Δευτέρες  με ζαλάδα, ενίοτε μουσική. Η επιστροφή της Jlin στην Αθήνα επιλέγοντας την ως ένα σταθμό στη σύντομη παγκόσμια τουρνέ για την προώθηση του ολόφρεσκου άλμπουμ της, δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από την πλευρά μας. Όπως πάντα, ένα πετυχημένο άλμπουμ οφείλει, αν υπάρχει βέβαια η ευκαιρία, να περάσει από την δοκιμασία της ζωντανής επικοινωνίας ώστε να φανεί η κράση του ή και να ανακαλυφθούν στοιχεία του που δεν ήταν εμφανή από τα πριν. Σημεία τα οποία και επιβεβαιώθηκαν τη συγκεκριμένη βραδιά, αν και έμεινε στο τέλος ένας αστερίσκος.

Πριν φτάσουμε όμως στο τέλος είχαμε μια σπουδαία αρχή. Ο Echo Canyon (μέλος των Kooba Tercu) ανέλαβε με φόρα να μας περάσει σε έναν ηχητικό μονοπάτι όπου κυριάρχησε ο ρυθμός, οι εκπλήξεις και η περιπέτεια. Για πάνω από μισή ώρα άπλωσε ιδέες που συνέχονταν σε ένα ενιαίο κομμάτι το οποίο άνετα θα ακουγόταν σε κάποιο υπόγειο πάρτι μιας υπόγειας βραδιάς. Πέραν όλων των άλλων ταίριαζε κιόλας σε ικανοποιητικό βαθμό με αυτό που θα ακούγαμε μετέπειτα.

Μια λέξη που θα χαρακτήριζε αυτό το μετέπειτα είναι η ιδιαιτερότητα του. Η Jlin ήδη καταξιωμένη στο χώρο της ως μια από τις πρωτοπόρους της γενιάς μας ξεκίνησε την εμφάνιση της με το πιο δύστροπο κομμάτι του νέου της άλμπουμ (βλ. “Summon”) μεταδίδοντας από την αρχή αυτή την αίσθηση του ανοίκειου κι όμως θελκτικού της ήχου. Χωρίς να περιοριστεί στο υλικό του Akoma, του δίσκου που τιμήσαμε δεόντως στο προηγούμενο τεύχος ATS, μετέδωσε αυτήν την φυσικότητα και την πολυπλοκότητα των συνθέσεων της ακροβατώντας μεταξύ της εγκεφαλικότητας και της χορευτικότητας. Επικίνδυνα ακροβατώντας, για την ακρίβεια, καθώς τα συνεχή σπασίματα στους ρυθμούς δεν άφηναν περιθώρια ώστε να επιβουλευθούν τα beats τις διαθέσεις μας, αλλά ούτε και τα έως τζαζ ή κλασσικής μουσικής περάσματα δημιουργούσαν μια εντελώς ταξιδιάρικη αίσθηση.

Αυτή η, θα λέγαμε, μουσική αμηχανία κάνει το έργο της τόσο μοναδικό καθώς ψάχνει να βρει περάσματα μόνο του, χωρίς πυξίδα. Αυτό το στοιχείο, ίσως ξενίζει έναν κόσμο που ακολουθεί φανατικά τις συναυλίες της ηλεκτρονικής μουσικής στα μέρη μας και επέλεξε να μην τιμήσει σε εμφατικό βαθμό με την παρουσία του το live αυτό. Σε αυτό το στοιχείο, όμως, έγκειται η σπουδαιότητα του έργου της Jlin, δηλαδή αυτό το νέο που φτιάχνει τον δικό του χώρο επικράτειας και δεν σκοπεύει να πιάσει κάποιον ήδη προμελετημένο. Εδώ έγκειται και το γεγονός ότι η μουσική της που απολαύσαμε στην αγνή μορφή της (με το “The Precision Of Infinity” να ξεχωρίζει) διέθετε την δική της μαγεία και πιθανόν όπως άλλες πρωτοποριακές του είδους της, να πάρει χρόνια για να βρει  μια ευρεία αναγνώριση που σίγουρα την αξίζει!

Μπάμπης Κολτράνης