Το θέμα με την ηλεκτρονική μουσική δεν είναι πόσα κουμπάκια έχεις μπροστά σου για να χρησιμοποιήσεις, αλλά τι θες να κάνεις με αυτά. Ο νεαρός Kangding Ray φαίνεται να έχει τις δικές του απαντήσεις για το πόσο η τεχνολογία βοηθά την καλλιτεχνική έκφραση και αυτό αποδεικνύεται και στο πέμπτο του ολοκληρωμένο άλμπουμ. Ένας δίσκος που χαρακτηρίζεται από την πληρότητα στις συνθέσεις του, την πιστότητα στην παραγωγή και την ποικιλία ιδεών που δίνει ένα μυστήριο τόνο στην όλη ακρόαση. Έχουμε ήπια ηλεκτρονικά άσματα, περίεργες ρυθμικές ασκήσεις σε σκοτεινό φόντο και επίσης χορευτικούς ύμνους ενός άλλου πλανήτη. Γενικά νομίζεις ακούγοντας το δίσκο αυτό πως τα μηχανήματα έχουν αυτονομηθεί ως συναισθηματικές οντότητες. Τεχνικές αναπνοές, σκηνές που δεν αγγίζει το σκότος, ρωγμές που περνάνε ξυστά από χαραμάδες φωτός και ρυθμοί σε τάξη, ανάκατα με ατμόσφαιρες, αποτυπώνουν έναν αυτοτελή δίσκο.

Vainio & Vigroux – Peau Froide, Léger Soleil (Cosmo Rhythmatic)

Υπάρχουν ονόματα τα οποία καλώς έχουν συνδεθεί με την προηγούμενη μπάντα που θήτευσαν, μιας και διευκολύνεται η χαρτογράφηση κάθε νέου υλικού που κυκλοφορούν. Ο Mika Vainio βέβαια εδώ συνεργάζεται με τον ομοιοπαθή Franck Vigroux, αλλά όπως και σε τόσες άλλες συνεργασίες του, η στάμπα που κουβαλά από το διαχρονικό ήχο των Panasonic μένει ανεξίτηλη. Βασικά στο νέο αυτό άλμπουμ, σχεδόν όλα τα στοιχεία που έχουν χαρακτηρίσει το μουσικό του σύμπαν, χτυπάνε κόκκινο.

Πιο συγκεκριμένα συναντάμε υπόγειες ατμόσφαιρες οι οποίες θυμίζουν αναζήτηση ζωής σε μια νεκρή Γη, θορυβώδεις εντάσεις με ρυθμικά υποστυλώματα άγριας μορφής και μια περιρρέουσα τελεολογική αύρα η οποία δίνει αυτό το στοιχείο του κινδύνου στις συνθέσεις. Μπορεί να μην είναι το σύνολο των κομματιών άρτια συνθετικά γραμμένο, αλλά αυτή η αίσθηση η οποία παραπέμπει σε ξύσιμο πληγών, δεν λέει να σ’ αφήσει για περίπου μια ώρα που διαρκεί ο δίσκος. Αυτή η εναλλαγή δυνατών και σκοτεινών μοτίβων θα μπορούσε να παρομοιαστεί με το συναίσθημα που τρέφεις όταν αντικρίζεις μια φωτογραφία ενός αγαπημένου σου προσώπου από τα παλιά, η οποία παγώνει το δωμάτιο, αλλά δεν μπορείς να σταματήσεις να γυρνάς τα μάτια σου σε αυτήν αδιαφορώντας για τα πως και τα γιατί. Ξανά και ξανά…

Anthony Cild – Electronic Recordings From Maui Jungle vol. 1 (editions mego)

Ο συγκεκριμένος παραγωγός χρησιμοποιεί το καλλιτεχνικό όνομα Surgeon για να μας προσφέρει αφειδώς υψηλού επιπέδου ευφάνταστης techno, εδώ και πολλά χρόνια. Εδώ όμως προχωρά σε μια απόπειρα που για να την αντιληφθούμε, καλύτερα να ξεχάσουμε παντελώς το μουσικό του παρελθόν. Ως ένας σύγχρονος αναχωρητής, μεταβαίνει σε μια ζούγκλα των Maui με τα ηλεκτρονικά του μπαγκάζια και με σκοπό να ηχογραφήσει με αναλογικά μηχανήματα την φόρτιση που του μεταφέρει η εκεί φύση. Το αποτέλεσμα θυμίζει ως θέμα το Astral Disaster των πρωτοπόρων Coil, αν και εδώ η μουσική έχει ένα πιο ρετρό και kraut χαρακτήρα. Η ψυχεδέλεια όμως ως ηχητική εμπειρία παραμένει και είναι αξιοσημείωτο πως αν κλείσεις τα φώτα και εστιάσεις σε αυτό που ακούς, μπορεί να μη σου έρθουν κατ’ανάγκη εικόνες πυκνώδους βλάστησης, αλλά ένα συναισθηματικό ρέμα θα σε παρασύρει προς το άγνωστο. Επίσης έχει ενδιαφέρον πως δένουν οι ήχοι της βροχής, για παράδειγμα, με τη διαστημική μουσική που παράγει ο Anthony. Σίγουρα τον βοηθάει η εμπειρία του να μη χαώνεται μέσα σε σχήματα που δεν βγαίνουν πουθενά και όντως ακόμη και τα λαθάκια που σε ορισμένα σημεία ακούγονται με αυτό το πατροπαράδοτο παίξιμο της ηλεκτρονικής μουσικής που απλά δεν μπορείς να ξαναπαίξεις το ίδιο θέμα αυτούσιο δεύτερη φορά, δίνουν ένα ζωηρό τόνο στις συνθέσεις. Βέβαια, τα κομμάτια ακούγονται ως ένα ενιαίο σώμα και ο δίσκος μόνο ως ένας τολμηρός αυτοσχεδιασμός μπορεί να γίνει κατανοητός και εν τέλει να χαρακτηριστεί άκρως ενδιαφέρον.

Μπάμπης Κολτράνης