Η ζηλευτή ένταση τής λήθης.

Galway. Η πόλη τού γκρίζου. Της λογοτεχνίας, της ποίησης, του θεάτρου. Της μουσικής κουλτούρας. Στην Ιρλανδία, που κάθε τόπος διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην εκάστοτε μορφή τέχνης. Εδώ θα συναντήσουμε το πρώτο ατμοσφαιρικό μουσικό βήμα, το ντεμπούτο EP τού project Aldebaran, με κινητήρια δύναμη τον Έλληνα Αντώνη Καλαμούτσο, πρώην μέλος των The Dot Trio.
(Θα μπορούσα να γράφω ώρες σχετικά για τον Φίλο Αντώνη, τον μουσικόφιλο και μουσικογνώστη, τον συγγραφέα, τον άνθρωπο, την προσωπικότητα. Ίσως κάποια στιγμή να συμβεί κι αυτό.)
Η χαρά όμως να γράψω -ανάμεσα στους πρώτους- για την πρώτη τυπωμένη μουσική του απόπειρα θα κερδίσει χωρίς άλλο.

Lethe ο τίτλος τού EP, και πέντε τα κομμάτια που θα μας βάλουν σε μια noir αινιγματική και ατμοσφαιρική λήθη. Ή θα μας βγάλουν από την παγίδα της αμέριμνης εθελοντικής παθητικότητας.

Ο Αντώνης Καλαμούτσος βγάζει σε ήχους ό,τι έχει αποσπάσει από μουσική και εικόνες, τόπους και στιγμές στη ζωή του, σε συνθέσεις που θα ταίριαζαν απόλυτα στα γραπτά τού βασιλιά τού Ιρλανδικού νουάρ, Stuart Neville.

Ο εξαιρετικός μπασίστας, θα επιλέξει προσεκτικά τους συνεργάτες εκείνους που θα τους εμπιστευτεί τις μουσικές ιδέες του, τον ψυχισμό του και τις εμπνεύσεις του. Θα αποτυπώσει με βραδύτητα το νωχελικό τοπίο τής Ιρλανδικής γης -και όχι μόνο. Κάπου τα πλήκτρα τού πιάνου θα στριμωχτούν στις πειραματικές μπασογραμμές και μια σχεδόν ληθαργική αποφώνηση των ηρώων θα κλείσει την πόρτα σε εκείνο το άσπρο σπίτι στο τέλος του δρόμου.

Η μουσική τού Aldebaran, είναι αυτό που θες να ακούσεις τις στιγμές εκείνες που είσαι ανήμπορος να την δημιουργήσεις εσύ, μόνος. Συνθέσεις για μια ταινία που δεν έχει ακόμα γραφτεί αλλά για έναν περίεργο λόγο οι πρωταγωνιστές είναι όλοι εκεί, στις θέσεις τους. Ή μήπως είναι ένα όνειρο αυτό;

Πρωτοποριακές κινήσεις που ισορροπούν μεταξύ μελωδίας και αυτοσχεδιασμού. Θα παραδοθείς στο θέλγητρο τής μυστηριακής ατμόσφαιρας και στην θαμπάδα τής όποιας ανάμνησης. Θόρυβοι που γνωρίζεις, η βροχή που πέφτει, ο ήχος τής νύχτας στην πόλη. Το τρένο τής άγνωστης πορείας, τα γνώριμα που στριμώχνονται στα άγνωστα.
Το αιώνιο καραβάνι του αστικού πληθυσμού. Έτσι γράφτηκε το Lethe. Με άτονα χρώματα που κατέληξαν γκρι, της αναμέτρησης με το αντίθετο.

«- Δεν υπάρχει λοιπόν κανένα χρώμα που να νοσταλγείς ακόμα;
– Υπάρχει ένα. Το μόνο χρώμα που ακόμα μου καίει τον νου είναι το χρώμα τής Μνήμης.
– Οικοδομικό υλικό;
– Βασικό και αρχέγονο.
– Η ασπίδα σου είναι λοιπόν φτιαγμένη από Μνήμη;
– Και από λήθη. Εσένα;»

(Αντώνης Καλαμούτσος – Άρρητα (Εκδόσεις των άλλων, 2017)

Eleni Liverakou Eriksson