Δύσκολες εποχές για τους εραστές της ψυχεδέλειας. Ως προσδιορισμός χρησιμοποιείται κατά κόρον και γίνεται όλο και πιο δύσκολο να εντοπίσεις ποιος καλλιτέχνης τον χρησιμοποιεί έντιμα και με σεβασμό. Δυστυχώς πολλοί νομίζουν ότι η χρήση vintage εξοπλισμού, αχανών delay και αναλογικών φίλτρων αρκούν για να πλασαριστεί το υλικό τους ως ‘’ψυχεδελικό’’ ενώ αυτό που πραγματικά απαιτείται είναι ανορίοτος νους. Δώσε στους ανθρώπους χώμα: οι περισσότεροι θα μπορέσουν να φτιάξουν μόνο λάσπη, κάποιοι λίγοι όμως που διαθέτουν το μαγικό άγγιγμα μπορούν να φτιάξουν αστρόσκονη. Για τ@ς μυημέν@ς, οι θεσσαλονικείς Hail Spirit Noir έχουν ήδη αποδείξει σε ποια κατηγορία ανήκουν. Έχουν και το νου και το άγγιγμα. Το τρίτο τους άλμπουμ τους βρίσκει να έχουν διεισδύσει λίγο βαθύτερα στο psych black metal μονοπάτι τους.

 Η επιχείρηση “ψυχεδελικό black” εκτυλίσσεται εδώ και πάνω από 20 χρόνια, με άνισα δυστυχώς αποτελέσματα. Μαζί με τους εξαιρετικούς Oranssi Pazuzu, οι Hail Spirit Noir καταθέτουν την πλέον αξιόλογη πρόταση του είδους για το 2016, οι δυο μπάντες όμως αντιπροσωπεύουν εντελώς διαφορετικές μουσικές οπτικές. Εκεί που οι Φινλανδοί επενδύουν στο “χάσιμο” και στη θολούρα ενός krautrock σύμπαντος, οι HSN χτίζουν με ‘’κανονικά’’ δομικά υλικά και καθαρή τραγουδοποιία. Το δικό τους κατόρθωμα είναι ότι γεφυρώνουν το χάσμα των δύο δεκαετιών που μεσολάβησαν ανάμεσα στη χρυσή εποχή του psych prog και της μεγάλης εξάπλωσης του black metal, αφήνοντας τον ακροατή με την αίσθηση ότι τα δύο αυτά ιδιώματα έχουν κοινές αφετηρίες. Από αυτήν την άποψη το Mayhem in Βlue αποτελεί σπουδή στο παρελθόν.

 Κι ενώ ο δίσκος σηκώνει μεγάλη στιλιστική συζήτηση, ο πραγματικός του θρίαμβος είναι ότι τελικά θέλεις να μιλήσεις για μουσική. Μόνο. Θες να αφεθείς στο μετέωρο ερώτημα “πόσο punk μπορεί να είναι το black metal;” που γεννάει το εναρκτήριο “I Mean You Harm”. Θέλεις να μιλήσεις για την άγρια horror ομορφιά του “The Cannibal Tribe Came From The Sea” και πως αυτή αποτελεί πια δακτυλικό αποτύπωμα της μπάντας. Εύχεσαι να μπορούσε να κολλήσει η βελόνα στην λατέρνα και στο αριστουργηματικό χτίσιμο έντασης σε feel ¾ του “Lost In Satan’s Charm”. Θαυμάζεις τον art rock χαρακτήρα του εκπληκτικού ομώνυμου track και τον φόρο τιμής στους King Crimson που τιτλοφορείται ‘’How To Fly In Blackness’’ . Θέλεις να σταθείς στην υπέροχα ζεστή φωνή του Θεοχάρη που σε πείθει είτε μέσα από θεατρινισμούς τύπου Aldrahn, είτε από ατμοσφαιρικές prog ερμηνείες. Θέλεις να προειδοποιήσεις τη μπάντα ότι η εκτεταμένη χρήση 60’s πλήκτρων αποτελεί τολμηρή μα κι επικίνδυνη συνάμα επιλογή που απαιτεί προσεκτική διαχείριση. Θέλεις τελικά να συμφωνήσεις με τους οξυδερκείς ακροατές και κριτικούς που ,ήδη από το “Oi Magoi” του 2014, βλέπουν τους HSN ως γνήσια τέκνα του prog rock και όχι σαν κάποιους παράξενους blackmetal-άδες. Και θέλεις να ξαναπατήσεις το play, όχι γιατί είσαι βαθυστόχαστος τύπος αλλά απλά επειδή πέρασες καλά.

 Μην φοβάσαι ότι θα ακούσεις στρυφνή μουσική. Αντίθετα, το άλμπουμ διέπεται από μια παράδοξη εξωστρέφεια που, τολμώ να πω ότι σε στιγμές αγγίζει τα όρια του feel good ακούσματος. Η αιρετική μου αυτή σκέψη οδηγεί τελικά και στη κυρίαρχη αίσθηση ότι οι HSN είναι μια μπάντα που επιτυγχάνει την ισορροπία ανάμεσα σε παράξενες αντιθέσεις. Είναι πειραματιστές και μονολιθικοί. Είναι παιχταράδες και πρωτόγονοι .Σκοτεινοί μα ευχάριστοι. Μοντέρνοι και παλιομοδίτες. Σοβαροί αλλά εμποτισμένοι με αγνό underground πνεύμα περιόδου 1990-1993, για όσους το έζησαν. Και κυρίως, μια μπάντα που μοιάζει πραγματικά να περνάει καλά παίζοντας, μακριά από εγκλωβισμούς – και αυτό, εν έτει 2016, μοιάζει σαν το καλύτερο που μπορεί να πει κανείς για ένα γκρουπ. ‘’Χαίρε μαύρο και προοδευτικό πνεύμα’’ συμφωνώ, επαυξάνοντας.

Αντώνης Καλαμούτσος