Πάντα το παρελθόν των μελών μιας μπάντας καθορίζει τις προσδοκίες που έχουμε για αυτήν. Αυτό έχει συμβεί σε τέτοιο βαθμό στην περίπτωση των Esmerine, στους οποίους συναντάμε στη σύνθεση τους δυο μέλη των GY!BE, που ακόμη και σήμερα μετά από πέντε συναπτούς τους δίσκους αναφέρονται μερικές φορές ως ένα side project της γνωστής μουσικής κολεκτίβας από το Μόντρεαλ. Μια ματιά στην πολυσχιδούς δισκογραφίας τους, όμως, αποδεικνύει πως έχουμε να κάνουμε με μια υψηλής αισθητικής μπάντα, η οποία κινείται με χάρη σε post-rock, ambient, modern classical ή και ακόμη σε ethnic πεδία, όπως απέδειξε στο τελευταίο της άλμπουμ.

Το Lost Voices έρχεται να επικυρώσει την ποιότητα τους, αλλά και να συμπυκνώσει σε εννιά συνθέσεις υψηλού επιπέδου γραφής οτιδήποτε έχει καταπιαστεί μουσικά όλα αυτά τα χρόνια. Αν και το πολλά υποσχόμενο κομμάτι που ανοίγει το δίσκο μας κάνει να αναμένουμε ένα πιο στρωτό κιθαριστικό άλμπουμ, εντούτοις η συνέχεια αναδεικνύει κάτι παραπάνω από αυτό που λογικά θα περιμέναμε. Μπορεί ο πειραματισμός τους να αφορά πλέον μόνο τα ρυθμικά μέρη των συνθέσεων, αποκλειστικά των δυνατών, αλλά και πάλι συνθέσεις όπως τα “Mama Pinned A Rose On Me” και “Funambule”, δεν χρειάζονται πολλά για να σε μαγνητίσουν. Ευτυχώς μάλιστα που οι ethnic επιρροές από την τούρκικη μουσική έχουν ενσωματωθεί πλήρως στον ήχο τους, βοηθώντας τη μουσική τους να πάει ένα βήμα παραπέρα. Καθώς έχει περάσει αρκετός καιρός από το Dalmak, μπορεί να ειπωθεί με άνεση πως ο ενθουσιασμός (μου) για τη μη αναμενόμενη στροφή στον ήχο τους, γρήγορα υπαναχώρησε, όταν και έγινε αντιληπτό πως η ίδια η μπάντα παραένιωσε δέος μπροστά στον πλούτο της ανατολικής μουσικής.

Βέβαια κι εδώ δεν λείπει ένα συγκεκριμένο στοιχείο το οποίο έχω την αίσθηση πως δεν υπήρχε τόσο έντονα στις πρώτες τρεις δουλειές τους. Αυτό είναι η συγκράτηση των τόνων και των ορίων, κάνοντας το δίσκο, ναι μεν ισορροπημένο, αλλά χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις. Υπάρχουν στιγμές που θα ήθελες να οδηγήσουν κάπου πέρα από ένα ταξιδιάρικο κλωθογύρισμα, βλ. “A River Runs Through This City”.

Συνολικά όμως αυτή η χαμηλών τόνων προσέγγιση τους στο σύγχρονο ορχηστρικό ήχο, συνεχίζει να ακούγεται απολαυστική. Υπάρχει μια όμορφη μοναχικότητα στην πορεία των Esmerine όπου φαντάζουν να οδεύουν μόνοι τους ένα μονοπάτι που πάντα αξίζει να το διαβείς ως ακροατής. Μπορεί να μη σου υπόσχεται έναν έναστρο ουρανό που κόβει την ανάσα,αλλά να σου προσφέρει άδολα τις χαρές της γλυκιάς ενατένισης των άστρων που στέκονται αιώνια σχεδόν εκεί ψηλά.

Μπάμπης Κολτράνης