Οι YONL μας έχουν απασχολήσει αρκετά τα τελευταία πολλά χρόνια οπότε αν θέλετε να ανατρέξετε σε ενδελεχείς αναλύσεις πάνω στη μπάντα υπάρχουν οι σύνδεσμοι εδώ. Ακολούθως, μην περιμένετε να διαβάσετε στις γραμμές που ακολουθούν κάτι άλλο βαθυστόχαστο, σχεδόν ποιητικό ή αναπαραστατικό της μοναδικής τους φλόγας. Ο νέος τους δίσκος εξάλλου έχει την ιδιότητα να σβήνει ως μια δυνατή πυρκαγιά ό,τι άφησε πίσω να φλέγεται κάθε προηγούμενο τους έργο. Κι αν αυτό πλέον μας έχει γίνει συνήθεια με κάθε νέο τους άλμπουμ από την εποχή του Ausserwelt, ήρθε ο καιρός να παραδεχθούμε ανοικτά ότι δεν υπάρχει άλλη μπάντα σας τους YONL σε όλο το σύμπαν!

Πραγματικά, αν με την πάροδο του χρόνου η μπάντα από το Μπορντό έχει βρει τον τρόπο να τελειοποιεί την μίξη post rock με doom και βαριά στοιχεία, εδώ πάει ακόμη παραπέρα εμβαθύνοντας στην έννοια ενός ήχου που ξεπερνά ακόμη και τον εαυτό του! Υπάρχει μια αριστοτεχνικότητα που αφήνει να διατρέχουν συναισθήματα σε κάθε στιγμή του νέου υλικού τους χωρίς να μπαίνουν πουθενά στην ευκολία που χαρακτηρίζει κάθε ορχηστρικό είδος σήμερα. Δεν ξέρεις σε καμία σύνθεση τι είναι αυτό που θα κυριαρχήσει και ταυτόχρονα κάθε σύνθεση είναι εντελώς διαφορετική ως προς αυτά που στοχεύει. Για παράδειγμα, μια υπέρτατη δύναμη σέρνει το “Objurgation” σε μέρη απάτητα, μελωδικά αρπίσματα οδηγούν σε ένα ανηλεές φινάλε στο “Aletheia”, μια γέφυρα στη μέση του “Realgar” αποτελεί τον ορισμό της ιδανικής κορύφωσης ανάμεσα σε μια πλούσια σύνθεση και ένα χάος και στο τέλος του δίσκου ένα black metal ξέσπασμα λυτρώνει φυλακίζοντας κάθε προσπάθεια αντίδρασης. Εν τέλει, αν αυτό δεν είναι το magnus opus των YONL, τότε φαντάζει τρομακτικό τι μπορεί να πετύχει αυτή η μπάντα στο μέλλον!

Μπάμπης Κολτράνης