Gimu – Sadly Dying Out Never To Resurface Again (self released)

O Gimu όπως κάθε χρονιά, έτσι και φέτος έβγαλε αρκετές κυκλοφορίες για να ζαλίσουν κάποι@ που θα ήθελε να τον μελετήσει. Το διαμαντάκι όμως το φύλαξε για το τέλος (σχεδόν, καθώς έβγαλε ήδη ένα ακόμη νεότερο album!) με το Sadly Dying Out Never To Resurface Again, όπου αφήνει το drone για να επικεντρωθεί στην ambient μεταφράζοντας ηχητικά το αίσθημα της απώλειας και δημιουργώντας έναν αναστεναγμό σε αργή κίνηση. Πραγματικά αυτή η μουντάδα που ξεπροβάλλει από τις πρώτες κιόλας νότες του δίσκου, δεν γίνεται να μην σου πιέσει τους ώμους προς τα κάτω. Χωρίς ρυθμό, χωρίς λόγια, χωρίς ψέμματα, οι συνθέσεις εδώ προχωρούν σε ένα θεοσκότεινο βάθος, όπου είναι αδύνατον να μην χαθείς. Αυτή η αίσθηση του χασίματος, βασικό χαρακτηριστικό της μουσικής του Gimu, δίνει και εδώ τον τόνο, μόνο που οι συνθέσεις βαίνουν πιο προσηλωμένες και πιο συνεκτικές μεταξύ τους, επομένως για αυτόν τον λόγο εμφανίζονται πιο επιβλητικές από εκείνες των υπολοίπων φετινών του κυκλοφοριών. Αν ο χειμώνας είναι η εποχή μιας φύσης και μιας καρδιάς που ότι βαρύ διαθέτει το χάνει, για να το ξαναβρεί στην άγνωστη συνέχεια, τότε ιδού το ιδανικό για φέτος και ιαματικό επίσης soundtrack του. Βοήθεια μας!

Andrea Belfi – Natura Morta (miasmah)

Η αίσθηση του αιθέριου δύσκολα απεικονίζεται στην φιγούρα ενός ακάματου drummer. Πόσο μάλλον όταν αυτός κατάγεται από την punk/hc σκηνή της Verona (βλ. Chipmunks, Gilda) και τυχαίνει να κυκλοφορεί από την προηγούμενη δεκαετία δουλειές όπου ενίοτε πειραματίζεται πάνω στο όργανο του κατά μόνας. Ο νέος δίσκος του Andrea Belfi, τον οποίο αργοπορημένα γνωρίσαμε πέρσι με τους B/B/S, αποτελεί μια μικρή παρένθεση εν μέσω αμέτρητων συνεργασιών και σχημάτων που διαθέτει την ενέργεια του. Ακούγοντας τον καταλαβαίνουμε γιατί αποφάσισε εδώ να δουλέψει μόνος του. Ουσιαστικά ένα μεγάλο κομμάτι χωρισμένο σε μέρη όπου σε αυτά ξεδιπλώνονται χαλαρωτικά ρυθμικά μέρη παρέα με εγκεφαλικούς-μελωδικούς ήχους, απαρτίζει το Natura Morta. Η ίδια η μουσική επιθυμεί να καδραριστεί ως ένα ηχητικό δείγμα νεκρής φύσης, το οποίο υπογείως αφήνει κάποια ανοικτή διαφυγή από το υποτονικό μοτίβο. Ένας δίσκος ο οποίος εστιάζει καθαρά στην επιβολή μιας σχεδόν ακίνητης ατμόσφαιρας και όχι στην όποια συγκινησιακή φόρτιση. Ως τέτοιος αξίζει την δοκιμαστική και θα προτείναμε κυριακάτικη ακρόαση.

Moody Alien – In The Forest (Thirsty Leaves Music)

O Moody Alien έρχεται από την moody Θεσσαλονίκη με την πέμπτη του κατά σειρά κυκλοφορία και μας βάζει δύσκολα. Ήχοι ρέουν άτακτα, σχεδόν επιθετικά προς πάσα κατεύθυνση, με την ηλεκτρονική τους υφή να είναι η βασική τους συνιστώσα. Ως γνωστόν οι φυσικοί ήχοι προσαρμόζονται πιο εύκολα στο αυτί-δέκτη από ότι πετυχαίνουν οι ηλεκτρονικοί, οπότε ας πούμε αρχικά πως αυτό το album δεν διακρίνεται για την φυσικότητα του. Απεναντίας έχουμε ποιητικές ασκήσεις, σχεδόν αφηρημένες και ως εκ τούτου παιχνιδίζουσες. Το τυχαίο ως βασικός παράγοντας ενός παιχνιδιού, είναι σαν να παίζει βασικό ρόλο στην παράθεση των ήχων, όπως και στην επιλογή του ονομασίας κάθε σύνθεσης με το όνομα μιας Μούσας από την αρχαιοελληνική μυθολογία. Το τελευταίο bonus track, που μόνο bonus δεν το λες καθώς διαρκεί σχεδόν 24 λεπτά, ακούγεται σαν οι Μούσες-συνθέσεις να μαζεύτηκαν στο δάσος για να ξεφαντώσουν με τον θεό Απόλλωνα. Όπως κάθε ξεφάντωμα, τίποτα δεν ακούγεται νορμάλ με την τυπική έννοια του όρου και το τέλος έρχεται κάπως απότομα. Η συνοχή του δίσκου πάντως είναι δεδομένη, οπότε όσ@ θέλγεστε από πειραματικά ακούσματα, δοκιμάστε με προσοχή να εισέλθετε σε αυτό το περίτεχνο δάσος.

Μπάμπης Κολτράνης