Petrels – Flailing Tomb (denovali)

 

 

Η σύγχρονη ορχηστρική μουσική πολλές φορές φαντάζει μουντή και δυσπρόσιτη, οπότε αρκούν δίσκοι όπως ο νέος του Petrels για να συναντήσουμε στο πρόσωπο του την εξαίρεση που λατρεύει την κόντρα με τον κανόνα. Ένα αίσθημα ευφορίας χαράζει τις αυλακιές του το οποίο ανεξαρτήτως εξάρσεων, μελωδιών, ηλεκτρονικών υποστηριγμάτων και άλλων δεινών, διαλύεται σε αμέτρητα μικρά αστέρια που είναι σαν οι πλανήτες των επιρροών που βασίστηκε το άλμπουμ αυτό να εκτινάσσονται στο αχανές άγνωστο. Αυτές έχουν καθαρά καλλιτεχνικές αναφορές στο υπέροχα φανταστικό σύμπαν της Ursula Le Guin και το Alphaville του Γκοντάρ.

Ως αποτέλεσμα έχουμε την εξαπόλυση ρητών ηχητικών επιθέσεων που χωρίζονται σε δυο μέρη, με το επιβλητικό “Orpheus” που χωρίζει τον δίσκο στα δυο, να αποτελεί χάρις και στην Never Sol που ερμηνεύει τους στίχους (ναι, στίχους!), την πιο εύστοχη pop στιγμή της δισκογραφίας του συγκεκριμένου μουσικού. Χυμώδεις συνθέσεις διαδέχονται η μια την άλλη και στο τέλος φτάνουμε όχι σε μια ήπια προσεδάφιση, αλλά σε μια ορχηστρική άσκηση πάνω στην ένταση των οργάνων, που θυμίζει σύνθεση post rock μπάντας που ξέχασε να βάλει μελωδία σε μια ιδέα που είχε. Το Flailing Tomb είναι ένας φαινομενικά νορμάλ δίσκος που όμως στην πορεία βρίσκεις σε αυτόν αρκετά αλλόκοτα και ακολούθως ενδιαφέροντα στοιχεία.

 

 

Dirk Serries & Rutger Zuydervelt – Buoyant (consouling sounds)

 

 

Κάθε συνάντηση δεν είναι εντελώς τυχαία και κάθε βδομάδα δεν είναι ποτέ πανομοιότυπη με τις υπόλοιπες που χάνονται στο πέρασμα του χρόνου. Οι δυο πειραματιστές που βγάζουν σωρηδόν κυκλοφορίες τα τελευταία χρόνια, έκατσαν μαζί επτά μέρες για να τελειοποιήσουν το υλικό που απαρτίζει τον συγκεκριμένο δίσκο. Υπάρχουν ακριβώς τέσσερα δεκάλεπτα περίπου κομμάτια που υφαίνουν τον δικό τους τρόπο χρονικότητας με μια κυκλική λούπα να ορίζει την μινιμαλιστική διακριτικότητα των ήχων.

Αρχικά είναι σαν να μην συμβαίνει τίποτα το αξιοπρόσεκτο. Μικρές πινελιές από ηλεκτρονικούς ήχους και κυρίως κιθαριστικά απαλά κύματα ρηχής ακτής δίνουν μια παράξενη γοητεία στο άλμπουμ. Κάτι σαν μια ομίχλη να κινείται πάνω από μια εγκαταλελειμμένη πόλη. Ο ήχος όμως καταφέρνει να σε πάει μέχρι τέλους, με την μουσική να κυλάει θαρρείς προς τα πίσω, προς μια άγνωστη πηγή. Όχι σκοτάδι ή μελωδία λοιπόν, απλά μυστήριο, στα κρυφά.

 

 

Siavash Amini and Heinali – When No Wind Whirled (future sequence)

 

 

Άλλη μια δισκογραφική συνεργασία, αυτή την φορά πάνω σε μια μίνι κυκλοφορία στην σειρά που πρόσφατα ξεκίνησε η Future Sequence. Η εξερεύνηση του Ιρανού Siavash Amini πάνω στην μετάφραση των φυσικών φαινομένων (βλ. άνεμος) συνεχίζεται και έρχεται απλά ο Ουκρανός Heinali να λειάνει τις γωνίες της όλης προσπάθειας. Η αλήθεια είναι πως εδώ υπερτερεί μια ambient ακινησία, χαρακτηριστικό του Heinali, αντί των εμφατικών ατμοσφαιρών του Siavash, με αποτέλεσμα το ep να φαντάζει ότι διαρκεί παραπάνω από όσο δείχνουν τα λεπτά που πέρασαν μαζί του.

Υπάρχει δηλαδή μια πιο εγκεφαλική διάθεση στο άπλωμα των ήχων και μια βραδύτητα ως προς την κίνηση τους. Χάρις σε μια ιδιαίτερη απόχρωση του σκούρου μπλε και κυρίως λόγω της δεύτερη και της τελευταίας σύνθεσης που κλείνει το ep, περνά αυτό ξυστά από τον σωρό κυκλοφοριών του πολύπαθου είδους που περνάν και χάνονται.

 

 

Μπάμπης Κολτράνης