Κάθε δίσκος ο οποίος τείνει να ξεχωρίσει από τον σωρό, δεν περιγράφει μόνο όσα ένιωσε η δημιουργός του την περίοδο που τον έγραφε, αλλά ορισμένες φορές, αποτυπώνει την όλη πορεία της ως εκείνη τη στιγμή. Τότε είναι που η μουσική χωνεύει τον χρόνο που πέρασε για να βγάλει μια ταυτότητα που μισεί σύνορα και περιχαρακώσεις, καταλήγοντας στη μαγική στιγμή που αυτή δημιουργώντας κάτι, βγαίνει προς τα έξω. Το “έξω” είμαστε εμείς, το “κάτι” είναι σαν κι αυτό που θα εξετάσουμε εδώ, αντιπαραβάλλοντας δύο νέες κυκλοφορίες που ταυτίζονται ως προς την επίτευξη της λειτουργίας των δίσκων που αναφέραμε πριν.

Ο Δανός øjeRum και ο Γάλλος Franck Vigroux μας έχουν απασχολήσει ξανά με αντιπροσωπευτικούς -για τον ήχο- δίσκους τους. Και οι δύο ξεκίνησαν στα zeros, έχουν βγάλει αμέτρητες κυκλοφορίες πάνω στον ορχηστρικό ήχο, αλλά κάπου εδώ παύουν οι όποιες ομοιότητες στα έργα τους. Ο μεν øjeRum, αφοσιωμένος στην αποτύπωση συναισθημάτων με τη χρήση κυκλικών-νανουρισματικών θεμάτων με βάση την ambient, χάνεται σκόπιμα σε έναν σχεδόν μονόχρωμο βυθό. Κάθε κομμάτι και του νέου του άλμπουμ, εκεί που πάει να πάρει τη μορφή σύνθεσης, αποστεώνεται από την ίδια του την αύρα, σαν δέντρο που από τον άνεμο πέφτουν όλα τα φύλλα του, παραμένει όμως, όμορφο και αγέρωχο.

Ο δε Franck Vigroux απλώνει τις industrial ιδέες του όσο χρειάζεται για να χωρέσουν μέσα σε αυτές μικρές εκρήξεις, μελωδικές ή μη. Σε μόλις τέσσερα κομμάτια παρουσιάζει τέσσερις διαφορετικές, αλλά και συγγενικές απόψεις πάνω στην χαλιναγώγηση του χάους, δίνοντας στο σκοτάδι διάφορες ετερώνυμες απεικονίσεις. Αν και EP, η ζωντάνια και η πληρότητα του
Théorème το κάνει να φαντάζει σαν ένας δίσκος με τα όλα του.

Κάπου εδώ, αναλογίζεσαι ότι ο øjeRum βγάζει τόσα άλμπουμ κατά μόνας κάθε χρόνο, καθώς νιώθει την ανάγκη να κυκλοφορεί καθετί -φαντάζομαι- που δημιουργεί. Δεν καταλήγει με αυτό τον τρόπο να βγάζει τον ίδιο δίσκο ξανά και ξανά, παγίδα στην οποία έχουν πέσει τόσα ονόματα στην εποχή μας; Από την άλλη, ο Franck Vigroux μπορεί κι αυτός να μην είναι φειδωλός στις κυκλοφορίες που φέρουν το όνομα του, αλλά προτιμά την συνεργασία με άλλ@ς ως προς την αναζήτηση νέων δρόμων έκφρασης. Ομολογουμένως, και οι δύο αυτές κυκλοφορίες συμπυκνώνουν τις δύο αυτές διαφορετικές οπτικές πέραν της καλλιτεχνικής τους αξίας. Κι αυτό έχει ενδιαφέρον, όχι μόνο για το τώρα, αυτές τις συγκεκριμένες δηλαδή, κυκλοφορίες, αλλά και για το πώς φτάσαμε σε αυτές και στο τι θα τις ακολουθήσει!

Each record that tends to stand out from the others, does not only describe what the creator felt at the time she writes, but in some cases she writes down her entire course until that moment. This is when the music “fathoms” the time spent to extract an identity that hates borders and a retrenchment, resulting to the magical moment that she, by creating something, comes out. The “out” (the receiver) is us, the “something” is like what we will examine here, comparing two new releases that are identical as to the achievement of the operation of the records mentioned before.

The Danish øjeRum and the French Franck Vigroux have been interested us again with their representative records. They both started at the zeros, they have made countless releases on the orchestral sound, but somewhere there, the similarities in their works stop. The former øjeRum, devoted to the imprinting of emotions using circular-mesmerizing subjects based on ambient, is deliberately lost to a nearly monochrome seabed. Each piece, also from his new record, wherever is going to take the form of a composition, is blunted by its own aura, like a tree that drops all its leaves from the wind, but still remains beautiful and glorious.

The other Franck Vigroux spreads its industrial ideas as much as needed to fit into small explosions, melodic or not. In just four tracks, he shows four different but related views on curbing the chaos, giving to the darkness various heteronymous illustrations. Even though an EP, the liveliness and completeness of Théorème makes it look like a record in its entirety.

Somewhere here, you contemplate that øjeRum releases so many albums alone each year, because –I think- he feels the need to release everything he creates. He does not end up making the same record again and again, a trap in which so many names have fallen in our time. On the other hand, Franck Vigroux may not be too sophisticated in the releases bearing his name, but he prefers to collaborate with others on the search for new ways of expression. Admittedly, both of these releases concentrate these two different views beyond their artistic value. And this is interesting, not only for now, for these particular releases, but for how we arrived at these and for what will follow!

Bob Coltrane/Μπάμπης Κολτράνης