Τούτους εδώ θυμάμαι να τους γνώρισα σε δισκάδικο σε κεντρικότατο δρόμο των Αμπελοκήπων. Ο ιδιοκτήτης του, μουσικόφιλος ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, μου πρότεινε να ακούσω ένα δισκάκι που κράταγε στα χέρια του, το οποίο δεν ήταν άλλο από το 7’’ SILK. Το ημερολόγιο έγραφε 2012. Καλοκαίρι αν δεν απατώμαι. Στην αρχή διστακτικά και στη συνέχεια απρόθυμα το πήρα στα χέρια μου και το επεξεργάστηκα λες και θα άκουγα το περιεχόμενο από την συσκευασία του – μόνο στο αυτί δεν το έβαλα. Παράλληλα εκείνος το τοποθέτησε στο πικ απ για την καθιερωμένη ακρόαση πριν την αγορά – ένα τρικ για το οποίο ευθύνεται εξ’ ολοκλήρου νομίζω το Hight Fidelity. Δεν παρέλειψε δε να το συνοδεύσει με σχόλια πάνω στην καταγωγή του group, το είδος μουσικής που θα το χαρακτήριζε (σε πιο ράφι θα έμπαιναν δηλαδή), και τις επιρροές τους.

Η αλήθεια είναι ότι το βρίσκω κάπως επιτηδευμένο όλο αυτό το σκηνικό της ακρόασης και των μουσικών συμβουλών και μάλλον με απέτρεψε τελικά τότε από το να καταναλώσω το εν λόγω προϊόν.  Έτσι το περιεχόμενο το αγνόησα πλήρως. Λειτουργώντας εντελώς αντανακλαστικά πήρα τους δίσκους για τους οποίους είχα επισκεφθεί το κατάστημα και έφυγα, αφήνοντας πίσω το μικρό δισκάκι στο ράφι.

Πέρασε σχεδόν ένας ολόκληρος χρόνος από το περιστατικό της πρώτης παραγράφου και έτυχε να τους πετύχω live, στα πλαίσια ενός φεστιβάλ που λάμβανε χώρα σε γνωστό υπόγειο – ισόγειο – εικαστική αίθουσα –  μπαρ. Εκεί διαπίστωσα ότι οι τύποι, αυτό που κάνουν το κάνουν πολύ καλά. Και αυτό που κάνουν είναι μουσική. Μουσική που δημιουργήθηκε για να μην χαϊδεύει τα αυτιά. Έντονη, αγχωτική. Το μουσικό φάσμα μεγάλο και οι κάθε φέρουσα συχνότητα διαφορετικού μήκους από την προηγούμενη. Και θόρυβος! Πολύς, μελωδικός ( ενίοτε όχι μελωδικός), αλλά κυρίως καθηλωτικός. Το ίδιο βράδυ αποκτήθηκε το SLIT, σε cd που κυκλοφορούσε εκείνες τις μέρες. Ενώ λίγο καιρό αργότερα έπεσα, όχι τυχαία, πάνω στο split SILK που κακώς τελικά είχα αγνοήσει τότε.

Φτάνοντας στα φέτος, που λεν και στο νησί μου, οι The You And What Army Faction φέρνουν στο κόσμο την πέμπτη τους κατά σειρά κυκλοφορία. Συνεχίζοντας το σερί των μονολεκτικών κυκλοφοριών (FIXX, VENT, SILK, SLIT…). Το άλμπουμ που κυοφορούσαν πήρε το όνομα GLUM  και πρόκειται για την δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά τους – λέγε με και άλμπουμ. Η γνώμη μου είναι ότι πρόκειται ίσως για το πιο σταθερό τους βήμα στο μουσικό ταξίδι που ξεκίνησαν, εκεί κάπου προς τα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα.

Οι κιθάρες στο προσκήνιο, οι φωνές ψάχνουν να βρουν διέξοδο κάπου σε κάποιο τούνελ σερνάμενες. Επίσης η πολύ καλή παραγωγή το απογειώνει στο σύνολό του και αξίζει θετικά σχόλια γι’ αυτό το γεγονός. Έχουμε λοιπόν κομμάτια σαν το “Shudder” που μοιάζει με μπαλόνι έτοιμο να σπάσει καθ’ όλη τη διάρκεια του και το “Dancing Bruised Women” που ακόμα ψάχνει διέξοδο διαφυγής. Την καλύτερη στιγμή του GLUM προσωπικά την οριοθετώ από τα πρώτα δευτερόλεπτα του “You Don’t Paid To Be Safe” και μέχρι να τελειώσει το “We Rode This Dream, Remember?”, όπου ολοκληρώνεται η μετατροπή του άλμπουμ από “καλό” σε “πολύ καλό- άκου το!”.

Όλα τα προηγούμενα όμως αποτελούν μερικά μόνο από τα σημεία που μου έμειναν στο μυαλό μεταξύ –  πολλών – ακροάσεων του δίσκου και προσπάθειας μεταφοράς σκέψεων στο χαρτί. Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας, τούτο ‘δω το κείμενο. Το GLUM  όντως έχει πολλές στιγμές που ξεχωρίζουν και μπορεί να δημιουργήσει ακόμα περισσότερες εντάσεις στην πορεία. Απαιτεί να του δώσουμε την πρέπουσα σημασία, είναι δύσκολο ως άκουσμα, ενίοτε στρυφνό αλλά είπαμε, οποί@ θέλει «εύκολη» μουσική, μπορεί να διασκεδάσει ανενόχλητ@  στους διαδρόμους των σουπερμάρκετ.

MU TE