Sophia Loizou – Chrysalis (Astro:Dynamics)

Όσ@ διαολοστέλνουν το Διαδίκτυο ως μέσο αλλοτριωτικό, μάλλον δεν έχουν εξαντλήσει τις ουσιαστικές δυνατότητες του που υπάρχουν εν μέσω ενοχλητικών νεφών. Αυτό που ήταν χθες ένα καλά κρυμμένο μυστικό ενός περιορισμένου κύκλου φιλόμουσων, σήμερα είναι ευρέως διαθέσιμο εκεί έξω. Το ποια πορεία θα πάρει ως υλικό επαφίεται στο βάθος και την ποιότητα που το διατρέχει. Λοιπόν, η πρώτη ουσιαστικά κυκλοφορία της Sophia Loizou χτυπά αμέσως κέντρο. Έξι πεντάλεπτες θορυβώδεις συνθέσεις γεμίζουν τις δύο πλευρές μιας κασέτας και παράγουν έναν πληθωρικό ήχο που φέρνει στο soundtrack μιας όξινης βροχής πάνω από μια νεκρή μητρόπολη.

Εδώ έχουμε τον ορισμό της αποδόμησης του industrial ήχου, με τα συντρίμμια όμως να ορθώνονται πιο απειλητικά από όσο υπήρξαν πριν ως πρώτη ύλη. Για την ακρίβεια είναι τόσο γεμάτο το Chrysalis που κλείνοντας, χρειάζεσαι μια βαθιά ανάσα φωτεινότητας για να ισοσταθμίσεις την συναισθηματική ένταση των ήχων που σε πολιόρκησαν για 33 λεπτά. Αν και υπάρχουν κάποια κομμάτια με υπόγειους ρυθμούς και άλλα που στέκουν μετέωρα πάνω σε ένα αόρατο drone/ambient σκοινί, δύσκολα ως εμπειρία απομονώνεται κάποιο από αυτά. Εν κατακλείδι, όλα αυτά συνθέτουν ένα γενναίο κατόρθωμα και πλέον δυσκολευόμαστε να φανταστούμε ποια θα είναι η δισκογραφική συνέχεια της δημιουργού.

Function & Vatican Shadow – Games Have Rules (hospital productions)

Ευτυχώς η μουσική δεν είναι μαθηματικά να προσθέσουμε την δουλειά των δύο συμβαλλόμενων πλευρών για να βγει το ποθητό αποτέλεσμα. Βέβαια αυτό το “ευτυχώς” τις περισσότερες φορές γίνεται “δυστυχώς”, καθώς αρκετές συνεργασίες τείνουν λόγω υπερβολικής ασφάλειας των ονομάτων που τις πράττουν να μας προσφέρουν πλαδαρά έργα. Αυτό δεν συμβαίνει σε καμία περίπτωση με τον νέο αυτόν δίσκο όπου συναντιούνται ο Vatican Shadow με τον Function. Έχοντας άλλες αφετηρίες, αλλά και αρκετά σημεία καλλιτεχνικής συνάντησης τον τελευταίο καιρό, καταφέρνουν να δημιουργήσουν μαζί μια μικρή έκπληξη. Λείπει και το εγκεφαλικό industrial του Vatican Shadow, όπως και η techno αναφορά του Function και στην θέση τους έχουμε ένα ώριμο ηλεκτρονικό album που θυμίζει ελαφρώς τις ήπιες στιγμές των πρώιμων έργων της Warp και της Morr, σε ελαφρώς πιο σκοτεινό φόντο.

Για την ακρίβεια ότι βιομηχανικό κείτεται ρυθμολογικά στο βάθος και ασυναίσθητα τραβά σε μυστήριες επαναλήψεις τις ατμόσφαιρες που συνειδητά δεν ολοκληρώνονται σε απλές μελωδίες. Επίσης το techno ως έχει, εμφανίζεται μόνο στο τέλος του δίσκου ως μια λυτρωτική αποτίναξη του όλου αστρικού μυστηρίου. Πάλι όμως, αν και φαινομενικά αταίριαστο, δένει τελικά απόλυτα με το όλο σύνολο, καθώς ένα καλειδοσκοπικό πέπλο το καλύπτει μέχρι το πέρας της ολοκλήρωσης του. Σαν πολλά κερδισμένα στοιχήματα συναντάμε εδώ πέρα τελικά.

Federico Albanese – The Houseboat And The Moon Reworked (denovali)

 Καθώς εδώ έχουμε απλώς ένα ep με remix πάνω στο πρόσφατο album του Federico Albanese, ίσως φαντάζει αρχικά μια συνοδευτική και απλά ήσσονος σημασίας κυκλοφορία. Η κατάδυση όμως στο υλικό που περιέχεται αποδεικνύει πως υπάρχει μια μοναδική αυταξία στην μεταμόρφωση των πρωτότυπων συνθέσεων. Στο μεγαλύτερο μέρος του ep συναντάμε ουσιαστικά κάτι εντελώς διαφορετικό από ότι μας είχε παραδώσει τον Φλεβάρη ο Federico. Προφανώς αυτό οφείλεται στην ιερόσυλη διάθεση των remixers να αφήσουν πίσω την neoclassical/ambient πρώτη ύλη. Πιο συγκεκριμένα ο John Lemke φτιάχνει ένα ήπιο και ραφιναρισμένο electronica άσμα, ενώ με την σειρά τους οι Cassegrain απογειώνουν στιλιστικά το πρότερο κομμάτι του Federico με ένα αργό techno beat που βγάζει σε ένα μελωδικό και πρωτότυπο κρεσέντο. Η συνέχεια επιφυλάσσει κι άλλες εκπλήξεις καθώς ο Franz Kirmann (κυρίως) και ο Saffronkeira (σε μικρότερο βαθμό) αποδιοργανώνουν τα πιανιστικά και ηχητικά στοιχεία που στόλιζαν την μουσική του The Houseboat And The Moon, αφήνοντας το τέλος σαν κάτι άγνωστο, έτοιμο για ανακάλυψη.

Συνήθως οι κυκλοφορίες που συνοδεύονται από remix είναι κάπως άνισες, αλλά εδώ το σύνολο βγάζει ασπροπρόσωπη την Denovali που μετά την επιτυχία των φεστιβάλ της, έχει γίνει ακόμη πιο επιλεκτική στο τι βγάζει με την στάμπα της.

Μπάμπης Κολτράνης