Η αλήθεια είναι πως κυκλοφορεί αρκετή μουσική σήμερα που θυμίζει τα παλιά σε βαθμό εκνευριστικό. Έχουμε και τις επανενώσεις σχημάτων από το παρελθόν για χάρη (μετ)εφηβικών dejavu και κάπου το παρόν κολλά σε ράγες που δεν πάνε πουθενά. Ευτυχώς προς αποφυγή γενικεύσεων υπάρχουν κι εκείνες οι νέες κυκλοφορίες που αν και παλιομοδίτικες αναδεικνύουν μια αίσθηση φρεσκάδας. Μια από αυτές είναι το νέο άλμπουμ της Valet.

Το Nature της Honey Owens που κρύβεται πίσω από το όνομα του συγκεκριμένου συγκροτήματος, είναι ένα καταρχάς ξεκούραστο άλμπουμ. Ίσως αυτό να οφείλεται στην πορεία των ηχογραφήσεων που ήταν σπιτικές και διήρκεσαν έναν χρόνο με το τρίο που τις έφερε εις πέρας να μην βιάζεται για τίποτα. Σε πρώτη ακρόαση θυμίζει τις ήπιες στιγμές των Lush και Slowdive, αλλά ακούγοντας πιο προσεκτικά διακρίνουμε κάτι από τον ψυχεδελικό ήχο των Creepoid και των Jesus & Mary Chain σε χαμηλούς τόνους πάντα. Υπάρχει αυτή η χαλαρή αίσθηση να μην καταλήγουν κατ’ανάγκη οι συνθετικές ιδέες σε κάτι βαθυστόχαστο ή ακόμη και κάπου συγκεκριμένα, οπότε και πλέκεται μια γλυκιά ατμόσφαιρα χασίματος όπου κάθε μικρή λεπτομέρεια παίζει έναν σημαντικό ρόλο στην άνθιση των ίδιων των τραγουδιών.

Κάθε κομμάτι εκτελείται όσο πιο απλά γίνεται και είτε αναδεικνύονται όμορφες συνθέσεις όπως τα “Nature” και “Lion”, είτε απλά σκάνε μέρη που αποτελούν προεκτάσεις κομματιών που δεν βρήκαν ποτέ το οριστικό τέλος τους, βλ. “Nowhere” και “Child”. Όλα καταλήγουν αναμφισβήτητα στην φωνή της τραγουδοποιού και κάθε στίχος της χάνεται σε ένα ηλιόλουστο πρωινό που έχεις ξεχάσει να κοιτάξεις τι ώρα είναι. Τα τηλέφωνα κλειστά, καμιά αναμονή για τίποτα και μια σειρά ονειροπολήσεων περνά και μονομιάς χάνεται. Αυτό που μένει είναι η ράθυμη αίσθηση που αφήνουν ξωπίσω τους και για κάποια λεπτά είναι σαν τίποτα άλλο να μην έχει σημασία από τις μελωδίες που σε χαϊδεύουν.

Μπάμπης Κολτράνης