Σκληρές κιθάρες, τζαζιστικά αρπίσματα, άλουστα μαλλιά, αλητεία και ευαισθησία. Κι όμως υπήρχε ένα συγκρότημα στα τιμημένα ‘90s που διέθετε όλα τα παραπάνω χωρίς να μιλάει βλαχοαμερικάνικα αλλά φλαμανδικά. Με ιδιαίτερη απήχηση στα μέρη μας οι dEUS έβγαλαν στο ξεκίνημα τους τρεις σπουδαίους δίσκους, πέτυχαν μετά από κυνήγι την εμπορική επιτυχία στην από εδώ μεριά του ατλαντικού και κάπου εκεί έκλεισαν και την πρώτη περίοδο ύπαρξης τους. Όπως όμως κάθε εγωπαθής τραγουδιστής, στιχουργός, σκηνοθέτης και πάει λέγοντας, ο Tom Barman μετά από λίγα χρόνια ξαναέφτιαξε την μπάντα με την μουτσούνα του και τον βιολιστή-κιμπορντίστα ως τα μόνα εναπομείναντα μέλη.

Προτιμότερο θα ήταν να μην χρησιμοποιήσει το όνομα του σχήματος, όπως έπραξε ο Dulli από τους Afghan Whigs που έφτιαξε τους Twilight Singers μετά την διάλυση του πρώτου σχήματος, μιας και ο ήχος της μπάντας με την αλλαγή των μουσικών, μεταλλάχθηκε τόσο που σχεδόν εξαφανίστηκε αυτή η περίτεχνη μαγιά που δέσποζε απόλυτα στον δεύτερο τους δίσκο In A Bar Under The Sea. Τα κολλήματα όμως παραμένουν από την πλευρά του κόσμου που τους σημάδεψαν κατά το παρελθόν συνθέσεις του group. Συνήθως η ευκαιρία δίνεται όταν βγάζουν ένα νέο δίσκο, αν και στο τέλος εδώ και αρκετά χρόνια οι εντυπώσεις τείνουν να χαρακτηρίζονται απογοητευτικές.

Στο νέο τους album ίσως να μην είναι όλα όπως τα περιμένουμε ή τα φανταζόμαστε. Ήδη από το “Quatre Mains” έχουμε την πρώτη έκπληξη με τον στακάτο ρυθμό, τους γαλλικούς στίχους που χρησιμοποιούν πρώτη φορά και όλα τα όργανα να τοποθετούνται στην σωστή θέση. Η συνέχεια χαρακτηρίζεται από κυρίως mid-tempo σχεδόν συμβατικά τραγούδια, ιδανικά για ακρόαση κατά την διάρκεια καλοκαιρινού ταξιδιού με αυτοκίνητο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το “Hidden Wounds” όπου θυμίζουν τους Black Heart Procession σε πιο ευρωπαϊκό στυλ, τόσο ως προς την ισορροπία μεταξύ σκοτεινού και λυρικού ύφους, όσο και ως προς την νηφαλιότητα των ήχων.

Ευτυχώς αυτή η επιλογή να κυκλοφορήσουν νέο δίσκο λίγους μήνες μετά τον προηγούμενο τους, τους βγήκε σε καλό καθώς απέφυγαν τις υπερβολικές παραγωγές και τις κιθαριστικές εξάρσεις δίχως βάθος που καθιστούσαν κουραστικά ή στην καλύτερη περίπτωση άνισα τα album που έχουν προηγηθεί με αυτήν την σύνθεση.  Εκεί  λοιπόν που πλησιάζει το τέλος του δίσκου και παρόλες τις θετικές εντυπώσεις, υπάρχει έντονα η αίσθηση ότι λείπει εκείνο το κομμάτι που θα σε κάνει να κολλήσεις άσχημα, σκάει από το πουθενά το “One Thing About Waves” με την υπόγεια δυναμική του που σε κάνει να κοιτάς το εξώφυλλο και να βλέπεις τα κύματα της φωτογραφίας να κινούνται άγρια.

Αυτοί είναι οι dEUS το έτος 2012. Όχι η γεμάτη ταλέντο μπάντα που έκανε το μπαμ πριν είκοσι περίπου χρόνια αλλά μια φιλότιμη παρέα μουσικών που στέκεται αξιοπρεπώς. Αν αξίζει αυτή η συνέχεια, σίγουρα δεν θα το κρίνει η δεδομένη εμπορική επιτυχία αλλά η ιστορία και το στερεοφωνικό του καθενός μας.

Μπάμπης Κολτράνης