Να ξεκινήσω με το ιστορικό της νεαρής Αυστραλέζας δημιουργού; Έχει διατελέσει μέλος των Mole House και συμμετέχει στους F Ingers και Tarcar, διαμένει στο Βερολίνο και βγάζει βίντεο τα οποία είναι σαν να κινηματογραφεί τη ζωή της εκεί. Τόσο κοινότυπα, μα συνάμα αληθινά και ελκυστικά όπως ακριβώς η μουσική της.

 Να αναλύσω τα του ντεμπούτου της; Κάθε ακρόαση του μου βγάζει κάτι το διαφορετικό. Το έχω δοκιμάσει στο τρένο και όλα φαινόντουσαν θολά, αργά και γλυκά σαν σκηνές από παλιό ιταλικό κινηματογράφο. Στο δωμάτιο υπό την ακρόαση του βυθιζόμουν στον καναπέ σαν ζαλισμένος. Την ημέρα μου βγάζει μια αθώα παιδικότητα, το βράδυ μια ανεπιτήδευτη μελαγχολία.

 Να εστιάσω μήπως στον «ερασιτεχνισμό» της που όμως λειτουργεί τέλεια ως προς αυτό που θέλει να βγάλει; Τα κομμάτια της θαρρείς ότι είναι ντέμο ενός χρονολογικά απροσδιόριστου άλμπουμ. Καμία γυαλάδα δεν αντιφεγγίζει ανάμεσα στις μελωδικές γραμμές. Τέσσερα «κανονικά» κομμάτια και άλλα τόσα περίεργα ορχηστρικά συγκροτούν ένα μισάωρο το οποίο είναι αρκετό για να αφήσει τη στάμπα του.

 Τι είναι αυτό που παίζει τελικά η Carla dal Forno; Αυτή η ερώτηση πλέον πρέπει να καταργηθεί. Τα είδη και οι ταμπέλες τείνουν να χάσουν το νόημα τους, καθώς πολλά στοιχεία αναμειγνύονται στη σύγχρονη μουσική για να βγει κάτι το νέο και πρωτοποριακό. Θες να μάθεις τι παίζει η Carla; Απλά βάλε να την ακούσεις. Ακόμη κι αν δεν καταλάβεις τι παίζει, θα μείνεις με την απόλαυση της ακρόασης του ντεμπούτου της.

Μπάμπης Κολτράνης