Echo Basement – Placid (Fm Records)

Η Αθήνα είναι μια πόλη η οποία δεν μένει ποτέ η ίδια με το πέρασμα του χρόνου. Γεμίζει τα μεσημέρια με κόσμο, αδειάζει τις γιορτές, ξεβράζει ιστορίες στο κινούμενο κέντρο της και παράγει μουσικές οι οποίες κουβαλούν το αγχώδες και ώριμο στίγμα της. Οι Echo Basement είναι μια αθηναϊκή μπάντα και ως εκ τούτου φαντάζει λογικό να έχει καλοχωνέψει ποικιλοτρόπως τις μουσικές επιρροές της. Αυτές αδιαμφισβήτητα εκπορεύονται από τα ακούσματα των μελών της μπάντας, με αποτέλεσμα οι συνθέσεις να ακούγονται ελαφρώς ρετρό με την καλή έννοια. Σε κανένα, όμως, σημείο δεν θυμίζουν κάτι συγκεκριμένο, δείγμα του ότι δουλεύτηκε αρκετά το υλικό πριν φτάσει στην τελική του μορφή. Άλλο ένα χαρακτηριστικό του Placid είναι πως αποφεύγονται οι έντονες εξάρσεις (με εξαίρεση το τραγούδι που κλείνει το δίσκο), με την προσοχή να πέφτει στο άπλωμα των μελωδικών γραμμών. Στο νου μου έρχεται η φιλοσοφία των σχημάτων μετά τα μέσα των 90’s τότε που κατάλαβαν ότι ο,τι ήταν να παιχτεί με την εναλλαγή εκρήξεων-ήπιων στιγμών, είχε ήδη παιχτεί και μάλιστα σε υπεραρκετό βαθμό. Αν μάλιστα η μπάντα ήταν λίγο πιο τολμηρή θα έλεγα πως μια σύγκριση του Placid με το Ideal Crash των dEUS δεν θα ήταν άστοχη. Βέβαια σήμερα έχουμε 2016, ο κόσμος δεν φαίνεται να οδεύει σε καμία ολική καταστροφή, τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον, και κάθε παρακλάδι του rock ζει τη δική του κρίση. Ακόμη κι έτσι το συγκεκριμένο ντεμπούτο στέκεται ως ένα αυτόνομο, αρτιότατο και συνεκτικό άκουσμα.

 

 

Manos Milonakis – Solfar (self-released)

Διαβάζοντας τις πληροφορίες γύρω απ’ αυτήν την κυκλοφορία αρχικά αναλογίζεσαι τις δυσκολίες, το κόστος και την κούραση που πήρε για να ολοκληρωθεί ετούτο το φιλόδοξο σχέδιο. Ο Μάνος Μυλωνάκης, μέλος των Your Hand In Mine, θέλοντας να αναπαραστήσει την ιστορία του Solfar, του ηλιοταξιδευτή στην ισλανδική μυθολογία, μετέβη στο Ρέικιαβικ γράφοντας τη βάση του υλικού εδώ σε συνεργασία με Ισλανδ@ς μουσικούς. Στη συνέχεια οι ηχογραφήσεις ολοκληρώθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Μετά απ’όλα αυτά το σίγουρο είναι ότι το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Στο Solfar συναντάμε πέντε λυρικές ορχηστρικές συνθέσεις που κινούνται στον αστερισμό της neoclassical τεχνοτροπίας. Στις τρεις απ’ αυτές έχουμε την προσθήκη ντραμς, γεγονός που δίνει μια φρεσκάδα στις ενορχηστρώσεις. Έτσι κι αλλιώς το επίπεδο των κομματιών είναι υψηλό και η συνθετική γραφή επικεντρώνεται στην αφήγηση μιας ιστορίας με μόνες λέξεις τη μουσική. Εδώ είναι που αυτή αναπαράγει ηλιόλουστες αποχρώσεις, οι οποίες αγγίζουν το άγνωστο που μένει να ανακαλυφθεί μέσω ενός αιώνιου και αέναου ταξιδιού, όπως ακριβώς ορίζει και η αρχέγονη ιστορία του Solfar.

 

 

Autumn Acid – Rehearsal Demo (free-download)

Η καταγωγή των συγκεκριμένων είναι από τη Θεσσαλονίκη, αλλά τίποτα στη μουσική τους δεν φέρνει προς το δίπολο που χαρακτηρίζει το κλίμα αυτής της πόλης (βλ. βραδινή φρενίτιδα-πρωινή χαλαρότητα). Αυτό που παίζουν δεν είναι ούτε διασκεδαστικό με τη διαδεδομένη έννοια του όρου, ούτε ντεμέκ πειραματικό. Σίγουρα ο ήχος τους παραπέμπει σε κλασσικές δουλειές του post-metal (βλ. mid-tempo ρυθμοί, άγρια φωνητικά, μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, γυρίσματα κ.ο.κ.), αλλά παρατηρείται ένα τσίτωμα στο όλο ύφος που δίνει μια ωμή ορμή στις συνθέσεις. Για την ακρίβεια πρόκειται για μια ηχογράφηση πρόβας, ο τόπος όπου ζει και αναπνέει μια μπάντα. Για πρώτη, λοιπόν, δήλωση παρουσίας προς τα έξω αυτή η ανάσα ακούγεται αρκούντως απειλητική.

 

 

Μπάμπης Κολτράνης