Monocube – The Rituals (malignant)

 Πριν το big bang υπήρχε το απόλυτο σκοτάδι ή το απόλυτο φως; Η απάντηση μπορεί να θεωρηθεί πανεύκολη οπότε η επιμονή σε σκοτεινά ακούσματα παραπέμπει σε μια εμμονική επιστροφή στην αρχή των πάντων. Όχι από μια θρησκευτική ματιά, αλλά από μια υπαρξιακή που αναζητά τις ρίζες για να αποκοπεί από αυτές επιτέλους. Στα χέρια μας έχουμε το δεύτερο άλμπουμ του Monocube και είναι σαν να έχει ανοίξει η γη να μας καταπιεί. Βαρύς ο χειμώνας στην Ουκρανία και είναι απορίας άξιο πώς ο συγκεκριμένος κατάφερε να βγάλει πιο μουντό δίσκο από το ντεμπούτο του.

 Βέβαια υπάρχουν αρκετά κοινά στοιχεία μεταξύ των δύο δίσκων με αυτό που ξεχωρίζει αρχικά να είναι το αργόσυρτο dark ambient ύφος όλων των συνθέσεων. Εδώ έχουμε μάλιστα και τη βοήθεια ομογάλακτων συναδέλφων του σε τρία κομμάτια οι οποίοι εμπλουτίζουν τον ήχο σε μεγάλο βαθμό. Πάντως, λόγω της μεγάλης διάρκειας του δίσκου δεν λείπουν οι αδύνατες στιγμές. Ως σύνολο όμως ο δίσκος στέκει αγέρωχος μιας και οι εξέχοντες συνθέσεις του στην αρχή και στο τέλος του στέκουν σαν να μας περικυκλώνουν από παντού.

[ B O L T ] / Growth – Split (midira)

 Οι split κυκλοφορίες πάντα προσφέρουν μια ιδανική ευκαιρία για να γνωρίσουμε σε compact μορφή δυο συνάμα μπάντες. Μιας και υπάρχει η υπογραφή της Midira πάνω στη συγκεκριμένη κυκλοφορία δεν θα μπορούσαν τα δυο εν λόγω σχήματα να ξεφύγουν και πολύ από τα drone μοτίβα. Παρ’ όλ’ αυτά υπάρχει κάτι που τις δυο αυτές αλληλένδετες πλευρές ορχηστρικού μίνιμαλ θορύβου τις διαφοροποιεί κι αυτό είναι τα όργανα που έχουν χρησιμοποιηθεί.

 Στην πρώτη πλευρά έχουμε το ντουέτο μπάσων από το Duisburg με το οποίο πολλάκις έχουμε ασχοληθεί. Τρία κομμάτια θανατερά με το πρώτο να ξεχωρίζει ως ένα από τα πιο μεστά κομμάτια που έχουν γράψει και το συνολικό αποτέλεσμα να παραπέμπει σε βάδισμα πάνω σε ευαίσθητες τεκτονικές πλάκες που από κάτω τους κείτεται ένα βαθύ και πυρώδες κενό. Στη δεύτερη πλευρά ο Βερολινέζος Lars Ennsen δημιουργεί με τις κιθάρες του τη ζάλη που ακολουθεί η προαναφερόμενη θέα. Το πώς συνδέονται τόσο αρμονικά οι δύο πλευρές είναι αξιοθαύμαστο και σίγουρα η συγκεκριμένη κασέτα είναι στα προτεινόμενα του ψυχοβγαλτικού αυτού είδους για τη χρονιά που μας πέρασε.

Mirko – LP1 (room40)

Ψυχρά κύματα χαμηλών βαρομετρικών ήχων σέρνονται με πανομοιότυπο τρόπο στο χώρο της drone/ambient μουσικής και μένει η στάμπα που αφήνουν σαν πατημασιές στο χιόνι να τα διαφοροποιεί. Τα περιεχόμενα αφήνονται θολά. Ο καιρός σβήνει τα ίχνη, αλλά η πορεία της εκάστοτε μουσικής δεν παύει να έχει αποτυπωθεί για μια στιγμή στο χάρτη. Αν έχει αφήσει κάτι μεστό μέσα σου, τότε η πορεία της κρίνεται ως επιτυχημένη. Ο Mirko μας παρουσίασε στο κλείσιμο της χρονιάς που μας πέρασε ένα δίσκο ομιχλώδες, μυστήριο, απαλό στην υφή του και απλό στη σύλληψη του. Οι συνθέσεις κινούνται πάνω σε κυκλικά μοτίβα με απώτερο σκοπό να επιβάλλουν μια ονειρική ατμόσφαιρα. Σε αρκετές στιγμές το πετυχαίνουν δίνοντας έναν απολαυστικό τόνο στην όλη ακρόαση. Λείπει, όμως, η εσωτερική ένταση στις ατμόσφαιρες και η πρωτοτυπία στις ιδέες που θα μετατρέψουν το ντεμπούτο αυτό σε απαραίτητο αξεσουάρ του χειμώνα.

Μπάμπης Κολτράνης