Η εποχή του χρόνου, που όλ@ περιμέναμε με ένα “άντε επιτέλους” στο μπροστινό μέρος του εγκεφάλου μας, έφτασε. Το καλοκαιράκι, που πολλάκις έχει υμνηθεί, είναι εδώ με τις γυμνές κοιλιές να καθρεφτίζουν ιδρωμένες το μονότονο ήλιο, τα ονόματα των νησιών να απαριθμούνται σα να ήταν στραγάλια και το κάτι ανάλαφρο να αποζητιέται για την ένδυση και όχι μόνο. Και από νέα μουσική τι έχουμε; Νέο Automat παρακαλώ!

Το τρίο που έχει βάση το Βερολίνο και απαρτίζεται από μέλη της σύγχρονης, γερμανικής μουσικής σκηνής (βλ, Jochen Arbeit από τους Einsturzende Neubauten), μάλλον πυροβολεί πιο γρήγορα κι από την σκιά του. Μετά το περσινό τους πόνημα, το οποίο σε γενικές γραμμές άρεσε, και τα ep που έβγαλαν τους τελευταίους μήνες, μας προσφέρουν νέο, ολοκληρωμένο δίσκο, που διακρίνεται αμέσως για την συνοχή του. Τι σχέση, όμως, μπορεί να έχουν όλα αυτά με την κολάσιμη και ζεστή αυτή εποχή;

Κατ’ αρχάς, ο δίσκος δεν έχει καθόλου φωνές, όπως ο προηγούμενος τους, οπότε μπορείς άνετα να ανοίξεις κουβέντα με την παρέα, χωρίς κατ’ ανάγκη να υπάρχει κάποι@ σπαστικ@ που να θέλει να ντε και καλά να πιάσει τα ψηλά νοήματα των στίχων, που ακούει γεμάτ@ περιέργεια. Επίσης, η μουσική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως και χορευτική κυλώντας μεταξύ μιας ηλεκτρονικής, dub και μιας απλής, techno φόρμας, οπότε τα κορμιά είναι εύκολο να πιάσουν το ρυθμό με τα γνωστά παρεπόμενα που όλ@ ξέρουμε, αγαπάμε, αλλά διστάζουμε να το παραδεχτούμε.

Δεν τίθεται καν θέμα αν ο δίσκος εμβαθύνει εν τέλει κάπου, γιατί απλούστατα τέτοιο ερώτημα δεν τίθεται πουθενά εδώ. Το μόνο που μένει ως απορία, είναι το πόση ένταση να δώσουμε ακούγοντας το δίσκο, ώστε το μπάσο, που παίζει πρωτεύοντα ρόλο, να μη βουίζει εντελώς. Καλές βουτιές, λοιπόν, με το ελαφρώς μινιμαλιστικό, μα κυρίως της εποχής, Plusminus.

Μπάμπης Κολτράνης