους που η ίδια η μπάντα χρησιμοποιεί για να περιγράψει τη μουσική της. Ούτε post-rock θα χαρακτηριζόταν εύκολα αυτός ο πυκνός ήχος όπου οι αυτοσχεδιασμοί πατάνε σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα και την ίδια στιγμή αν υπήρχαν ντραμς θα μπορούσαμε να μιλάμε για ένα ξεκάθαρο (90’s μήπως;) rock άκουσμα . Ούτε η απλότητα στις ιδέες παραπέμπει σε κάτι το μουσικά απογυμνωμένο και αυστηρό συνάμα.

Εντούτοις, αφήνοντας απ’ έξω όρους και «προκαταλήψεις» η μουσική των LT λειτουργεί ως ένα αναπάντεχο ταξίδι όπου όμως ο προορισμός του φαντάζει γνώριμος. Οι δύο κιθάρες και τα πετάλια του Σάκη και του Βασίλη συνθέτουν μια μυστηριακή ηχώ όπου η φωνή της Χρύσας η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο επεκτείνει με την ευλύγιστη εκφραστικότητα της. Η ατμόσφαιρα που διαπερνά το πρωτόλειο υλικό τους είναι σε τέτοιο βαθμό οικεία που ελπίζω το τρίο να τολμήσει στη συνέχεια ένα βάθεμα στο ήχο του, καθώς το Improliving πιστοποιεί τις πλούσιες δυνατότητες του!

Μπάμπης Κολτράνης