Την στιγμή που όλα στον σύγχρονο κόσμο είναι απομαγικοποιημένα εν τη γενέσει τους (βλ. αγία κατανάλωση), υπάρχουν ακόμη εκείνες οι ιστορίες που εμπίπτουν στην κατηγορία του rock ‘n roll μύθου. Πως αλλιώς θα χαρακτηρίζαμε την πορεία μιας νεανικής hardcore μπάντας που ξεκίνησε από την τοπική σκηνή μιας επαρχιακής σουηδικής πόλης και έφτασε να κάνει πλάκα στους κάθε λογής Guns ‘n Roses στα μεγάλα φεστιβάλ ανά τον κόσμο, αναδεικνυόμενη ως η κορυφαία live μπάντα των τελευταίων χρόνων; Όλα όμως τα παραμύθια έχουν κι ένα τέλος και ο νέος δίσκος τους μπορεί να ειπωθεί πως είναι η ταφόπλακα όχι της μπάντας αλλά της μυθικής της υπόστασης.

Ταφόπλακα κυριολεκτικά για την μπάντα ήταν το The Shape Of Punk To Come. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τους πρώτους δύο αξιόλογους τους δίσκους, αυτό το τρίτο τους άλμπουμ ήταν ένα θεόρατο και τολμηρό βήμα προς τα μπροστά για όλη την σύγχρονη σκληρή μουσική, από μια μπάντα που ήξερε για τα καλά πως ήταν αυτό το κύκνειο της άσμα, ήδη από τις απαρχές της δημιουργίας του. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, όπως λένε, αλλά δυστυχώς η σκιά του συγκεκριμένου δίσκου δεν γίνεται να μην πέφτει βαριά πάνω στο νέο τους πόνημα. Αν και ο κανόνας λέει πως μια δισκογραφική επιστροφή μετά από πολλά (δεκαεφτά εδώ) χρόνια φέρει τα χαρακτηριστικά της αστοχίας, εντούτοις η ριζοσπαστική φύση της συγκεκριμένης μπάντας γεννά αξιώσεις για κάτι που να ξεπερνά την μουσική ως ένα αγχολυτικό μέσο εκτόνωσης και μόνο.

Σε έναν δίσκο, όλα όσα έχουν γίνει στο background του έχουν σημασία. Δεν θα τον επηρέαζε η φυγή του ενός κιθαρίστα τους, η επιλογή ενός διάσημου παραγωγού της pop μουσικής και η όλη υπερπροβολή του ονόματος τους τα τελευταία χρόνια; Σαφώς και ναι, αλλά μη ξεχνάμε πως πέρα από τον κατάλογο των αρχικών προβληματισμών, στο τέλος της ακρόασης, της μέρας και της ιστορίας μένει η ίδια η καλλιτεχνική αξία του δίσκου. Μπαίνοντας λοιπόν στα του δίσκου, παρατηρούμε πως υπάρχουν από την μια διάφορες δυνατές συνθέσεις οι οποίες θυμίζουν ελαφρώς τα παλιά τους κομμάτια και από την άλλη κομμάτια που είναι σαν μην τα έγραψαν οι ίδιοι. Το χάσμα μεταξύ των δύο αυτών πλευρών δεν γεφυρώνεται σε κανένα σημείο του δίσκου. Σε γενικές γραμμές κυριαρχούν οι απλουστευμένες συνθέσεις με μια υψηλή τεχνική κατάρτιση, όπου τα μόνα εμφατικά στοιχεία είναι η ορμητική φωνή και τα ακόμη πιο ορμητικά ντραμς. Αρκούν αυτά για να κρατήσουν έναν ολόκληρο δίσκο; Όχι και τελικά τα μισά κομμάτια εδώ μπορούν να χαρακτηριστούν αρκούντως μέτρια για να σημαδέψουν αρνητικά έναν όχι και τόσο ,θεωρητικά, μέτριο δίσκο όπως το Freedom. Που όμως βρίσκονται οι ευφάνταστες μελωδικές αλλαγές πέρα από το “366” που θυμίζει σκανδαλωδώς το “The Shape Of Punk To Come” στο πρώτο μισό του; Που βρίσκονται οι εύφλεκτοι στίχοι που μπορούσαν να αποτελούν συνθήματα γραμμένα στον τοίχο και την ίδια στιγμή να βαθαίνουν σε κάποιο βαθμό θυμίζοντας Καταστασιακούς; Σχεδόν απουσιάζουν και στην θέση τους έχουμε πολιτικούς φαντεζί στίχους που θα έκαναν τον Bono να τους ζηλέψει αν ήταν γραμμένος σε κάποια συνιστώσα κοινοβουλευτικής αριστεράς.

Ομολογώ πως ενώ η καρδιά ποθούσε να βγάλουν κάτι το αξιόλογο, το μυαλό είχε σχεδόν σίγουρο το που θα κυμαινόταν το Freedom. Ο φόβος και το δέος της ίδιας της μπάντας να αντικρίσει κατάματα την βαρύνουσα σημασία του The Shape Of Punk To Come, πέρα από την τέλεια συναυλιακή του απόδοση δημιουργεί στον ακροατή το εξής ερώτημα: πως μετά από αυτήν την ακρόαση θα βάλει να παίξει το δικαίως συγκινησιακά φορτισμένο The Shape…; Είναι σαν το παραμύθι να έλαβε τέλος με την μπάντα να μην παίζει πλέον σε υπόγεια, αλλά μπροστά σε χιλιάδες κόσμου με έναν κρυφά εμπορικό δίσκο(κουπλέ-ρεφρέν, σουξέ, εκρήξεις) παραμάσχαλα. Ο μάγος θα δώσει τις τελευταίες του παραστάσεις, όλ@ θα περάσουν ωραία και κανείς δεν θα κάνει πως είδε την αποκάλυψη των τρικ του.

Μπάμπης Κολτράνης