Όταν επανήλθαν στην ενεργό δράση το 2010 μετά από επτά χρόνια χειμερίας νάρκης, ήμουν σκεπτικός ως προς την σκοπιμότητα αυτής της κίνησης κυρίως λόγω της -συνήθως θλιβερής- μόδας των επανενώσεων. Όταν ξαφνικά πριν λίγους μήνες έσκασε η είδηση πως επίκειται νέο album με προσφάτως ηχογραφημένα παλιά τους ακυκλοφόρητα κομμάτια, ένιωσα περιέργεια για το τελικό αποτέλεσμα. Δεν ήμουν ο μόνος, καθώς με την άμεση διάθεση των προπαραγγελιών και ενός «παράνομου» link για κατέβασμα του δίσκου, όλα φράκαραν σε λίγη ώρα!

Καθώς κάθε πισωγύρισμα μυρίζει ναφθαλίνη, δεν ήθελα η νοσταλγία να κατακλύσει την όλη προσπάθεια προσέγγισης του νέου τους υλικού. Δύσκολη αποστολή όμως αυτή, έως αδύνατη. Πολύ απλά, αυτά τα κομμάτια δεν είναι απλά των GY!BE αλλά θα μπορούσαν να είναι στην θέση αυτών που ήδη έχουν σημαδέψει τους μυημένους. Για την ακρίβεια το εικοσάλεπτο “Mladic”, που μας εισαγάγει ηλεκτροφόρα στο album, είχε παιχτεί στην πρώτη τους εμφάνιση στα μέρη μας. Ήταν εκεί που βγαίνοντας από το ιδρωμένο Ρόδον, ένιωσες να ξαναπατάς στο έδαφος μετά από δύο ώρες πτήσης και στην συνέχεια όταν ο ροκάς στην παρέα είπε, καθώς φτάσατε ποδαράτα στο Πολυτεχνείο, πως αυτό που άκουσε του φάνηκε αναμενόμενο, σου ήρθε να τον φυτέψεις στην άσφαλτο.

Ανακαλείς την πρώτη φορά που ενημερώθηκες από ένα ντεμέκ ψαγμένο μουσικό περιοδικό ότι έχει βγει ένα συγκρότημα σαν τους Mogwai αλλά «καλύτερο». Όταν «έπαθες και έμαθες», διάβασες πως στην αρχή, για να βρουν ήχο, έπαιζαν ταυτόχρονα μια συγκεκριμένη νότα για μια ώρα. Τα δυο εξάλεπτα ambient κομμάτια που βρίσκονται εδώ κάλλιστα μπορεί να προέρχονται από τότε. Ακόμη και οι τίτλοι και η όλη αισθητική, με τον σαφή «εξεγερτικό» τίτλο και τις αφαιρετικές φωτογραφίες παραπέμπουν στην ανεπιτήδευτη δύναμη του παρελθόντος τους.

Ακούγοντας το ονειρικό “We Drift Like Worried Fire”, δεν γίνεται να μην γυρίσει η μνήμη πίσω στη βόλτα με το αυτοκίνητο στην τότε ολοζώντανη και χιονισμένη Πάρνηθα. Εκεί που η αντεγραμμένη κασέτα των Joy Division έδωσε την σκυτάλη στο Lift Your Skinny Fists Like Antennas To Heaven και όλα μέσα και έξω σου ταίριαξαν μαγικά. Είναι η ίδια αίσθηση όπως την άλλη φορά που το πούλμαν που σε μετέφερε βρέθηκε σε έναν μοναχικό εθνικό δρόμο, συνάντησε τυχαία μια ομίχλη και σκέφτηκες ακούγοντας πάλι το ίδιο album στα ακουστικά πως δεν υπάρχει άλλη μουσική που να αποτυπώνει πιο πιστά αυτό το αντιφατικό αίσθημα της απόκοσμης εγκοσμιότητας.

Ο νέος δίσκος των GY!BE δεν κουβαλά το στοιχείο της έκπληξης που είχε το ντεμπούτο τους, ούτε την ανυψωτική επδραστικότητα του Slow Riot For New Zero Canada. Σίγουρα δεν αγγίζει την τελειότητα του Lift Your Skinny Fists… και ούτε βγάζει αυτήν τη γεύση του γλυκού αντίο που είχε το Yanqui U.X.O.. Ως ένα βαθμό όμως τα περιέχει όλα αυτά και για αυτόν ακριβώς τον λόγο αποτελεί μια κατάκτηση για τους ίδιους τους εαυτούς τους, εφόσον έφτασαν να επανασυγκροτηθούν σε κάτι που τους καθορίζει ως δημιουργικά άτομα και ως μέλη μιας πολύτιμης ομάδας. Τέλος το ‘Allelujah! Don’t Bend! Ascend! αποτελεί αναμφισβήτητα το καλύτερο δώρο προς όλες-ους μας που με οποιονδήποτε τρόπο δεθήκαμε με την μουσική τους. Με ή χωρίς συγκινησιακή φόρτιση.

Μπάμπης Κολτράνης