Όταν τρία μεγάλα ονόματα του drone/ambient/free αυτοσχεδιασμού ενώνονται εις μπάντα μία, διαισθανόμαστε ότι η μουσική που θα προκύψει θα είναι εξαιρετικά απαιτητική στο άκουσμα, ενδεχομένως αρκετά καθηλωτική, αλλά που εντέλει θα ανταμείψει όσους και όσες επιλέξουν να αφιερώσουν χρόνο και προσοχή για το άκουσμα της.

Το τρίο των Aidan Baker, Andrea Belfi και Erik Skodvin, υπό την κοινή ονομασία B/B/S/, δεν έχει μέχρι στιγμής κυκλοφορήσει κάτι που να μην ανταποκρίνεται στις παραπάνω προδιαγραφές. Το νέο γέννημα των πάντοτε δημιουργικών αυτών μουσικών – παρά τις διακυμάνσεις της δημιουργικότητας τους κατά μόνας –, το δεύτερο κατά σειρά για λογαριασμό της Miasmah, με τίτλο Palace, δεν αποτελεί εξαίρεση από τα όσα ειπώθηκαν παραπάνω, αν και πρέπει να τονίσουμε ότι είναι και το πιο συμμαζεμένο απ’ όλες τους τις κυκλοφορίες, όσον αφορά κατά κύριο λόγο την παραγωγή, αλλά και την ενορχήστρωση.

To Palace, λοιπόν, περιλαμβάνει 80 λεπτά ηχητικού αυτοσχεδιασμού, άλλοτε πιο δομημένου, ή και τιθασευμένου, που σε πολλά σημεία πλησιάζει την «μουσική», με την πιο τυπική της έννοια, και σε άλλα τόσα ξεφεύγει σε αχανείς ηχοεκτάσεις, λουσμένες σε ένα διαρκές μυστικιστικό, ή και μυσταγωγικό, ημίφως από τα πρώτα έως τα τελευταία δευτερόλεπτα της διάρκειας του. Όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, το Palace είναι πιο δουλεμένο ∙ η τριάδα των συντελεστών των B/B/S/ φαίνεται να κινείται πιο στοχευμένα, καταλήγοντας σ’ ένα εξαιρετικά απόκοσμο αποτέλεσμα. Το Palace, σαν σύνολο, αποτελεί μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις τέτοιας «μουσικής» που το άκουσμα της δεν απαιτεί οπτικά βοηθήματα για να σε βοηθήσει να μπεις στο κλίμα – γεγονός που αποτελεί πραγματικό κατόρθωμα, ειδικά αν αναλογιστούμε την δυσκολία της αφομοίωσης του συγκεκριμένου ιδιώματος.

Βέβαια, υπάρχει κι αντίποδας σε όλα αυτά: οι ήχοι των κομματιών, μολονότι πολύ πιο επεξεργασμένοι – με την καλή έννοια – σε σχέση με τις παλιότερες κυκλοφορίες των B/B/S/, δεν διακρίνονται από μεγάλη ποικιλία, με άμεση συνέπεια τα κομμάτια να μην ξεχωρίζουν το ένα από το άλλο, πλην εξαιρέσεων (λόγου το L.A. Mom, με το μακροσκελές σόλο στα ντραμς από τον Belfi). Κατ΄επέκταση, από την έλλειψη ποικιλίας αυτή προκύπτει κι ένα ακόμη μειονέκτημα, αυτό της μεγάλης διάρκειας του Palace, που λειτουργεί αποτρεπτικά όσον αφορά την περίπτωση επαναληπτικών ακουσμάτων – και που σίγουρα δεν βοηθάει στο να απομονώσεις κομμάτια.

Όλα αυτά, ωστόσο, είναι έως έναν βαθμό αναμενόμενα ∙ κι όσο απαιτητική είναι μια δουλειά όπως το Palace, άλλο τόσο ευχάριστο είναι να αφιερώνεις χρόνο να την ακούς, και να βιώνεις την αντίφαση μιας μουσικής που παρ’ ότι απαιτεί να μην σκέφτεσαι κάτι άλλο όσο την ακούς, να αφοσιώνεσαι σε αυτή, άλλο τόσο σου δημιουργεί η ίδια σκέψεις καθώς οι ήχοι της σε περιβάλλουν.

ΑΤΜ