Η κολεκτίβα – ορχήστρα που ακούει στο όνομα GY!BE, επιστρέφει ουσιαστικά με νέο δίσκο μετά από πολλά χρόνια, αν υπολογίσουμε πως το άλμπουμ της του 2012 αποτελούνταν από κομμάτια του παρελθόντος που είχαν μείνει ανηχογράφητα. Προφανώς και οι προσδοκίες που γεννιούνται με το άκουσμα της εν λόγω είδησης είναι μεγάλες, συνυπολογίζοντας την ογκωδέστατη επιρροή που έχουν ασκήσει στην σύγχρονη ορχηστρική μουσική. Τι όμως βγαίνει ως σούμα; Για την ακρίβεια πως μπορεί άραγε να σταθεί δίπλα στο πρότερο τους υλικό ένα νέο τους άλμπουμ σήμερα;

Σίγουρα δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός πως προσπαθούν να μετασχηματίσουν σημαντικά τον ήχο τους σε αυτό το 38λεπτο LP τους. Μόνο την διάρκεια του να βάλουμε και το γεγονός πως αποτελείται από ουσιαστικά δύο κυρίως κομμάτια, μας θέτει αντιμέτωπους με το συντομότερο και λιγότερο φιλόδοξο τους άλμπουμ ως τώρα. Πιο συγκεκριμένα, σε μια περιρρέουσα επιβλητική ατμόσφαιρα, ίσως ο δίσκος να έχει επιδιώξει μία κάποια συμβολική δομή, ακολουθώντας μία θρησκευτικού τύπου πορεία από τον – πολυθεματικά προσδιορισμένο- ουρανό του “Peasantry or ‘Light! Inside of Light!’”, προς την κόλαση και τα καθαρτήρια των δύο παρεμβαλλομένων drone κομματιών “Lambs Breath” & “Asunder, Sweet” , για να καταλήξει σε ένα μετα-αποκαλυψιακό τοπίο από το 2:28΄ και έπειτα, του “Piss Crowns Are Trebled”. Όμως, κατά έναν περίεργο τρόπο το ξεκίνημα έρχεται με απότομα δυναμικό τρόπο, με βάση προηγούμενες δουλειές τους και από το τέλος του εναρκτήριου κομματιού μέχρι και την έναρξη του τελευταίου άσματος, κυλάει η όλη μουσική με έναν στατικό τρόπο. Η  αναμονή που κυριαρχεί ως αίσθηση, δύσκολα πάντως καταφέρνει να κρατήσει μια υπόκωφη ένταση μέχρι την τελική κορύφωση. Στο σημείο που η τελευταία έρχεται, μάλλον θα ξαναρχίσουμε να νιώθουμε «έξω από τα νερά» μας, καθώς, σύντομα, οι εντάσεις που πλέκονται καταλήγουν να χαρακτηρίζονται από επικότητα στην υπερβολή τους, σε σημείο που να χάνεται η μαγεία των μελωδιών που έχουν προηγηθεί (βλ. το πρώτο μισό του τελευταίου κομματιού). Υπάρχει μάλιστα μια γενική αίσθηση πως διάφορα ολίγον τι παράταιρα μουσικά μέρη, σίγουρα ενδιαφέροντα, παρατέθηκαν σαν κολάζ το ένα μετά το άλλο, εναλλασσόμενα κάπως βιαστικά και χωρίς ιδιαίτερη σύνδεση, με τον ρυθμό είτε να γίνεται εμβατηριακός, είτε να απουσιάζει παντελώς.

Οι GY!BE ήταν ανέκαθεν εσχατολογικοί με έναν οδυνηρό και πειστικό τρόπο, τοποθετώντας κωδικοποιημένα μηνύματα για τη λεηλασία της φύσης και την ανηλεή αναπαραγωγή των εξουσιαστικών δομών στην ανθρωπότητα, όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση το κάνουν με έναν μη οικείο και ίσως μεγαλόστομο τρόπο. Συμβαίνει λοιπόν αρκετά σχήματα να έχουν προσπαθήσει να τους αντιγράψουν στο παρελθόν και τώρα ερχόμαστε στην στιγμή που οι ίδιοι φαίνεται να μην έχουν τίποτα παραπάνω να δηλώσουν εκτός του άτοπου τελικά εγχειρήματος να ξαναπαιχτούν αυτά που είχαν παίξει ως μπάντα στα ντουζένια τους, όχι από άλλους μόνο, αλλά και από τους ίδιους τους τους εαυτούς.

Cari