H Νέα Ζηλανδία βρίσκεται τόσο μακριά και είναι μια τόσο χαμηλών τόνων χώρα που κανένας δεν μιλά/τραγουδά για αυτήν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι εκεί μπάντες να δυσκολεύονται να βρουν την απήχηση που ενίοτε αξίζουν. Σίγουρα οι Jakob δεν θα χρειαζόντουσαν δέκα χρόνια για να αναγνωριστούν ως μια από τις κορυφαίες ορχηστρικές μπάντες της εποχής μας και οι Kerretta δεν θα έφταναν στο τρίτο τους δίσκο για να τους ανακαλύψουμε επιτέλους εδώ στο againstthesilence, αν καταγόντουσαν από μια μεγαλούπολη των Η.Π.Α.. Αυτή βέβαια η χρονοκαθυστέρηση έχει και τα καλά της, καθώς η εκεί μπάντα τείνει να δουλεύει αμέριμνη από hype, υπερπροβολή και εξαντλητικές περιοδείες.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ για τους Kerretta και το νέο τους album που στέκει ως ένα αγέρωχο και ανήμερο θεριό με την πηγαία εκρηκτικότητα που το διακατέχει. Είναι από τις σπάνιες φορές που δύσκολα μπορείς να περιγράψεις σαν τι μοιάζει αυτό που ακούς. Υπάρχει μια ατμοσφαιρικότητα που θυμίζει ελαφρά Jakob, καθώς ένα μέλος του trio εδώ είναι ο βασικός ηχολήπτης των τελευταίων, αλλά η δομή και κυρίως το τέμπο των συνθέσεων θα ταίριαζε σε ένα τυπικό post rock δίσκο, αν αυτός ακουγόταν στην διπλάσια ταχύτητα. Κι εκεί που λες πως θα πέσουν στην παγίδα της up tempo ρηχότητας (βλ. ύστερους God Is An Astronaut), αντιστρέφουν εντελώς το παιχνίδι με την συνεχή ροή εμπνευσμένων, μεστών και ευθύβολων συνθετικών μερών.

Φαινομενικά τα όργια γίνονται στην πρώτη πλευρά του δίσκου όπου και βρίσκονται τα πιο ευθυτενή κομμάτια και πραγματικά οι εκρήξεις και οι εκπλήξεις διαχέονται η μια την άλλη χωρίς παύση. Άντε τώρα να εξηγήσεις πως κολλάνε τα παλαμάκια και το progressive πετάλι με την όλη αστρική ατμόσφαιρα που διαπνέει το εισαγωγικό “Ossein Trail”. Όσο για το “The Roar”, αρκεί απλά η μετάφραση του τίτλου για να προσεγγίσεις την μακριά γέφυρα που βρίσκεται ακριβώς στην μέση του κομματιού και ενώνει δυο θεόρατους πόλους. Η δεύτερη πλευρά από την άλλη έχει πιο αργές ταχύτητες και πιο υπόγεια επιδραστικότητα. Για παράδειγμα στο “Kawea Tatou Ki Nga Hiwi” που στην γλώσσα των Maori σημαίνει “Πάρε με στα υψίπεδα”, έχουμε την μόνη στιγμή που σπάει η σιωπή μπρος στο αόρατο μικρόφωνο και μια γυναικεία φωνή στην γλώσσα των ιθαγενών ψέλνει κάποιου είδους μυστήρια ξόρκια. Επίσης το “Sister, Come Home” διαθέτει κύμβαλα που δίνουν έναν ιδιαίτερο χρωματισμό που περνά και στο ήρεμο “The Last Rivers” που κλείνει γαλήνια το album.

Κάπως έτσι έρχονται οι δυο πλευρές να αλληλοσυμπληρωθούν, φτιάχνοντας την ιδανική ισορροπία σε ότι εκφράζει το Pirohia. Με όλα τα κομμάτια να διαρκούν 5-6 λεπτά, το χτίσιμο των ιδεών να μην έρχεται απότομα ή ξαφνικά για να εντυπωσιάσει και τον ήχο να βρίσκει την χρυσή τομή μεταξύ ευκρίνειας και βρωμιάς. Αν και τελικά ο τόπος καταγωγής τους είναι τόσο απομακρυσμένος, τίποτα δεν τους εμποδίζει να μας πάρουν από το χεράκι χωρίς να βγάλουμε κιχ, ξεναγώντας στα εύφορα λιβάδια του.

Μπάμπης Κολτράνης