Tο τρίτο studio album των Brutus δεν μας βρήκε απροετοίμαστους, το περιμέναμε. Και αυτό όχι για την hype αύρα που περιτριγυρίζει την μπάντα, αλλά γιατί προφανώς αυτά τα τυπάκια από το Βέλγιο έχουν κάτι όμορφο να μεταδώσουν, και το κάνουν με τσαγανό.

Καρπός του εγκλεισμού των lockdown, ο χαρακτήρας του album μπορεί να συνοψιστεί στη φράση: “a litle bit lovey dovey, but powerful”. Τα ηχοτοπία στα οποία μεταφέρεσαι βγάζουν νόημα, είναι περίπου σαν να βρίσκεσαι σε roadtrip με αγαπημένους ανθρώπους και το σκυλί σου ή έστω σε μια παρατεταμένη, όμορφη βόλτα στην πόλη. Σε κάθε περίπτωση κομμάτια όπως το “Brave”, το “What Have We Done” ή το “Liar” σου σκάνε στο μυαλό σε άκυρες στιγμές της μέρας, έτσι αναπάντεχα! Τα δυναμικά, πολυποίκιλα και ογκώδη riffs, τα καταιγιστικά τύμπανα, μια μπασογραμμή “τρένο” και οι ερμηνείες στα φωνητικά της Stefanie Manners που είναι λες και από αυτό εξαρτάται η ζωή της ολόκληρη, δημιουργούν ένα σύνολο που αφήνει βαθύ αποτύπωμα.

Η παραγωγή του δίσκου κινείται σε πολύ καλά επίπεδα και μπορούμε να πούμε με σχετική άνεση ότι αυτό το album μπορεί να θεωρείται απο τα καλύτερα της χρονιάς.

Πέρα από τα παραπάνω όμως, είναι σαφές πως μετά από τρία studio και ένα live album, η μπάντα βρίσκεται (ή θα έπρεπε να βρίσκεται) σε ένα καθεστώς μετάβασης. Έχει έρθει ο καιρός να αφήσουν λίγο πίσω αυτή την τόσο χαρακτηριστική τους teenage hardcore / punk αισθητική και να “βαθύνουν” τον ήχο τους, την προσέγγισή τους σχετικά με την υφή των συνθέσεων που παράγουν. Και αυτό να το πράξουν δίχως να χαθούν στη διαδρομή. Τα δεδομένα δείχνουν πως έχουν την εμπειρία, την ωριμότητα και κυρίως τη δυνατότητα για κάτι τέτοιο. Υπάρχει η βάσιμη υποψία ότι μπορούμε να τους/τις εμπιστευτούμε…

Κ.Κ.