Έχει ειπωθεί σε προηγούμενη περίσταση ότι το black metal έχει υπάρξει το κατ’εξοχήν πεδίο πειραματισμού. Ίσως επειδή σε αντίθεση με τον πιο ακραίο συγγενή του, το death metal, εστίαζε λιγότερο σε θέματα τεχνικής και περισσότερα σε ζητήματα ατμόσφαιρας – εξάλλου, το black metal, όπως παλιότερα το punk/hardcore, έδινε περισσότερη βάση στο να προωθεί το μήνυμα του, στην τέχνη του, παρά στο να καθιερωθεί σαν πεδίο εκτελεστικής υπεροχής.
Από τις πρώτες δουλειές του ιδιώματος στην τόσο μακρινή, αλλά μουσικά πάντοτε κοντινή, δεκαετία του ’80, το black metal έχει διανύσει μπόλικα χιλιόμετρα, έχοντας παγιώσει κάποια χαρακτηριστικά του, και ταυτόχρονα έχοντας εμπλουτίσει αρκετά άλλα ∙ το ίδιο ισχύει και για το μήνυμα του, για το οποίο έγινε λόγος προηγουμένως. Αν κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90 – που θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν αν όχι η χρυσή, σίγουρα η πιο καθοριστική περίοδος του ιδιώματος – το ζητούμενο ήταν να εκφραστεί μουσικά το αγνό κακό και η παγωνιά του επέκεινα και των πεδίων της νύχτας, οι τωρινές κυκλοφορίες έχουν γίνει μουσικά και στιχουργικά πιο mainstream, πιο φιλικές σε ακροατές που προτιμούν οι μουσικές τους να μην εξαντλούνται σ’ ένα αμφιβόλου ποιότητας και ηλικιακού φάσματος shock value, πράγμα το οποίο είναι και καλό, και κακό: καλό γιατί η μουσική έχει πλέον τη δυνατότητα να μην ταυτίζεται απαραίτητα με σφαγμένα γίδια και καμένες εκκλησίες, κακό γιατί με αυτό τον τρόπο πέρα από το μήνυμα, παραβλέπεται και η ατμόσφαιρα που έκανε το black metal μαύρο, και κατά συνέπεια, η ίδια του η ουσία.
Οι Lychgate, εκ Ηνωμένου Βασιλείου ορμώμενοι, επιχειρούν με το An Antidote For The Glass Pill, να ανακτήσουν την ουσία αυτή: να οικοδομήσουν ένα σύνολο κομματιών που να εκπέμπει πραγματική μαυρίλα, αλλά και ουσιαστική μαυρίλα ∙ ένα πραγματικά εφιαλτικό ταξίδι από ηχοτόπιο σε ηχοτόπιο. Για να το καταφέρουν αυτό, ενσωματώνουν στα κομμάτια τους ένα σωρό στοιχεία που ναι μεν παραπέμπουν τόσο σε avant-garde όσο και σε πιο σύγχρονες καταβολές, αλλά ενσωματώνονται με άριστο τρόπο σε ξεκάθαρα μεταλλικές βάσεις ∙ τα πλήκτρα παραμένουν μπροστά σε σχέση με τα άλλα όργανα, οι ενορχηστρώσεις είναι κλασικότροπες, αριστοτεχνικές όσο και αδόκιμες για τα τωρινά δεδομένα του ιδιώματος – κι αυτό επειδή θυμίζουν παρά την ευρύτατη χρήση πλήκτρων και ηλεκτρονικών στοιχείων, τα κομμάτια παραπέμπουν περισσότερο στις αρχές της δεκαετίας του 2000, πριν από την ηλεκτρονική εισβολή στο black metal – οι κιθάρες χωρίς να φλυαρούν, είναι καθοριστικές και ουσιαστικότατες από πλευράς μουσικών θεμάτων και θέσης τους στα κομμάτια (λόγου χάρη, στα εξαιρετικά “Letter IX” και “My Fate To Burn Forever”) , και το An Antidote For The Glass Pill δεν ξεφεύγει ούτε λεπτό απ’ το να είναι ολοκληρωτικά metal. Αυτό, στην τωρινή εποχή, είναι ξεκάθαρο επίτευγμα από μόνο του – όσο επίτευγμα είναι να δημιουργείς horror και ακραία αισθητική μόνο με τη μουσική σου, χωρίς αναφορές σε εξωτερικές παραστάσεις και βοηθήματα.
Μολαταύτα, αυτό ίσως να λειτουργήσει και αρνητικά για τους Lychgate: όταν το να ενσωματώνεις pop ή post στοιχεία κάλλιστα καταλήγει να εκλαμβάνεται ως συνεισφορά στην επικαιροποίηση ενός ιδιώματος και κατά συνέπεια, ως λιθαράκι στην διαμόρφωση μιας νέας (οιωνεί) ακρότητας, το An Antidote For The Glass Pill παραείναι ασυμβίβαστο για να εκτιμηθεί όπως θα του άξιζε να εκτιμηθεί – τουλάχιστον πέραν από όσους είναι έτσι κι αλλιώς ενήμεροι της ιστορίας και της εξέλιξης του black metal. Όσ@ αρέσκονται στην εποχή των Emperor και των Arcturus, θα το λατρέψουν. Οι υπόλοιποι, ας αναλογιστούν το ενδεχόμενο να αναθεωρήσουν τί πραγματικά εστί avant-garde και ακραία μουσική – και που πήγε στραβά το όλο πράγμα.

ΑΤΜ