Radioactivity – Silent Kill (dirtnap)

 

 

Ρετρό μελωδίες, ρυθμικό χτύπημα του κεφαλιού εν είδει ενός απροσδιόριστου χορού και ένα κέφι λυσσαλέο. Το κλειδί εδώ είναι η αίσθηση πως ακούς μια μπάντα να παίζει και νομίζεις πως είσαι κι εσύ στην σύνθεση της, καθώς αυτό που ακούγεται είναι βατό, συναισθηματικό και αυθόρμητο. Στην σύνθεση τους, για την ακρίβεια, βρίσκουμε τους δυο βασικούς συντελεστές που έκαναν τους The Marked Men ένα τόσο σπουδαίο garage punk συγκρότημα κατά την διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας. Για έναν περίεργο λόγο, ο συγκεκριμένος δίσκος εδώ θυμίζει περισσότερο τις δουλειές των The Marked Men και λιγότερο το σπουδαίο ντεμπούτο των Radioactivity. Ίσως για αυτό προσωπικά άργησα ελαφρώς να μπω στο κλίμα του.

Έτσι κι αλλιώς τα πεδία στα οποία μπορεί να κινηθεί συνθετικά το σχήμα είναι συγκεκριμένα. Απλώς, σε αυτά τα στενά πλαίσια κάνουν θαύματα, με την κάθε σύνθεση να ακούγεται τόσο μεστή και ολοκληρωμένη, ώστε να μη δίνεις και πολύ σημασία ότι έχεις κάπου ξανακούσει τέτοιου ύφους κιθαριστικά ξεμαλλιάσματα. Κάπως σαν ένα βιβλίο το οποίο σε κάνει να ξεχάσεις οτιδήποτε έχεις διαβάσει πρωτύτερα. Σαν μια λέξη που ξαφνικά αποκτά μια άγνωστη μελωδικότητα από τα χείλη που έχεις απέναντι σου. Σαν ένα φιλί που ξεχνιέσαι πως δεν είναι η πρώτη φορά που το δίνεις. Σαν να ακούς την μουσική του Jeff Burke ντάλα καλοκαίρι.

 

 

 

 

Wavvesxcloudnothings – No Life For Me (ghost-ramp)

 

 

Οι μέρες κυλάνε ήρεμα μόνο σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου η ένταση της μουσικής υπερβαίνει της βοής έξω και των σκέψεων εντός μας. Τί θα ήταν ένας κόσμος χωρίς μελωδία; Προς απάντηση του συγκεκριμένου ερωτήματος, τα δυο αυτά σχετικά νέα σχήματα θέτουν ενώπιον μας ένα άλμπουμ όπου έχουν συγγράψει από κοινού το υλικό του. Κλεισμένοι στο στούντιο για λίγες ημέρες, και αφού αναγνώρισαν τις κοινές τους κουλτούρες, δημιουργούν μια αυτόνομη μελωδική καθημερινότητα, όπου οι διαφορετικές φωνές μετασχηματίζονται σε ένα ενιαίο σώμα.

Αυτό ακούγεται ξεκάθαρα και στο τελικό αποτέλεσμα. Στα χέρια μας έχουμε έναν σχεδόν άρτια ολοκληρωμένο δίσκο με κομμάτια που διαθέτουν σπιρτάδα, μέτρο και ενέργεια. Είναι ακριβώς σαν να τα κατάφεραν οι δημιουργοί του να συλλάβουν εκείνες τις σποραδικές στιγμές έμπνευσης που έρχονται και παρέρχονται συνήθως στις πρόβες μια νεοσύστατης μπάντας. Όντως αποτυπώθηκε η πιστότητα των δύο συμβαλλόμενων πλευρών, δημιουργώντας μια φρέσκια μουσική για αναπολήσεις. Το No Life For Me δεν είναι σίγουρα ένα αψεγάδιαστο άλμπουμ, αλλά στο τέλος καταφέρνει να πείσει για τις αγνές του διαθέσεις. Την μουσική φουσκάλα ξενοιασιάς την παρέχει μια χαρά.

 

 

Μπάμπης Κολτράνης