Zenjungle – Flow (midira records)

Η αντιστροφή της γεωγραφίας. Εκεί που δεσπόζουν κουκκίδες από ονομασίες τόπων και κινήσεις ανθρώπων ανάμεσα τους, όλα στην στιγμή παγώνουν και εμφανίζεται το αεικίνητο υπόβαθρο τους. Σκέψεις φευγαλέες, ασχεδίαστες παιδικές φωνές και φυσικές δυνάμεις ανάγονται σε μουσική και σε εικόνα.

Ο Zenjungle έχει ασχοληθεί πολλάκις με αυτό το ζήτημα της αντίληψης του ευρύτερου χώρου, αλλά φαίνεται πως με το Flow υποβάλλει την πιο λεία και εκλεπτυσμένη μορφή της μουσικής του έκφρασης. Με ακρίβεια διαχωρίζεται η εσωθερμική ambient από τον σαξοφωνιστικό λυρισμό στα δυο πρώτα κομμάτια της κυκλοφορίας αυτής, δίνοντας χώρο για να επιδράσουν πιο καταλυτικά από τις προηγούμενες φορές οι δυο αυτές πλευρές. Όταν μάλιστα συντίθενται στην συνέχεια μεταξύ τους, η εσωτερική ένταση των ήχων θεριεύει και είναι σαν ότι συμβαίνει εξόφθαλμα και ότι υπογείως να γίνονται ένα με καθηλωτικό τρόπο.

Rimbaud – Self-titled (gusstaff)

…Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου.
Και τη βρήκα πικρή.
Και τη βλαστήμησα…

Η μουσική εδώ θα μπορούσε να συμπτυχθεί στις γραμμές του γνωστού αυτού ποιήματος του Ρεμπό. Ένα πανούργο τρίο Πολωνών πειραματιστών στο οποίο συμμετέχει ο Jacaszek, ορθώνουν μια μηχανή που φτύνει στίχους και σκοτάδια προς έναν αμίλητο ουρανό. Σαν μια φλέβα που συσπάται ακούσια, κάθε μέτρο προσπαθεί να βρει διαφυγή με την βοήθεια ενός Tom Waits σε Mad Max έκδοση, μιας industrial πρόζας και ενός συνεσταλμένου σαξοφωνίστα. Κάπως σαν οι Zu να τα έχουν βρει με τους Young Gods και να γράφουν τον τελευταίο δίσκο πριν την καταστροφή του κόσμου. 

Δεν είναι τα πάντα που δοκιμάζονται εδώ πετυχημένα και όντως η φωνή μπορεί να ξενίσει με την τραχιά υφή της. Απλώς συμβαίνει οι εκπλήξεις να διαδέχονται η μια μετά την άλλη και το όλο πόνημα να συνέχει μια ψυχωτική περιπέτεια τρομακτικών ήχων και ετοιμόρροπων τοίχων. Δίσκος αίνιγμα για εξαντλητικές, με την καλή έννοια, ακροάσεις.

Tiny Leaves – A Certain Tide (future sequence)

Λίγο ακόμη και θα ξεχάσουμε ότι έχουμε καλοκαίρι. Ευτυχώς που βρίσκονται κυκλοφορίες σαν και αυτή εδώ που θυμίζει ξένοιαστα απογεύματα σε ακίνητες αυλές και ζεστά μπαλκόνια. Δεν γνωρίζω ακριβώς ποια εποχή έκατσαν οι διαλεχτοί φίλοι του Joel Pike για να γράψουν υπό τις οδηγίες του το δεύτερο του άλμπουμ, αλλά ακούγοντας το νομίζεις πως χωρίς κάποιο ιδιαίτερο σχέδιο, εν μέσω διακοπών στην βρετανική ύπαιθρο, αφοσιώθηκαν στις συνθέσεις με την προσήλωση ενός παιδιού που φτιάχνει περίτεχνα κάστρα από άμμο στην παραλία.

Νότες από χειμώνες και φθινόπωρα παρεισφρύουν στις ίδιες τις μελωδίες, αλλά η ερωτική ηλιοφάνεια παραμένει. Χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία, το neo-classical περιεχόμενο κυλάει ευχάριστα και δροσερά. Όντως τα νερά στα οποία εκβάλλει είναι πλήρως χαρτογραφημένα, μα αυτό δεν φαίνεται να σκοτίζει τους εδώ μουσικούς. Οπότε μένουμε απλά στην αύρα των συνθέσεων και την ησυχία που αυτές σκορπίζουν γύρω τους.

Μπάμπης Κολτράνης