Μπαίνουμε μέσα και η κάπνα με ζαλίζει. Τα χρώματα έχουν ατονήσει στον τοίχο και η ηλικία του μέρους έχει παραιτηθεί από το να απαντά πόσο είναι. Μια μπάντα παίζει blues που κι αυτά έχουν χάσει το μπλε τους. Είναι τόσο φάλτσα που μου θυμίζει τον προσχολικό εαυτό μου όταν μιμούμουν τον Νταλάρα και τους Αφροαμερικανούς τραγουδιστές, ευτυχώς όχι ταυτόχρονα. Προσπαθώ να μην ακούω τι παίζει και πάμε με την παρέα σε μια γωνιά με τα σώματα των άλλων για ασπίδα ηχομόνωσης. Όλοι αξύριστοι και όλες ζαλισμένες. Όσο ψύχρα κάνει έξω, τόσο σκάμε μέσα. Νιώθω σαν να μην μπορώ να βγάλω τα χειμωνιάτικα που φοράω. Τους αρέσω τόσο που δεν μπορούν να με αποχωριστούν. Κάποια στιγμή τα καταφέρνω και άνετος μπαίνω στην κουβέντα. Οι ερωτήσεις κινούνται γύρω από τα βασικά, σαν να ξεχνάμε την γλώσσα που μιλάμε. Πόσες λέξεις μας έμειναν ακόμη;

Καλύτερα να σωπάσω. Προσέχω το σοβά πάνω μου. Μου απαντά «Όχι άλλα blues». Δεν του δίνω σημασία, αν και θα έπρεπε καθώς η μουσική όσο πάει και χειροτερεύει. Το ανθρώπινο τείχος που με προστάτευε από αυτήν τώρα με έχει παγιδεύσει. Η παρέα πάντως θυμίζει τα ανέκδοτα του στυλ «Ένας Έλληνα, ένας Ιταλός, ένας Γάλλος…». Απλώς δεν βλέπουμε πουθενά τους ιθαγενείς που θα μας βράσουν ζωντανούς. Κάποιος, για να σπάσει ο πάγος, με ρωτά αν είμαι Ισπανός. Yo soy griego του απαντάω και του φαίνεται σαν να τον έβρισα. Θα φταίει η μπύρα μάλλον. Με όλα αυτά, η ώρα περνά, τα γέλια με στριμώχνουν και παίζει να έχω καπνίσει ένα πακέτο σέρτικα και παθητικά τσιγάρα. Πως είναι άραγε να μην μπορείς να ανασάνεις καθαρό αέρα σε μια πόλη που το 1/3 της έκτασης της είναι πάρκα και ποτάμια;

Μα δεν σταματά ποτέ αυτή η μπάντα;! Τι τους κάναμε; Απλώς ήρθαμε απρόσκλητοι, στην αρχή αμήχανοι, νομίζοντας πως το πάρτι κάποια στιγμή θα σταματούσε. Αμ δε. Ακόμη και αν όλα γκρεμιζόντουσαν με μιας, θα έμεναν τα επίπεδα χαμόγελα, το επίπεδο κέφι, η επίπεδη γοητεία για να συνεχίζει το πάρτι με αμείωτη ένταση. Παιδιά, συνεχίστε εσείς, απλώς εγώ κουράστηκα και έχω και μια μανία να ξυπνάω νωρίς.

Ανοίγω την πόρτα με το θολωμένο τζάμι, αργεί να ξημερώσει, αλλά ο δρόμος του γυρισμού δεν είναι τελικά τόσο μακρύς όσο λένε.

Μπάμπης Κολτράνης