Multicast Dynamics – Scandinavia (denovali)

Κάθομαι στο δωμάτιο και διαβάζω, ενημερώνομαι ότι κυκλοφόρησε το τρίτο άλμπουμ του Multicast Dynamics με τίτλο Scandinavia. Ο καιρός ταιριάζει με τις ηλεκτρονικές δημιουργίες του Samuel Van Dijk, οπότε βάζω κατευθείαν τον δίσκο να παίζει. Μελαγχολικοί ήχοι, χειμερινές αποχρώσεις, υφές και παχιά στρώματα πάγου αρχίζουν να με περιτριγυρίζουν. Ο υποτονικός παλμός του θορύβου με μεταφέρει σε κάποιο απομακρυσμένο σκοτεινό τοπίο με υπνωτική ατμόσφαιρα. Όσο κυλούν τα κομμάτια, το αφιλόξενο περιβάλλον του παγετού εμφανίζει αργές αλλαγές. Οι απόηχοι από τις εκρήξεις των παγετώνων κόβουν την σιωπή και με βγάζουν από την ζοφερή χειμερία νάρκη που νιώθω πως έχω πέσει. Η ηλικία του τοπίου και του κρύου αέρα δεν εμποδίζουν πλέον την αναπνοή μου. Όσο φτάνουμε στο τέλος τα απαλά ακτινοβόλα στρώματα του εδάφους και των υδάτινων ήχων αναδύονται, το παγωμένο νερό τιθασεύεται και κάπου εκεί οι προετοιμασίες για ένα νέο ταξίδι αρχίζουν…

Kat

Christina Vantzou – No 3 (kranky)

Στην ορχηστρική/πειραματική/minimal μουσική τα πάντα έχουν τη σημασία τους. Μια παύση, ένας τίτλος, η φωτογραφία στο εξώφυλλο ή το χρώμα του artwork υποδηλώνουν τα πάντα και μπορούν να μεταλλάξουν το νόημα ενός υλικού άρδην. Ακούγοντας το φιλόδοξο τρίτο άλμπουμ της CV νιώθεις πραγματικά αυτόν το μυστικισμό που απεικονίζεται γλαφυρά στο εξώφυλλο του δίσκου. Κάτι απόκοσμο αναδύεται από ένα ερημικό τοπίο και το ανθρώπινο στοιχείο κινείται εντός του σαν όνειρο. Η νέα μουσική κατάθεση της CV έχει μια καθολικότητα, σαν να ολοκληρώνεται ένας κύκλος του έργου της με ένα μεγαλεπήβολο κλείσιμο. Χρειάζεται πάντως να δυναμώσουμε αρκετά την ένταση για να βυθιστούμε σε ένα απύθμενο μουσικό σύμπαν, στο οποίο δεν ξεχωρίζουν συνθέσεις, αλλά κυριαρχεί μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα. Αυτή στηρίζεται στην παρουσία μιας μοντέρνας κλασσική μπάντας η οποία εκτελεί με μαθηματική ακρίβεια τις συνθέσεις της δημιουργού σαν να κεντά φως για μια φαντασιακή ταινία. Όσες βέβαια παρομοιώσεις κι αν καταγραφούν, η ουσία είναι πως ο νέος δίσκος της CV αποτελεί ότι πιο καλαίσθητο έχει κυκλοφορήσει στο χώρο τον τελευταίο καιρό.

Μπάμπης Κολτράνης

Rafael Anton Irisarri – A Fragile Geography (room40) 

Υπάρχουν αρκετοί προβληματισμοί ως προς την ουσία και την αξία της διάχυτης πλέον ambient/minimal μουσικής, καθώς αυτό που φάνταζε ως το επόμενο βήμα ξεπεράσματος της καθηλωμένης post rock ή electronica κατέληξε να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του κουραστικά επαναλαμβανόμενο. Όπως το βλέμμα όμως χωρίς να παρατηρεί ενδελεχώς τις εικόνες γύρω του, τις προσπερνά αδιάφορο, έτσι στην αντίθετη περίπτωση εστιάζοντας σε κάτι παρατηρεί τη μοναδικότητα της στιγμής που το περιβάλλει. Είναι αυτός ο εστιασμός που απαιτεί από τον ακροατή και την ακροάτρια κάθε άλμπουμ του Rafael. Για άλλη μια φορά μια τοπογραφία υιοθετεί την αφαιρετική μετάφραση της κάνοντας το άκουσμα βαθύ και συνάμα βατό.

 Αυτή τη φορά μάλιστα προσπαθεί να εμβαθύνει στον ήχο του αποφεύγοντας τα μελωδικά κρεσέντο και κάνοντας το αποτέλεσμα πιο εγκεφαλικό και επιβλητικό. Γι’αυτό ίσως η γοητεία του δίσκου αυτού δεν γίνεται μεμιάς διακριτή, αλλά απαιτεί τον απαραίτητο χρόνο για να κατακάτσει πρώτα ως αίσθηση και μετά ως ηχητική εμπειρία. Ας είναι όμως έτσι, εφόσον το επίπεδο του δίσκου αυτού το αξίζει.

Μπάμπης Κολτράνης