Τον Απρίλιο του 2016, τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του single Pick Up Artist, οι Βρετανοί Bossk οι οποίοι συνδυάζουν το post rock με ζόρικα heavy σημεία στα ιντερλούδια τους, βγάζουν το ντεμπούτο τους Audio Noir.

Τα επτά κομμάτια του δίσκου έχουν συνεκτική ροή, ωστόσο είναι μεταξύ τους αλλά και εσωτερικά το καθένα “διπλές προσωπικότητες”. Dr. Jekyll στα καλά ενορχηστρωμένα και μελωδικά ορχηστρικά μέρη τα οποία γίνονται έως και ρομαντικά με τα διακριτικά τους πλήκτρα και Μr. Hyde… στα βαριά και ασήκωτα μέρη, που συνήθως επιτίθενται στα φινάλε των κομματιών. Ακριβώς στα σημεία αυτά οι λάτρεις των heavy riff, τύπου Neurosis, θα βρουν τo στυλ τους, χωρίς ωστόσο οι λάτρεις των Sigur Ros να ενοχληθούν καθόλου, καθώς στο τέλος αυτ@ είναι που ευνοούνται ορατά.

Το πιο αξιοσημείωτο επίτευγμα του Αudio Noir, είναι σίγουρα η μίξη του και η όλη παραγωγή του, καθώς η μετάβαση από το post στο πιο σκληρό γίνεται με δεμένο τρόπο παρά την έντονη διαφορετικότητα των μερών και των κομματιών μεταξύ τους. Στο τέλος μάλιστα δημιουργείται μία αίσθηση κυκλικής ροής στο σύνολο της διευκολύνοντας και το repeat στις ακροάσεις!

Βέβαια, να προειδοποιήσουμε ότι στο “Heliopause” δεν υπάρχει κανένα έλεος, καθώς το ένα heavy riff κυλάει μακρόσυρτα και αργά πάνω στο άλλο … (εδώ μόνο Mr. Ηyde φάση), τα psychoβρώμικα φωνητικά δίνουν μάχη να βγουν από το βούρκο και το τέμπο ολοένα και επιβραδύνεται. Δύσκολα πιστεύει καμία ότι αμέσως μετά θα βρεθεί στο διαστημικής έμπνευσης μελαγχολικό περιβάλλον του “Relancer” που τα βιολιά κλαίνε.

Μια ιδιαίτερη μελωδία με τρεμάμενη κιθάρα αλλά και ένα βίντεο συνοδεύουν το “Kobe”, ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι του δίσκου και με το “The Reverie II” ο δίσκος τελειώνει για να ξαναρχίσει από την αρχή με το “The Reverie”. Κάθε κύκλος έχει το κλείσιμο, αλλά και την αρχή του τελικά.

Cari