Το doom metal είναι από τα ωμότερα πάθη που υπάρχουν στον κόσμο της μουσικής. Είναι ο σκορπιός που αν σε κεντρίσει, θα κουβαλάς το δηλητήριο του για πάντα, είτε το θες είτε όχι. Δεν μπορείς να προσποιηθείς και δεν υπάρχουν μέσες λύσεις, ούτε για τους δημιουργούς ούτε για τους ακροατές του. Ο αέρας του sludge – μεγάλη κουβέντα αν το sludge είναι πράγματι doom – κάπως ανανέωσε τον χώρο, κάπου κάπου όμως συναντάς μπάντες σαν τους Litany και θυμάσαι ότι doom metal σημαίνει μια μουσική που είναι φτιαγμένη από τους πολύ λίγους για τους πολύ λίγους.

Καθετί γύρω από αυτήν την κυκλοφορία κυβερνάται από καθαρά underground νόμους. Οι Litany είναι παλιές καραβάνες του χώρου, ποτέ δεν άλλαξαν και ποτέ δεν θα αλλάξουν. Στο αντιεμπορικότερο metal παρακλάδι καταθέτουν την αντιεμπορικότερη εκδοχή του. Δεν έχουν sludge ή stoner στοιχεία. Δεν είναι funeral ή γοτθικό doom. Δεν είναι πολύ επικό – αν και το επιθυμεί – ούτε ροκάρει όπως οι παλιοί δάσκαλοι. Τί απομένει; Ένα παραδοσιακό doom, λίγο μαύρο και λίγο γενναίο , σίγουρα πολύ περήφανο για τις 80s καταβολές του. Πράγματι, το Pyres of lamentation θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει το 1988 και θα ακουγόταν obscure και τότε. Από τα παραπάνω συνεπάγεται ότι η μπάντα αφορά μόνο αφοσιωμένους doom fans, ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται για το τι λένε τα περιοδικά και τα ημερολόγια, παρά μόνο ζητάνε το metal τους να είναι αγνό, αληθινό και τίμιο. Αφορά τους πάρα πολύ λίγους.

Γι’ αυτούς έχω να πω ότι η δισκογραφική επιστροφή των Litany μετά από 9 χρόνια αποτελείται από 11 τραγούδια που γράφτηκαν μέσα σε αυτό το μεγάλο διάστημα. Αυτό παρέχει στο υλικό αρκετή ποικιλομορφία σε riffs και ταχύτητες, ταυτόχρονα όμως κάνει το σύνολο του άλμπουμ να φαντάζει σχετικά ανομοιογενές. Έχω την εντύπωση ότι αν είχαν διαλέξει τα 7-8 καλύτερα tracks, το Pyres θα έπειθε και λίγο περισσότερο ως αισθητική πρόταση.

Αν είσαι κι εσύ δηλητηριασμένος από την σκοτεινή τέχνη του doom, η μουσική και η ροή του άλμπουμ θα σε παρασύρει. Κάθε σύνθεση έχει κάτι να πει. Μια προσεκτικότερη ακρόαση στις κιθάρες φανερώνει μια τάση εμπλουτισμού του, κατά τα άλλα δογματικού τους ύφους. Το φινάλε του “Niobe” για παράδειγμα ή το “Abjuration” δείχνει ότι οι Litany θα μπορούσαν ίσως και να πειραματιστούν. Το rhythm section σε όλον τον δίσκο οργώνει, χρωματίζει και συμπληρώνει με γνήσια doom σύνεση. Τα δε φωνητικά είναι σοβαρά και απολύτως εναρμονισμένα με την συνολική ατμόσφαιρα (για κάποιον λόγο μου φέρνουν στο νου τον Mike Scalzi των υπέροχων Lord Weird Slough Feg), δεν αποφεύγουν όμως και κάποιες τονικές ατασθαλίες. Το μόνο σοβαρό μειονέκτημα είναι η παραγωγή του άλμπουμ, η οποία έχει κάποιες ατέλειες ακόμα και με underground δεδομένα. Οι χροιές των οργάνων δεν διαμορφώνουν ένα συμπαγές αποτέλεσμα και κάπου φαίνεται το low budget του πράγματος, αν και οι δηλητηριασμένοι δεν μασάνε από τέτοια. Είμαι πάντως σίγουρος ότι ένας πιο κρυστάλλινος, in your face ήχος θα ήταν πιο δίκαιος και για την αξία της μπάντας.

Πιστεύω και ελπίζω σε μια μεγαλύτερη δισκογραφική συνέπεια από τους Litany, συνέπεια που θα τους κάνει να αποκρυσταλλωθούν περισσότερο, συνθετικά και ηχητικά. Κι αν αυτό δεν συμβεί δεν πειράζει, το γκρουπ είναι εδώ δηλώνοντας παρόν και όλοι οι δηλητηριασμένοι μπορείτε να προσέλθετε άφοβα. Κι αν οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν τί ακριβώς ρόλο βαράει αυτό που ακούτε, δεν πειράζει. Εσείς ξέρετε καλά.

Αντώνης Καλαμούτσος