Συνήθως ένα μέλος μιας μπάντας όταν κινείται αυτόνομα δισκογραφικά είτε ακολουθεί την πεπατημένη που περιμένουν οι φίλοι της αντίστοιχης μπάντας, είτε κάνει κάτι εντελώς διαφορετικό ως μια έκφραση ενός καλλιτεχνικού απωθημένου. Στην περίπτωση του Frédéric, μέλους μεταξύ άλλων των φοβερών και τρομερών Oiseaux-Tempête, παρατηρούμε μια διαφυγή από τις δυο παραπάνω επιλογές. Ο συγκεκριμένος μετά από 14 χρόνια συνεχούς παρουσίας στη δισκογραφία με συνεργασίες, προσωπικά άλμπουμ και βραχύβια ή μη σχήματα, απορροφά όλες τις μουσικές του εμπειρίες χωνεύοντας τες και δίνοντας μορφή σε ένα χυμώδες δίσκο.

Το Meme Soleil ξεκινά με έναν ήχο που ακούγεται σαν να περιδιαβαίνει ο δημιουργός τα προηγούμενα μονοπάτια του σε αργή ταχύτητα αφήνοντας τα μετά από λίγα λεπτά προς χάρη νέων μουσικών γεύσεων που ένιωσε στις πρόσφατες ανά την Γη περιπλανήσεις του. Τα θέματα ναι μεν θυμίζουν την ατμοσφαιρική ραστώνη προηγούμενων συλλογικών δουλειών του, αλλά η μίξη τόσο γεμάτων αναλογικών ή μη ήχων αναδεικνύει ένα υλικό που σε κατακτά με έναν δικό του ρυθμό. Αυτοσχεδιαστικό, αλλά όχι χαώδες, περίτεχνο, αλλά όχι δύστροπο, όχι κατ’ ανάγκη άμεσο, αλλά εν τέλει συνεκτικό, το Meme Soleil γιορτάζει μια αυτόνομη μουσική σφραγίδα που έχει αφήσει το αποτύπωμα της στα ακούσματα μας τα τελευταία χρόνια.

ΥΓ. Η ολοκληρωμένη έκδοση με το φωτογραφικό υλικό του Gaël Bonnefon που συνοδεύει το άλμπουμ αυτό φαντάζει πολλά υποσχόμενη, αλλά δυστυχώς δεν μας ήταν εύκαιρη.

Μπάμπης Κολτράνης