Αυτή η βροχή που πέφτει στο ζεστό πεζοδρόμιο πάντα έρχεται τη νύχτα. Μια κοιτά αυτήν, μια το ποτό που κάθεται νωχελικά μπροστά του εδώ και ώρα. Αυτή λείπει. Προχωρά στη μικρή σκηνή που βρίσκεται στην άκρη του μισοάδειου μπαρ. Τους γνωρίζει όλους εκεί μέσα, αλλά δεν έχει διάθεση να μιλήσει σε κανέναν. Αυτοί τον κοιτούν με την άκρη του ματιού τους και καταλαβαίνουν τι θα ακολουθήσει.

Αυτή η φωνή. Αυτή η νύχτα. Αυτό το χριστουγεννιάτικο τραγούδι καταμεσής του καλοκαιριού. Αυτό το πιάνο που πιάνει χώρο μέσα μας. Δεν καταλαβαίνει τίποτα από όλα αυτά. Πήρε το μικρόφωνο απλά για να σώσει το τομάρι του απόψε. Δεν τα κατάφερε. Ποτέ δεν ξανάκουσε τίποτα για αυτήν.

Μπάμπης Κολτράνης