Λένε πως η μοναδική πραγματική μονάδα μέτρησης είναι ο χρόνος. Εκεί βλέπεις εμπειρικά αποτελέσματα και δεν μπορείς να τον πάρεις πίσω. Τον βλέπεις στα ρυτιδιασμένα πρόσωπα των ανθρώπων, στην σήψη της πόλης και στον καθρέφτη σου. Εκεί που το σίδερο σκουριάζει, εκεί που είτε σε γιατρεύει από περασμένα συναισθήματα, είτε σε ρίχνει σε μια κλειστή λούπα αυτό-λύπησης. Η μόνη διαδικασία όπου μπορείς να πεις ότι στιγμιαία γυρνάς τον χρόνο πίσω είναι αυτή της ανάμνησης. Και αυτό μπορεί να συμβεί κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις. Είτε είναι μια μυρωδιά, είτε μια εικόνα, είτε ένας ήχος.

Ακούγοντας τον δίσκο των Valiska & Zenjungle αναπόφευκτα η ανάμνηση ακροβατεί στο κεφάλι. Είτε είναι κάτι όμορφο, είτε κάτι μελαγχολικό. Νομίζω είναι λέξεις κλειδιά αυτές για τον συγκεκριμένο δίσκο. Όμορφο και μελαγχολικό. Οι υποτονικές μελωδίες αναπνέουν μέσα από την ανάμνηση. Παραμορφωμένα samples με αργές νωχελικές κιθάρες συγκροτούν το άσμα της ανάμνησης. Προχωρώντας μπροστά-πίσω στο χρόνο, μοναδικά για κάθε άνθρωπο, αποκτάς την αυτό-επίγνωση. Για κάποιους είναι ένας επίλογος σε μια συναισθηματική κατάσταση μέσα από την διαδικασία της ανάμνησης και κλισέ φωνές στο μυαλό του στυλ «αυτά έχει η ζωή». Για άλλους είναι η συνεχής προσκόλληση στην ανάμνηση. Αmbient/drone/soundscape ήχοι, δεμένοι με κολλητική ταινία.

Και ακούγοντας το πρώτο κομμάτι του δίσκου (“Derive”), αποζητάς την μελαγχολία. Μελαγχολία που την θες και σε θέλει. Σε κυνηγάει με τους ήχους της παραμορφωμένης μελωδίας και δεν αργεί να σε φτάσει.  Έστω και για να νιώσεις κάτι και να καταλάβεις ότι είσαι άνθρωπος. Εδώ μπορούμε να καταρρίψουμε τον Καρτέσιο που λέει «Σκέφτομαι άρα υπάρχω» και να δεχτούμε αξιωματικά την φράση «Νιώθω άρα υπάρχω. Ίσως το μόνο που μπορεί να αποδειχθεί από τέτοιου είδους έκφραση είναι ότι δεν είναι τα πάντα εγκεφαλικά. Δεν είναι τα πάντα μια χημική διαδικασία του εγκεφάλου, αλλά είναι κάτι βαθύτερο. Μαθηματικά δεν μπορεί να αποδειχτεί αλλά βλέπεις τα αποτελέσματα αυτής της μη-εγκεφαλικής δημιουργικότητας καθώς προχωράει ο δίσκος. Και κάπου ακούγεται σαξόφωνο. Ερωτικό από μόνο του, αλλά αν ακούσεις και τον υπόλοιπο ήχο που το περιτριγυρίζει θα καταλάβεις την μη ερωτικότητα. Το άδειασμα του κουβά από ερωτισμό και το γέμισα με ένα λικέρ με βάση την ανάμνηση. Η οποία μπορεί να περιέχει τον ερωτισμό σαν φάντασμα αλλά δεν παύει να είναι ανάμνηση. Και εκεί έρχεται το κομμάτι “Passage” να σου θυμίσει ότι ήθελες να ξεχάσεις. Η υποτονική μελωδία αγορεύει μπροστά στο κοινό της. Μπερδεμένα samples όπως μπερδεμένες σκέψεις. Η πραγματικότητα συναντά την ανάμνηση και εκεί  είναι η χρυσή τομή. Χρυσή όχι γιατί ξέφυγες, αλλά γιατί αποδέχθηκες την πραγματικότητα. Και κουβαλάς το συναισθηματικό κουφάρι σου μέχρι το τέλος του τούνελ. Βλέπεις ένα φως, αλλά βαθιά μέσα σου σκέφτεσαι ότι μπορεί να είναι μια οφθαλμαπάτη. Ευσεβείς πόθοι που πιθανότατα δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ.

Και ξαναβάζεις τον δίσκο να παίξει. Δεν έφτανε η πρώτη φορά. Και δεν σε ολοκλήρωσε. Την δεύτερη προσέχεις καλύτερα την ατμόσφαιρα του δίσκου. Αφουγκράζοντες ήχοι και ατημέλητα πλήκτρα. Κάπου δεν θες να τελειώσει, αλλά ξέρεις ότι πρέπει. Ένας χορός ήχων με κεντρικό άξονα το συναίσθημα που σου βγάζει η ανάμνηση. Δίδυμοι ήχοι δεμένοι με έναν εμβρυακό τρόπο. Τέτοιο δέσιμο σε πειραματιστές μουσικούς δύσκολα το συναντάς. Και ακόμα πιο δύσκολα τον αφουγκράζεσαι. Το τελείωμα του “Seawards” δίνει το βήμα στο “Nightwinds” με κάποιες απαλές νότες σαξοφώνου. Και εκεί ο κεντρικός ήρωας είναι το σαξόφωνο. Περιστρέφονται όλα γύρω από αυτό. Αλλά με βάση τον συλλογισμό πιο πάνω μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι είναι ο αντι-ήρωας. Έχει την κεντρικότητα, αλλά δεν είναι τελικά αυτό που ορίζει το κομμάτι. Μόνο του είναι απλά ένα σαξόφωνο. Μαζί με τους υπόλοιπους ήχους είναι, εν τέλει, η χαοτική συγκρότηση του κομματιού. Αυτό που φαινομενικά το δένει και το ορίζει σαν μουσικό κομμάτι. Και κάπου ακούς το τελευταίο κομμάτι του δίσκου που θυμίζει την αρχή. Αλληλένδετα αλλά στην τελική διαφορετικά. Αλληλένδετα γιατί παρατηρείς ίδια βάση στην μελωδικότητα, διαφορετικά γιατί το ένα είναι η αρχή και το άλλο το τέλος. Δεν φτάνει όμως. Χρείαζεται να ακούσεις τον δίσκο και τρίτη και τέταρτη φορα. Και κάθε φορά θα μπoρούσαν να γραφτούν διαφορετικά πράγματα για τον δίσκο. Επειδή όμως όλα τα καλά πράγματα φτάνουν σε ένα τέλος, έτσι και εδώ κλείνοντας, μπορούμε να πούμε ότι έχουμε μπλέξει με φοβερά εμπνευσμένους μουσικούς και δεν θέλουμε να ξεμπλέξουμε.

Ichie