Zenjungle – We Are Not Here (midira)

Ξύπνημα μετά από εφιάλτη. Ένα ξυπνητήρι σε αργή ταχύτητα καλεί τα πάντα σε κίνηση. Εδώ η μουσική δεν περιγράφει λιακάδα, αλλά την ασημαντότητα της καθώς κάθε παρουσία υπό το φως της είναι σχετική. Η απουσία όμως παραμένει αδιαπραγμάτευτη. Απουσία στιγμών, προσώπων, ευκαιριών, δυνατοτήτων και εν τέλει των ίδιων μας των εαυτών. Η όξυνση αυτής της πραγματικότητας συναντιέται στα πρόσωπα των “ξένων” που φέτος δεν κοσμούν τα πρωτοσέλιδα, άρα δεν υπάρχουν, δεν είναι εδώ.

Κάνουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα και ότι μένει είναι η αδυναμία να αφήσουν οι σκιές μας κάτι παραπάνω από σκόνη. Όλα σε κύκλους μέχρι αυτοί να σπάσουν απότομα, όπως συμβαίνει με κάθε γλυκό θόρυβο, με κάθε γλυκιά νότα.

Μπάμπης Κολτράνης

Siavash Amini & Matt Finney – Familial Rot (Umor Rex rec.)

“If you’re gonna hold my hand i could take a life like this i could feel at easy for a little while”

Καλούμαστε να βαδίσουμε μέσα σε τέσσερις αυθόρμητες διαδρομές όπου μια σύντομη ιστορία αρχίζει να αναδύεται για την καθεμία. Διαδρομές γεμάτες με φαντάσματα του πρόσφατου παρελθόντος αλλά και μια ειδυλλιακή οικογενειακή σκηνή καταρρέει ήσυχα και θολά στο βάθος. Ολόκληρο το καλοκαίρι μας βυθίζει γρήγορα, αλλά απαλά, με θέα μια μακρινή λάμψη και μια δελεαστική αίσθηση για τα επικείμενα προβλήματα. Τα φαντάσματα της ποίησης αντηχούν προς τα έξω και μια χαλάρωση που προσπαθεί να φανεί ώρες αργότερα πάνω σε πλεούμενες τύψεις μεταφέρουν σιωπηλές αποσκευές. Πριν σβήσουν τα φώτα, ξεσπά στη ζωή για μια τελευταία φορά, ένας παλμός υπέρβασης των αισθήσεων. Και ξαφνικά μια τελική θλίψη αποσυναρμολογεί το σώμα και το μυαλό σαν ένα φύσημα πριν την ανυπαρξία.

“You had your back turned and I just watched you for a minute… That was the last time anything was ever okay”

Αν ήδη ξέρετε τι να περιμένετε από τους συγκεκριμένους καλλιτέχνες, μάλλον κάνετε λάθος. Μια δουλειά τακτοποιημένη και διάχυτη, προφανή και διφορούμενη, δυνατή και ήσυχη, πολύπλοκη και λεπτή καλύπτει όλο το φάσμα. Η συνένωση της μουσικής με την ποίηση μας βουτά στην εξαιρετικά εκλεπτυσμένη μελαγχολία τους.

øjeRum – Væv (eilean rec./name your price)

Υπάρχουν δίσκοι που μιλάνε από μόνοι τους ξεκάθαρα. Τα επίθετα και οι προσδιορισμοί χάνουν το νόημα τους, καθώς το μελωδικό αεράκι τα ανοίγει σαν ξεχαρβαλωμένα παράθυρα και όλα φαντάζουν αιώνια. Ο νέος δίσκος του Δανού αυτού μουσικού έχει κάτι από τη νωθρότητα του Αυγούστου. Επαναλαμβανόμενα θέματα δημιουργούν ένα ambient feng shui το οποίο ενδείκνυται για ξαπλωμένους παραθεριστές σε ξεχασμένα δωμάτια. Δεν υπάρχει κάτι παραπάνω από μια αμυδρή αμυχή στο χρόνο, δεν υπάρχει καμία απαίτηση για κάτι το εξεζητημένο ή περίπλοκο. Οι ήχοι της είναι εκεί και είτε παραπατάς και πέφτεις μέσα τους αιωρούμεν@ς στο δικό της κόσμο, είτε τους προσπερνάς βαδίζοντας σε άλλα μέρη που η μουσική ορίζει. Προσωπικά τάσσομαι αναφανδόν υπέρ της πρώτης επιλογής.

Μπάμπης Κολτράνης