Moon Zero – Self-titled (denovali)

Το φεγγάρι στο σημείο μηδέν, οι ήχοι στο υπόκωφο φόρτε τους, ένα θολό πείραμα, μια τρεμάμενη αίσθηση. Όσο κι αν όλα αυτά φαντάζουν κάπως ακατανόητα, υπάρχει μια κρυφή γοητεία στη μουσική τους διατύπωση που φέρει τον τίτλο του ολοκληρωμένου ντεμπούτου του Λονδρέζου Moon Zero. Αρχικά, η συγκεκριμένη μουσική προκαλεί ένα καλώς εννοούμενο χάσιμο, μια γλυκιά ζάλη. Όταν μάλιστα αυτή δεν ξοδεύεται σε στερεοτυπικές κυκλικές μανιέρες και αφήνεται να ερωτοτροπεί με μια ζωηρή ένταση, τότε τα αποτελέσματα αποβαίνουν ευεργετικά σε κάθε ακρόαση. Αποφεύγεται σε αρκετά σημεία μια χαμηλών τόνων προσέγγιση στις συνθέσεις και προτιμάται μια ευθεία διένεξη ήχων που ισορροπούν πάνω σε ένα αόρατο σκοινί, το οποίο κάνει ακόμη πιο αόρατα τα όρια μεταξύ drone, minimal και ambient. Χάρις στις οξείες γωνίες του δίσκου και την αίσθηση πως αυτή είναι η πιο άμεση και ολοκληρωμένη δουλειά που μας έχει δώσει ο συγκεκριμένος δημιουργός, το όλο άκουσμα μετατρέπεται στην πορεία σε άκρως εθιστικό.

Μπάμπης Κολτράνης

VA – Tiny Portraits (flaming pines)

Στα χέρια μας έχουμε μια ιδιαίτερη συλλογή που έχει ως επίκεντρο την διατύπωση της σχέσης μεταξύ των ανθρώπων και του τόπου, μέσω του ήχου. Τα τέσσερα τρίιντσα singles δημιουργήθηκαν από τον Siavash Amini (Ιράν), Yuco (Ιαπωνία), Zenjungle (Ελλάδα) και Sound Awakener (Βιετνάμ). Οι μουσικοί, με μια σύνθεση ο καθένας και η καθεμιά, μας μεταφέρουν σε ένα βαθύ πηγάδι έμπνευσης, που έχει σχεδιαστεί και εκτελεστεί με όλη την προσωπική και μουσική μαεστρία τους. Ακούγοντας το πρώτο κομμάτι με τίτλο “Luminous Stream Of Dawn”, νιώθουμε τη μέρα να μεγαλώνει και να είναι λουσμένη με φως, και τα πουλιά να ξυπνούν και να τραγουδούν τα τραγούδια τους. Ο Siavash Amini, με τη μουσική του, μας θυμίζει πως το Ιράν δεν είναι μόνο πολιτική. Συνεχίζοντας με το δεύτερο κομμάτι του Yuco με τον υδρόβιο τίτλο “Marine” μεταφερόμαστε σε κάποια ακτή χαζεύοντας το άπειρο μέσα από τον απαλό ήχο των κυμάτων. Φτάσαμε ήδη στο τρίτο κομμάτι “My Childhood Is My Only Homeland”. Στο συγκεκριμένο έχουμε ένα υπέροχο μείγμα από ηλεκτρονικούς ήχους και σαξόφωνο, όπως μας συνηθίζει ο Zenjungle, το οποίο μας ταξιδεύει αθώα στο χρόνο. Η παιδική ηλικία και οι μνήμες της είναι ένα καταφύγιο που ανατρέχουν οι ταραγμένες καρδιές και οι θυελλώδης σκέψεις μας. Τέλος, ακούμε το “Nocturar Scenes”. Από τα λίγα κομμάτια που η νύχτα και ο ήχος της κίνησης του σκοταδιού μπορούν να σε καθησυχάσουν. Διαλέγεις ένα κοντινό ήχο αυτοκινήτου, μπαίνεις μέσα και ταξιδεύεις μαζί με κάποια ψήγματα συνομιλιών μέσα στον συνολικό ήχο των διερχομένων οχημάτων.

Kat

Drew McDowall – Collapse (Dais Records)

Η εμπειρία είναι μια έννοια σχετική, ειδικά στη μουσική. Πιο συγκεκριμένα παρατηρούμε τις πρώτες δουλειές ενός ονόματος να περικλείουν τη ζωηρότητα του έργου του και τα χρόνια να προσμετρούνται ως βάσανο και όχι ως θετική αξία. Αντί να παροπλίζονται όμως τα ονόματα και οι μπάντες που έχουν μπει στα δημιουργικά -άντα τους, συνήθως συνεχίζουν να κουράζουν και να κουράζονται με τη συνεχή προβολή τους. Αυτό δεν ισχύει στη περίπτωση του Drew, καθώς μιλάμε για ένα πρώην μέλος των Coil, της μπάντας που ακόμη και στο φινάλε παρέμενε ριψοκίνδυνη και πρωτοπόρα με τις επιλογές της. Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός πως ο συγκεκριμένος περίμενε το 2015 για να βγάλει για πρώτη φορά κάτι ολότελα δικό του.

Ακούγοντας το δεύτερο του, πιο επίσημο, φετινό του πόνημα νιώθεις μια αύρα των ύστερων Coil να κατακλύζει το δωμάτιο. Ένα λεπτεπίλεπτο σκοτάδι δένει με ένα μυστήριο φως που η ικμάδα του δεν σβήνει ποτέ, καθ’όλη τη διάρκεια του άλμπουμ. Το σχεδόν εικοσάλεπτο εισαγωγικό άσμα που μας παγώνει στη θέση μας, δίνει τον τόνο, αλλά δεν χαρακτηρίζει καθολικά το δίσκο, καθώς όλα τα κομμάτια εδώ, με εξαίρεση το εμμονικό “Convulse”, διαθέτουν έναν αυτόνομο και καθηλωτικό χαρακτήρα. Μια σίγουρη, λοιπόν, επιλογή για όσ@ς αρέσκονται γενικότερα στην ηλεκτρονική μουσική.

Μπάμπης Κολτράνης