Ο πολύπαθος χώρος του παραδοσιακού progressive metal υποφέρει εδώ και χρόνια κάτω από το βάρος της ίδιας του της αντίφασης: έχει πάψει στο σύνολο του να είναι κυριολεκτικά προοδευτικό. Ο όρος progressive έχει απομείνει απλώς για να υποδηλώνει μια ανεπτυγμένη τεχνική κι εκτελεστική εκφραστικότητα η οποία όμως – ξυπνήστε, ο μουσικός κόσμος έχει προχωρήσει! – αποτελεί πλέον δικαίωμα των πάντων. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι οι περισσότεροι από τους παλιούς είτε αποποιούνται τον όρο progressive, είτε στρεφόμενοι σε πιο 70’s prog φόρμες, αποποιούνται τον όρο metal. Σε αυτό το χλιαρό σκηνικό, υπάρχουν σοβαροί λόγοι για τους οποίους οι Αθηναίοι Need αποτελούν αυτή τη στιγμή μια από τις καλύτερες prog metal μπάντες παγκοσμίως: Κινούνται μεθοδικά, με όρους μουσικής εξέλιξης και όχι βελτίωσης του PR. Λιώνουν τα μυαλά και τα δάχτυλα τους στη δουλειά. Ενδυναμώνονται από μια underground φλόγα που καίει μέσα τους φωνάζοντας ‘’Μεράκι!’’. Και κυρίως, γράφουν διαολεμένα ωραία τραγούδια.

 Η σιγουριά που αποπνέουν ήταν ήδη εύγλωττη απ’ το εξαιρετικό Orvam του 14, ένα άλμπουμ που τους άνοιξε το δρόμο προς το αμερικάνικο κοινό και γενικώς μας έκανε να επενδύσουμε τις προσδοκίες μας πάνω τους. Στο 4ο άλμπουμ τους Hegaiamas που κυκλοφορεί στις 17 Ιανουαρίου, τα πράγματα μοιάζουν ακόμα καλύτερα. Οι Need κουβαλούν κάτι από την αίγλη των καλών 90’s γκρουπ, τότε που οι ιδέες ακούγονταν φρέσκες, τα άλμπουμ σημαντικά και γεμάτα έμπνευση. Από το πρώτο δευτερόλεπτο του εναρκτήριου ‘’Rememory’’ όλα μοιάζουν κρυστάλλινα. Εδώ έχεις μια μπάντα που ξέρει τι και πόσο καλά παίζει, με ειλικρίνεια, πάθος και χωρίς συμπλέγματα. Η μουσική τους ρέει με μεγάλη φυσικότητα και τεράστια προσοχή σε κάθε συνθετική και δομική λεπτομέρεια. Η ανάγκη για εκφραστικότητα δεν εκλείπει ποτέ και δεν σπαταλιέται μόνο σε ψηλομύτικες βιρτουοζιτέ. Οι ερμηνεία όλων των μελών είναι θαυμάσια, χωρίς ποτέ κανείς να παρεκκλίνει απ’ το σύνολο. Δεν μπορώ όμως να μην κάνω μια ιδιαίτερη αναφορά στα πελώρια riffs του Ravaya, riffs που ’’αναγκάζουν’’ το σώμα σου να θυμηθεί όλους τους λόγους που κάποτε γνώρισες το headbanging. Riffs που δυστυχώς σε κάνουν να μελαγχολήσεις γιατί απλά δεν τα συναντάς πια συχνά.

 Από τα συμφραζόμενα προκύπτει ότι οι Need δεν είναι ουσιαστικά νεωτεριστικοί. Αυτό ισχύει για τις ‘’μικρές’’ συνθέσεις του δίσκου (μέση διάρκεια τα 7 λεπτά) όπου ο νεωτερισμός δεν μοιάζει να είναι το καλλιτεχνικό ζητούμενο. (Για την ιστορία, να αναφέρω ότι στο άλμπουμ αναδύονται πολλάκις αναφορές σε μια Fates Warning μελωδική καλαισθησία.) Στα δυο τελευταία tracks όμως, το μινιμαλιστικό ‘’Ι.ΟΤ.Α’’ και το 22λεπτο ομώνυμο (ακριβώς όπως και στο ομώνυμο του Orvam) παρεισφρύει μια θεατρικότητα που προσεγγίζει την όπερα ή την τραγωδία, όπου η μουσική δεν είναι πια ο μοναχικός πρωταγωνιστής αλλά υποστηρίζει μια ευρύτερη δημιουργική ιδέα. Τα 22 αυτά λεπτά με τις ethnic αναφορές, τις απαγγελίες και τα υμνικά μέρη, αποτελούν μια ξεχωριστή εμπειρία, όπου φέρνουν στιλιστικά στο νου prog γίγαντες του παρελθόντος αλλά και ‘’καμένες’’ 90’s μπάντες όπως οι Time Machine ή οι Payne’s Grey , για τις οποίες η μουσική ήταν απλώς το μέσο για το ευρύτερο concept.

 Αν αγαπάς το παραδοσιακό progressive metal ή αν κάποτε το αγάπησες αληθινά, το Hegaiamas σου βροντοφωνάζει την ύπαρξη του. Είναι εδώ, ήδη υποψήφια κορυφή στο είδος του για το 2017, κουβαλώντας μια διαχρονική ποιότητα που θα το έκανε εξίσου άξιο το 1997 ή το 2037. Από αυτήν την άποψη, οι Need είναι ήδη στους κορυφαίους του παρόντος για το prog metal. Τα υπόλοιπα, ευτυχώς ή δυστυχώς, είναι ζήτημα μουσικής βιομηχανίας.

Αντώνης Καλαμούτσος