Μια συνάντηση δύο εξαιρετικών καλλιτεχνών σε μια εκκλησία στο Bochum της Γερμανίας. Αυτή του Aidan Baker (μουσικού, κιθαρίστα, συγγραφέα, ποιητή κοκ.) και του drummer Maik Erdas. Όλο το set γεννήθηκε από έναν αυτοσχεδιασμό που δέθηκε αργότερα από τον Baker στο στούντιο με μικρές επεμβάσεις ηλεκτρονικής φύσης με γεμίσματα βάσης, loops, ανεπαίσθητους θορύβους και επεξεργασμένα σημεία.

Το πρώτο κομμάτι του album/set αποτελεί μια αναγνωριστική πτήση. Ένα φλερτάρισμα των δύο μουσικών. Ερμηνεύοντας κινήσεις, προβλέποντας συνθέσεις, ανακαλύπτοντας διαθέσεις, ψάχνοντας ο ένας τον άλλον σε μουσικά πεντάγραμμα. Ο Erdas να θέτει τις βάσεις, να βάζει τα όρια, να θεσπίζει πλαίσια, να δημιουργεί σκηνή. Ένα έδαφος αναδύεται με τους ήχους, ένα πάτωμα για να πατήσουν οι ψηλές μελωδίες της κιθάρας. Αλλάζοντας του ρόλους και από μουσικοί γίνονται χορευτές και οι δύο. Αγγίζοντας ο ένας τον άλλον πότε-πότε με καρφωμένα τα βλέμματα. Να σκανάρουν αντιδράσεις και να μιμούνται ο ένας τις κινήσεις του άλλου. Ξαφνικά ξεσπάσματα του ενός να παρασύρουν τον άλλον, και πάλι πίσω στην αναγνώριση. Πάλι πίσω σε κυκλική κίνηση, σε χαμηλό επίπεδο, κοντά στην ασφάλεια του πατώματος. Γειώνοντας πάντα τα άκρα τους, να παίρνουν δύναμη και ώθηση από κάτω για να σηκώσουν αργότερα σώμα, βλέμμα και νου ψηλότερα. Τα αγγίγματα συχνότερα και μακροβιότερα στο δεύτερο κομμάτι του album/set. Πιο θαρραλέα η μελωδία της κιθάρας, αποκτά θηλυκή φύση σχεδόν. Μια ντελικάτη μορφή που πάλλεται, που κινείται αθόρυβα, περικυκλώνει και σαγηνεύει. Η ορμή της δεν κρύβεται πλέον, την αποκαλύπτει με πολύ μικρές δόσεις. Με άλματα και σηκώματα.

Η αναγνώριση επιτεύχθηκε και στο τρίτο κομμάτι αποκτούν οικειότητα. Δεκαοχτώ λεπτά ένωσης δύο αντίθετων φύσεων που αλληλοσυμπληρώνονται και διεκδικούν. Η βάση έχει μπει και τίποτα δεν φεύγει εκτός. Μια ταλάντωση οριοθετημένη και ομαλή σαν εκκρεμές που αλλάζει όμως φορά και κατεύθυνση. Γέρνει η ζυγαριά και τα drums  του Erdas δηλώνουν παρουσία. Πιο δυνατά, πιο ρωμαλέα παίρνουν αρσενική μορφή και ηγούνται. Χαμηλές και ψηλές νότες που βγαίνουν από μέσα τους ακολουθούνται από λευκούς θορύβους που στο τέλος παίρνουν επικές διαστάσεις, γιγαντώνονται και κυριαρχούν. Η θηλυκή φύση της κιθάρας και τα μελωδικά αρπίσματα γίνονται ουρλιαχτά και κραυγές. Ο αέναος αγώνας των αντίθετων για επικράτηση και θρίαμβο.  Η σύγκρουση αναπόφευκτη και το αποτέλεσμα προβλέψιμο. Η κορύφωση και η ηρεμία. Σαν αντίθετα που συναντιούνται και αλληλοεξουδετερώνονται.

Το Cameo είναι εξαιρετική δουλειά, τόσο αβίαστη και τόσο καθαρή. Ένα λυτρωτικό μουσικό πάντρεμα δύο μουσικών που ξεδίπλωσαν τα μέσα τους με ήχους, νότες και μελωδίες. Δεν θα περιμέναμε κάτι λιγότερο από τον Aidan Baker και τον Maik Erdas (πρώην drummer των Kodiak).