Ας δηλώσω αρχικά ότι δεν ήμουν σίγουρος για το τι να περιμένω να ακούσω από την τωρινή συνεργασία των N + [BOLT], ειδικά από τη στιγμή που η προηγούμενη κυκλοφορία της συνεργασίας τους είναι σχετικά πρόσφατη. Ή, για να ακριβολογώ, έκανα μια συνειδητή προσπάθεια να μην ενδώσω σε ελπίδες και προσμονές ∙ η προηγούμενη δουλειά, εξάλλου, είχε μεν τις ατέλειες της, αλλά είχε και αρκετά καλά στοιχεία, οπότε το σύντομο διάστημα μεταξύ των κυκλοφοριών ίσως να λειτουργούσε αρνητικά – αν το δει κανείς λογικά – σε οποιεσδήποτε προσδοκίες όχι μοναχά βελτίωσης, αλλά και συνθετικής έμπνευσης από τα νέα κομμάτια.

Ως εκ τούτου, θα έλεγα ότι το καινούργιο N + [BOLT] σίγουρα διορθώνει αρκετές από τις ατέλειες της παλιάς κυκλοφορίας, ιδιαίτερα όσον αφορά το θέμα του ήχου: αυτή τη φορά, τα έγχορδα ακούγονται πολύ καλύτερα, με βαθύ, απλωμένο, σκοτεινό, κι εντέλει καθηλωτικό ήχο – όπως ακριβώς πρέπει να ακούγονται τα έγχορδα σε drone/ doom περιβάλλον. Η ηχητική βελτίωση, περαιτέρω, δεν αρκείται μόνο σ’ ό, τι αφορά τα έγχορδα ∙ η παραγωγή, στο σύνολο της, φέρνει περισσότερο σε κατ’ εξοχήν επαγγελματική στουντιακή επεξεργασία, σε σχέση με τον καλό μεν, αλλά πιο «ερασιτεχνικό» πρότερο ήχο. Τα κομμάτια αποκτούν βάθος, αλλά και ένταση καθ’ όλη τη διάρκεια τους, πράγμα που αναδεικνύει τις ατμοσφαιρικές και αισθητικές τους αρετές πολύ περισσότερο σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση. Αν, παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ένα χαρακτηριστικό του νέου ήχου που ενδεχομένως να κατηγοριοποιηθεί ως αρνητικό, αυτό είναι τ’ ότι ο τωρινός ήχος, μολονότι λειτουργεί ενισχυτικά στην αξία του μουσικοσυνθετικού σκέλους, δεν είναι πρωτότυπος: θα έλεγα ότι είναι ένας ήχος που φέρνει στο νου συγκροτήματα όπως οι Year Of No Light και άλλα σχετικής post συνομοταξίας, που παρ’ όλα αυτά φαίνεται να λειτουργεί πάρα πολύ καλά στην συγκεκριμένη περίσταση – ίσως, σε κάποια σημεία, καλύτερα, και πειστικότερα, απ’ ότι λειτουργεί στις συνθέσεις και το ευρύτερο μουσικό τέτοιων συγκροτημάτων.

Σε αντίστοιχο πνεύμα κινείται και το μουσικοσυνθετικό σκέλος – τουλάχιστον όσον αφορά τις τρεις πρώτες συνθέσεις (”11:37”, ”19:22”, ”10:59”). Ο drone/ doom προσανατολισμός τους είναι στιβαρός, ξεκάθαρος και απολύτως συνειδητοποιημένος: οι εναλλαγές είναι όσο το δυνατόν πιο συγκρατημένες – έως και πρακτικά ανύπαρκτες, αν λάβει κανείς υπόψη τις διάρκειες – οι πρόσθετοι ήχοι τοποθετημένοι στα σωστά σημεία, οι ιδέες και οι εκτελέσεις διευρυμένες και με ήχο που τους αξίζει, και την ίδια στιγμή, παρ’ όλα αυτά, συνθλίβονται από το βάρος της διάρκειας των κομματιών (υποτίθεται ότι υπάρχει μια θεωρία, όπου η διαρκής επανάληψη βοηθάει στην αποδόμηση της μουσικής – μολαταύτα, η αποδόμηση δυστυχώς γίνεται αντιληπτή σε δεύτερη φάση, αφού πρώτα γίνει αντιληπτή η βαρεμάρα).