Το να περιμένουμε το 2013 για να αποτιμήσουμε την αξία της συγκεκριμένης καναδέζικης μπάντας φαντάζει περιττό. Αν και οι περισσότερ@ είχαν ήδη από το ντεμπούτο τους ψιλιαστεί με τι επιπέδου συγκρότημα είχαν να κάνουν, προσωπικά κάτι δεν μου καθόταν καλά μέχρι την κυκλοφορία του τρίτου τους δίσκου The Suburbs όπου κάμφθηκαν όλες οι αντιστάσεις μου. Ήταν ένα καταληκτικό βήμα τόσο για την καθιέρωση της μπάντας, όσο και για την ανάδειξη πολλών σημείων όπου επιτεύχθηκε το ζενίθ της δημιουργικότητας τους.

Ερχόμαστε λοιπόν στην συνέχειά του και για άλλη μια φορά έχουμε κάτι εντελώς διαφορετικό από ό,τι μας έχει ήδη προσφέρει το group. Το ζήτημα βέβαια είναι σε ποιο βαθμό συμβαίνει αυτό και κυρίως ποιο περιεχόμενο υπάρχει στο Reflektor. Στο Funeral ας θυμίσουμε πως κυριαρχούσε μια μεταπένθιμη φόρτιση, στο Neon Bible ένα κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο και στο The Suburbs μια νοσταλγική διάθεση. Εδώ τι ακριβώς έχουμε; Ένα ταξίδι στην Αϊτή με μια αλλαγή πλεύσης στο πως βλέπουν την μουσική, ένα εξώφυλλο με ερωτική διάθεση, ένας disco χρωματισμός που αποβάλλει μια σοβαροφανή ή οποιαδήποτε άλλη εικόνα που τους είχαν προσδώσει τα media, είναι περιεχόμενα που θα μπορούσαν να καταλήγουν με ερωτηματικά. Αυτό συμβαίνει γιατί όλα αυτά σκοντάφτουν το ένα πάνω στο άλλο τη στιγμή που η μπάντα ξέχασε το σημαντικότερο, δηλαδή πολύ απλά να γράψει ένα αντάξιο υλικό που να στηρίζει όλα αυτά που θέλει να μεταφέρει. Μήπως η ύπαρξη τόσων επιλογών τους κάνει να χάνουν τον προσανατολισμό (εξού και η προσπάθεια να χωριστεί ο δίσκος σε δυο μέρη) ή απλά συναντούμε την αδίστακτη κατάληξη μιας μπάντας που απλά δείχνει να χάνει την έμπνευση της;

Δεν χρειάζεται να ξεκινήσουμε τα παιδιαριώδη αλλά βάσιμα ερωτήματα για το τι αξία έχει να παίζεις κάτι που έπαιζαν οι Talking Heads πριν τριάντα χρόνια. Υπάρχουν αρκετά σημεία όπου, ενώ έχεις απέναντι σου μια κρυστάλλινη παραγωγή και έναν στιβαρό ήχο, οι μελωδικές ιδέες καταλήγουν να κλωθογυρίζουν αμήχανα, χωρίς σκοπό. Σαν ένα έντονο χορευτικό κομμάτι που καθώς τελειώνει το έχεις ήδη ξεχάσει. Λείπει χαρακτηριστικά η αύρα που υπήρχε έντονη στα προηγούμενα έργα τους και έκανε για παράδειγμα ένα γύρισμα ή μια εισαγωγή να σου εντυπώνεται αμέσως στο μυαλό για καιρό. Θα ήταν υπερβολή να πούμε πως δεν λείπουν καλοφτιαγμένα μέρη, όπως πχ το φινάλε του “Normal Person”, το κουπλέ του “Awful Sound” ή η μελωδική γραμμή του “Porno”, αλλά απλώνεται έτσι ο δίσκος που κάνει την κάθε ακρόαση του ως και κουραστική. Χρειάζεται να φτάσουμε στο τέλος του δίσκου για να ακούσουμε ένα καθολικά όμορφο κομμάτι (“Afterlife”), το οποίο βέβαια έτσι όπως το προσεγγίζουν εκτελεστικά μοιάζει σαν μια άλλη μπάντα να διασκευάζει ένα κομμάτι των AF.

Ναι, μπορεί κάποι@ να ισχυριστεί πως οι συγκεκριμένοι ανέδειξαν τον σύγχρονο κιθαριστικό ήχο (αρτιστίκ προσέγγιση, διακριτικότητα στον ήχο, ελεγχόμενη εκρηκτικότητα κλπ), αλλά εδώ φαίνεται πως πέφτουν στην παγίδα να τελειοποιήσουν αυτό που έχουν ως δυνατότητα μόνο ως προς την πλευρά της παραγωγής και όχι προς το περιεχόμενο της μουσικής τους. Ίσως αυτή η grotesque, σε όλα τα επίπεδα, νέα τους μεταμόρφωση να δείχνει απλά το αποτέλεσμα μιας ταλαντούχας μπάντας που το θέαμα μεταφορικά την κατασπάραξε.

Μπάμπης Κολτράνης