Ισοπέδωση τόπων, ερήμωση ανθρώπων, πιο μακριά από εκεί που φτάνει το μάτι. Η μουσική αδυνατεί να απαντήσει σε όλα, αλλά μπορεί ενίοτε να αποτυπώσει ότι δεν φαίνεται εξαρχής. Ο Siavash Amini από το Ιράν με μόλις λίγες κυκλοφορίες στο ενεργητικό του έχει ήδη αγγίξει κρυφές χορδές μέσα μας. Έχει μιλήσει για την ακρόαση φωνών εκεί που δεν υπάρχουν, για τη σιωπή ανάμεσα στα δέντρα τη νύχτα, για την ανάταση που προκαλεί η ανάγνωση βιβλίων του Ντοστογιέφσκι και τώρα ήρθε η στιγμή να προχωρήσει στα ενδότερα.

Ο τίτλος Subsiding στα ελληνικά σημαίνει “κατακαθίζοντας”. Όλα όσα πέρασαν ως συναισθήματα στην εώς τώρα δισκογραφία του απλώνονται γλαφυρά στο χώρο σαν το άρωμα που αφήνει μια βροχή στο χώμα. Ναι, οι ηχητικές ομίχλες, τα λυρικά ξέφωτα, οι θορυβώδεις οπτασίες και το επόμενο βήμα του παντρέματος της drone/ambient με τη neoclassical, παραμένουν αναπόσπαστο μέρος του έργου του. Το Subsiding καταφέρνει εντούτοις να λειτουργεί όχι μόνο ως φυσική συνέχεια του περσινού What Wind Whispered To The Trees, αλλά και ως αρμονική κατάληξη των τριών ολοκληρωμένων του δίσκων. Ίσως η πιο διακριτική υφή και πιο απαλή αφή των νέων του συνθέσεων, εν είδει φυσικού κλεισίματος ενός κύκλου, να συνηγορεί στο προαναφερόμενο συμπέρασμα.

Ερχόμαστε λοιπόν στο ερώτημα αν μπορούν οι νέες μουσικές, όπως ορισμένες παλιές, να συνδεθούν με προσωπικές στιγμές, να συνδέσουν αναμνήσεις με ήχους, πρόσωπα με κλειστά μάτια και ελλείψεις με κρυφά χαμόγελα. Η απάντηση ακούγοντας το Subisiding δεν μπορεί παρά να είναι θετική, καθώς μέχρι και την τελευταία σύνθεση του, οι ήχοι δεν παύουν να ανασύρουν μνήμες από το μέλλον. Όλα είναι τελικά καταδικασμένα να μη μένουν στάσιμα, προπάντων ότι ανεξερεύνητο χτίζεται μέσα μας.

Μπάμπης Κολτράνης