Andrea Belfi – Alveare (iikki)

  Απέναντι στο αίτημα για επιστροφή στη φύση το οποίο χωρά πάμπολλες αναγνώσεις, ως και ακραία συντηρητικές με βάση την απόρριψη κάθε νεωτερικότητας και την μυθοποίηση καθετί αρχαϊκού, έχουμε την ριζοσπαστικότητα που θρέφει στους κόλπους της μια μητρόπολη. Όλο αυτό το πιεστικό κλίμα του τσιμέντου, ο συναγελασμός τόσο πολλών πολιτισμών και η συμφόρηση τόσο πολλών απόψεων δημιουργεί ένα πλαίσιο ανοικτό για οτιδήποτε. Δεν είναι η ηρεμία της επαρχίας που θα προσφέρει αυτό το πρόσφορο έδαφος, αλλά παραδόξως είναι το χάος της πόλης που μας ωθεί στην απάντηση προσωπικών και συλλογικών ζητημάτων που θέτει χωρίς παύση.

 Αυτό προσπαθούν να απεικονίσουν ο πειραματιστής-ντράμερ Andrea Belfi και ο καλλιτέχνης Matthias Heiderich. Ο πρώτος ηχογράφησε ρυθμικές ασκήσεις ηλεκτροακουστικής μουσικής και ο δεύτερος μας προσφέρει ένα βιβλίο με εικόνες των μεταπολεμικών πόλεων στην Ιταλία. Μιας και έχουμε πρόσβαση μόνο στο μουσικό μέρος αυτής της διπλής κυκλοφορίας, το οποίο συστήνεται από τους δημιουργούς της να ακούγεται και αυτόνομα χωρίς τη συνοδεία των σχετικών εικόνων, αντιλαμβανόμαστε τη διάθεση του μουσικού να χρωματίσει με μια υπόκωφη ένταση μυστηριακές λούπες σχεδόν μινιμαλιστικές όπως οι τσιμεντένιες γωνίες μιας πολυκατοικίας. Στόχος δεν είναι η ανάδειξη της μουσικότητας καθαυτής, αλλά η έκφραση της περιπέτειας που ενυπάρχει στον διάλογο φυσικών και ηλεκτρονικών ήχων. Μιας παρόμοιας περιπέτειας που αναδεικνύεται μέσα από τις ρωγμές της καθημερινότητας κάθε πόλης.

 

 

Mytrip – Filament (amek collective)

Βέβαια, πέρα από όλα τα παραπάνω οι πόλεις παραμένουν ζωσμένες από κάθε είδους σκοτάδια. Ο Βούλγαρος Mytrip στο τελευταίο του άλμπουμ εκφράζει αυτόν το ζόφο που έχει απλωθεί σε όλα τα Βαλκάνια ως ένας καθολικός μηδενισμός που ακολούθησε την πτώση των αυτοαποκαλούμενων σοσιαλιστικών καθεστώτων. Υπάρχει μια ενδοσκόπηση, όμως, εδώ και όχι μια απλωμένη ματιά προς τα έξω. Αυτή είναι γεμάτη θορύβους, επίμονες ατμόσφαιρες και απουσία μιας απλής μελωδικότητας. Μπορεί το συνολικό αποτέλεσμα να ακούγεται ελαφρώς μονότονο, αλλά κουβαλά τη δική του αυθεντικότητα. Αυτή ευθυγραμμίζεται με την ενέργεια που βγάζουν όλες οι συνθέσεις τείνοντας προς το άγνωστο κενό. Πτώση εντός του σημαίνει καταβύθιση στο ίδιο το υλικό.

Naaahhh – Themes (blackest ever black)

Τέλος, υπάρχει και το χάσιμο σε όλα αυτά. Η απέλπιδα προσπάθεια να ξεφύγεις και τελικά να βυθίζεσαι περισσότερο στα ίδια αδιέξοδα. Η ζωή στην πόλη είναι σκληρή και το γνωρίζει καλά όποι@ το αγνόησε αυτό στην αρχή. Γίνεται ακόμη πιο σκληρή για τα τρωτά άτομα, τα ευπαθή στη συνεχή συναισθηματική τριβή και την πίεση των ξέφρενων ρυθμών των αργών ζωών μας. Το συγκεκριμένο άλμπουμ με το χωρίς υπεκφυγές εξώφυλλο έρχεται να αποτυπώσει τη μουντάδα που ντύνει την επιλογή να κρυφτούμε πίσω από εφήμερες απολαύσεις. Το χάσιμο πάντα έρχεται μαζί με αυτά που χάνουμε, στα πάρτι χωρίς νόημα, τα ξενύχτια με τα φθαρμένα πρωινά και το οτιδήποτε γλυκό στην αρχή και ανούσια χαμογελαστό στο τέλος. Πικρές διαπιστώσεις υπό την επήρεια ενός ψυχοτρόπου και υπνωτικού δίσκου όπως το Themes. Blackest ever black όντως!

Μπάμπης Κολτράνης